Ήτανε πάντοτε
συνεσταλμένο παιδί. Χαμηλών τόνων. Ντροπαλό. Το κατά πόσο αυτό ήταν συνέπεια
του εκ γενετής χαρακτήρα του ή αποτέλεσμα του οικογενειακού περιβάλλοντος στο
οποίο έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, είναι άγνωστο. Αν και λογικά και οι
δύο παράγοντες παίξανε ρόλο, απλά η αναλογία είναι αυτή η οποία δεν έχει
διευκρινιστεί και μάλλον δεν θα γίνει και ποτέ.
Όπως δεν θα διευκρινιστεί ποτέ και η αντίστοιχη αναλογία της τάσης του, να
παίρνει πάνω του την ευθύνη για την κακή συμπεριφορά των άλλων, αν και είναι
ξεκάθαρο ότι οι παράγοντες που την προκάλεσαν, είναι οι ίδιοι. Έστω και αν συνειδητά έδινε το δίκιο
στον εαυτό του όποτε του αναλογούσε, βαθιά μέσα του ο ένοχος ήταν πάντα ο ίδιος.
Και δεν υπήρχε ποτέ κανείς να τον προστατέψει από αυτό το συναίσθημα, κάτι το
οποίο το αντιλήφθηκε από πολύ νωρίς.
Τι θα μπορούσε να τον πρστατεύσει; Η απάντηση, χωρίς να το συνειδητοποιήσει,
βρέθηκε σε ένα από τα λίγα παιχνίδια του. Ένα κάστρο. Αυτό ήταν. Ένα κάστρο, με
τα στιβαρά πέτρινα τείχη του, τις βαριές θωρακισμένες πόρτες. Για να μην μπορεί
να εισβάλλει κανείς εύκολα μέσα σε αυτό. Και με τους πυργίσκους στις γωνίες.
Για να μπορεί να παρατηρεί ενδεχόμενες εχθρικές ή έστω ύποπτες κινήσεις στον
ορίζοντα. Και να παίρνει τα μέτρα του.
Καθώς μεγάλωνε, περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο στο κάστρο του, προκειμένου
να προστατευτεί από την ασχήμα των ανθρώπων που συναντούσε, άμμεσα ή έμμεσα.
Χωρίς να το καταλαβαίνει, εννοείται. Ένιωθε ωραία εκεί μέσα, χωρίς να
αντιλαμβάνεται ότι βρισκόταν εκεί. Το κάστρο του κρατούσε γερά, καμία πολιορκία
δεν φαινόταν ικανή να το γκρεμίσει και να τον πλησιάσει.
Παρότι σχετικά απομονωμένο, απ’ έξω από το κάστρο του, περνούσαν άνθρωποι.
Λίγοι από αυτούς μπαίνανε μέσα, ίσως γιατί και ο ίδιος άθελα του, τους έδειχνε
από τις πολεμίστρες ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτοι. Οι περισσότεροι, τουλάχιστον. Παρ’
όλα αυτά μία σημαντική μειοψηφία έβρισκε περιστασιακά, μία θαλπωρή εκεί μέσα. Και αυτός ήταν
χαρούμενος που αντιλαμβανόταν ότι το κάστρο του, μπορούσε να σταθεί ένα
καταφύγιο για τους κατατρεγμένους της ζωής.
Δυστυχώς όμως πολλοί λίγοι από αυτούς, αποδείχθηκε ότι εκτιμούσαν τη διαμονή
τους εκεί. Διότι οι περισσότεροι που πέρασαν λίγες νύχτες εκεί, αφού
κατανάλωναν ότι τους προσφερόταν μετά έφευγαν χωρίς να πούνε ούτε ένα αντίο.
Χωρίς να ξαναπεράσουν να πουν ένα «γεια». Ελάχιστοι ήταν αυτοί που συνέχισαν να
το επισκέπτονται τακτικά, διότι κατάλαβαν ότι η ασφάλεια που τους πρόσφεραν αυτοί
οι τοίχοι δεν αποτελούσε αντίβαρο για την ελευθερία τους. Έμεναν στο κάστρο και
έκαναν βόλτες με τον διοικητή του και έξω από αυτό, χωρίς την παραμικρή πίεση
να επιστρέψουν μαζί του.
Μάλιστα, μία φορά ένας επισκέπτης απαίτησε παθιασμένα να μπει, τόσο που τον
έπεισε να ανοίξει τις πύλες του οχυρού. Και αφού μπήκε, προκάλεσε μία
εκτεταμένη δολιοφθορά, τόσο μεγάλη καταστροφή, που το κάστρο κόντεψε να
γκρεμιστεί εκ θεμελίων. Και μετά απλά έφυγε. Αυτή η η άσχημη εμπειρία άρχισε να
τον κάνει να υποψιάζεται, ότι θέλει να μάθει να ζει και έξω από αυτό. Και
αποφάσισε, κάθε τόσο να το κλειδώνει και να βγαίνει για βόλτα στην παρακείμενη
κοιλάδα, με τα λουλούδια και τα τρεχούμενα νερά. Και πολλούς ανθρώπους.
Προς απογοήτευση του όμως, παρατήρησε ότι οι άνθρωποι που συναντούσε ήταν πολύ
επιφυλακτικοί, έως και καχύποπτοι. Κανείς από αυτούς δεν ανταποκρινόταν στην
πρόσκληση του για να πάνε στο κάστρο και αν κάποιος το έκανε, έφευγε κρυφά μέσα
στη νύχτα. Δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Μέχρι που ένας ηλικιωμένος, του
υπενθύμισε ότι παρότι βγήκε από το κάστρο, φορούσε ακόμα το θώρακα, το κράνος
του και κουβαλούσε ακόμα το ξίφος του. Και οι άνθρωποι πάντοτε τρομάζουν όταν
βλέπουν έναν οπλισμένο που περιφέρεται έξω από το κάστρο του, έστω και αν
βλέπουν στα μάτια του ότι η μόνη του πολεμική πρόθεση, είναι να τους
προστατέψει αν χρειαστεί. Χώρια ότι ενοχλούσε και τον ίδιο. Η πανοπλία τον δυσχέραινε, δεν
του επέτρεπε μία επαρκή ελευθερία κινήσεων.
Έτσι το πήρε απόφαση. Από εδώ και πέρα θα έβγαινε πολύ πιο συχνά από το κάστρο
του και πάντα θα άφηνε την πανοπλία του μέσα. Τώρα πια θα ήταν έτοιμος να μάθει
να ζει έξω από αυτό και χωρίς αυτή να τον προστατεύει. Και παρ’όλα αυτά να μην
νιώθει ευάλωττος. Διότι ξέρει ότι όποτε χρειαστεί προστασία, όποτε αναζητήσει
ένα καταφύγιο, το κάστρο βρίσκεται εκεί να τον περιμένει, μαζί με τους
καθιερωμένους μόνιμους επισκέπτες του και ίσως και με τυχόν καινούριους θαμώνες, που θα
έχει συναντήσει πρωτύτερα έξω από αυτό και θα θέλουν να το επισκεπτούν και
αυτοί. Δεν το έχτιζε άδικα, τόσα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου