Αποχαιρετώντας μία συμπολεμίστρια

Χάζευα την αρχική σελίδα του Facebook, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σκοπό. Κάποια στιγμή, το μάτι μου έπεσε στην κατάσταση ενός «φίλου» μου. Αποχαιρετούσε μία δικιά του φίλη(με ή χωρίς εισαγωγικά) και από τα συμφραζόμενα, ήταν φανερό ότι η ίδια η κοπέλα αποφάσισε να αφήσει τη ζωή.

Είμαι άνθρωπος με φοβερές ατέλειες και ελαττώματα. Ένα από αυτά είναι και το κοτσομπολίστικο ένστικτο, να μάθω τι έχει συμβεί. Αυτό με ώθησε να κοιτάξω το προφίλ της κοπέλας, ας την αποκαλέσουμε «Δέσποινα». Βλέποντας κάποιες από τις δημοσιεύσεις της, αντιλήφθηκα ότι της άρεσε η ποίηση, ήταν και η ίδια ποιήτρια.

Διαβάζοντας τα, κατάλαβα ότι η Δέσποινα, πάλευε καιρό με τους δαίμονες της, αν όχι όλη την ενσυνείδητη ζωή της. Και λίγα δευτερόλεπτα αφου το συνειδητοποίησα, ένιωσα ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, καθόλου οικείο αρχικά, κάτι πολύ σπάνιο που δεν μου ήταν εύκολο να το προσδιορίσω. Όταν τελικά κατόρθωσα να το κατανοήσω, τότε μπόρεσα να βρώ και την λέξη που το αντικατοπτρίζει. Συμπάθεια. Με την ετυμολογική της έννοια.

Πέρα από τον προφανή συνδετικό κρίκο μου με τη Δέσποινα, της καταγραφής των δαιμονίων που μας λυτρώνουν και μας ταλαιπωρούν πολλές φορές ταυτόχρονα, υπήρχε και ένα άλλο κοινό μου μαζί της και μάλλον με την πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στις σύγχρονες αποκαλούμενες «αναπτυγμένες» χώρες. Η μάχη για τη ζωή, ο αγώνας και η πάλη που βιώνουμε καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Κάθε δευτερόλεπτο.

Αν μπορούσα να παρομοιάσω το συναίσθημα μου, με κάποια άλλη κατάσταση, θα ήταν αυτή στην οποία ένας πολεμιστής, που μάχεται για οποιοδήποτε σκοπό, μαθαίνει για τον θάνατο μίας συμπολεμίστριας του, που πάλευε για τον ίδιο άγνωστο σκοπό, με τον ίδιο ζήλο, το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση, μέχρι και τη στιγμή που τελικά εξέπνευσε. Διότι έχω την εντύπωση ότι οι αυτόχειρες πολλές φορές πληρώνουν το γεγονός ότι αγαπάνε υπέρμετρα τη ζωή.

Όσο το αναλογίζομαι, όλο και πιο πολύ τη συγκεκριμένη στιγμή, η ζωή όλων μας, μου φαντάζει ένα πεδίο μάχης στο οποίο έχουμε βρεθεί χωρίς καλά-καλά να καταλάβουμε τον λόγο. Εφορμούμε μπροστά μέσα σε έναν καταιγισμό πυρών και όλμων, σε μία συγχισμένη βαβούρα, πυροβολούμε και μας πυροβολούν, προσπαθούμε να αποφύγουμε τις σφαίρες, κάποιες φορές κρυβόμαστε πίσω από ένα βράχο, άλλες σκάβουμε παρέα με τους συμπολεμιστές μας χαρακώματα και για να προστατευτούμε χωνόμαστε εκεί μέσα, ενώ είναι βέβαια ότι μέσα στην σκόνη και τον πανικό δεν μπορούμε πάντα να αναγνωρίζουμε ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός.

Κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης, κάποιοι επιβιώνουμε, άλλοι πετυχαίνουν άθλους, άλλοι τρελαίνονται, άλλοι τραυματίζονται βαριά ή ελαφριά, κάποιοι μένουν κατάκοιτοι ή σε κώμα, άλλοι πετάνε τα όπλα και αποχωρούν από το πεδίο ντροπιασμένοι για τους υπόλοιπους και χαρούμενοι για τους ίδιους, ενώ κάποιοι, όπως η Δέσποινα, τελικά πέφτουν, ηρωικά ή μη, ίσως να μην έχει και τόση σημασία. Και η ιστορία συνεχίζεται.

Δεν μου μένει κάτι άλλο να γράψω, πέρα από το να αποχαιρετήσω και εγώ τη Δέσποινα, τη «συμπολεμίστρια» μου που δεν είχα την τύχη να τη γνωρίσω ούτε προσωπικά, ούτε διαδικτυακά-καλλιτεχνικά, με ένα τρόπο που αρμόζει στον αγώνα που έδωσε. Και αυτός είναι η πιο όμορφη σκέψη που έχω διαβάσει ποτέ για μία παρεμφερή περίσταση, ένα απόσπασμα από το βιβλίο  «Χαμογέλα, ρε...Τι σου ζητάνε;», ενός άλλου συμπολεμιστή μας, του Χρόνη του Μίσσιου, μία σκέψη που τη διηγήθηκε στο συγγραφέα, ένας τρόφιμος ψυχιατρείου, ο Μανόλης:

«...δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχθές από την ταράτσα για να μην πεθάνει.»

Πηγή εικόνας: "Battle of the Amazons" Πίνακας ζωγραφικής του Anselm Feuerbach, 1873