Αυτοί που δεν μολύνθηκαν

«Λένε ότι υπάρχει αρκετή θρησκεία στον κόσμο, για να κάνει τους ανθρώπους να μισούν ο ένας τον άλλον, αλλά όχι αρκετή για να τους κάνει να αγαπούν.» λέει κάποια στιγμή ο Louis Cyphre στον ντετέκτιβ Harry Angel, κατά τη διάρκεια μίας συνάντησης τους σε μία εκκλησία της Νέας Ορλεάνης, στην ταινία Angel Heart του Alan Parker. 

Και μπορεί το διαφορετικό θρήσκευμα να είναι μία από τις αρχαιότερες αφορμές που προκαλούν τους ανθρώπους, να μισούν άλλους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν, αλλά δεν είναι η μόνη. Αν ψάξει και αναλογιστεί κανείς μόνο στον σύγχρονο κόσμο πόσοι φαινομενικά λόγοι υπάρχουν για να μισούμε ο ένας τον άλλο, λογικά θα καταλήξει στο να καταναλώσει μία συσκευασία ηρεμιστικά, μια και έξω.

Διαφορετικά έθνη, ή και πιο συγκεκριμένα διαφορετικές φυλές, διαφορετικά φύλα, διαφορετικές σεξουαλικές ταυτότητες, διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικές κοσμοθεωρίες και γενικότερα όλες αυτές οι διαφορές αποτελούν αφορμές για να στοχεύουμε την οργή μας προς τους άλλους.

Η αλήθεια είναι ότι κάθε είδος μίσους, έχει τη δικιά του ιστορία, αν και είναι επίσης γεγονός ότι οι ξεχωριστές αυτές ιστορίες μπορούν πολύ συχνά να έχουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους όσον αφορά το ποιοι τις ενστερνίζονται, τον λόγο που το κάνουν αυτό και το ποιους εξυπηρετούν οι διάφοροι συλλογικοί θυμοί.

Όμως έχω ασχοληθεί πολλές φορές παλιότερα με αυτούς που παρασύρονται από ενοχοποιητικές κορώνες όλων των μορφών. Τόσο πολύ που ίσως να αδικώ μία σημαντική μειοψηφία ανθρώπων, που παρότι και αυτοί βομβαρδίζονται από τις ίδιες παραπληροφορίες, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την ανθρωπιά και την κρίση τους. Είναι αυτοί που έχουν καταφέρει να μείνουν αμόλυντοι από το «δηλητήριο» που διαχέεται στην ενημερωτική μας ατμόσφαιρα.

Είναι όλοι αυτοί που παρότι ανήκουν σε κοινωνικές και όχι μόνο, ομάδες που έχουν υποστει πραγματική καταπίεση από άλλες αντίστοιχες κοινωνικές, και ξανά όχι μόνο, δεν έχουν επιτρέψει το δηλητήριο του συλλογικού μίσους να τους κάνει να εχθρεύονται τυφλά ανθρώπους που απλά τυχαίνει να έχουν κοινά ανθρώπινα χαρακτηριστικά με τους καταπιεστές τους. Που είναι καλλιεργημένοι αρκετά ώστε να γνωρίζουν να ρίχνουν τα βέλη τους με ακρίβεια στον πραγματικό στόχο.

Πολλά τα παραδείγματα και αν και αξίζουν όλα να αναφερθούν, αυτό είναι τεχνικά αδύνατο. Εϊναι ο Έλληνας που δεν μισεί κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι Τούρκος, ο Εβραίος που δεν εχθρεύεται κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι Γερμανός, ο μαύρος που δεν θεωρεί ότι η λέξη «λευκός» ταυτίζεται με το «ρατσιστής», η γυναίκα που δεν θεωρεί ότι κάποιος που είναι άντρας είναι αυτόματα και εν δυνάμει ύποπτος βιασμού ή έμφυλης βίας. Και φυσικά τον ρόλο του «κακού» της υπόθεσης μπορούν να πάρουν σε πολλές περιπτώσεις και τα προαναφερόμενα θύματα.

Και μόνο μαθηματικά, ή μάλλον στατιστικά να το δει κανείς, καταλαβαίνει ότι δεν είναι αμελητέο το κατόρθωμα τους. Και μόνο το γεγονός ότι αποφασίζουν συνειδητά να αποτελούν μέρος μίας μειοψηφίας ,είναι ένα παράσημο που συμβολίζει την ανεξαρτησία της βούλησης τους και του συστήματος αξιών τους. Η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζονται για πιθανή προδοσία της ομάδας που ανήκουν και οι δυσκολίες που γεννάει αυτή στον βίο τους, είναι επίσης ένα στοιχείο που αυξάνει τον δικαιολογημένο θαυμασμό απέναντι τους, συνήθως από τους ομοϊδεάτες τους.

Αλλά το πιο θαυμαστό στοιχείο τους, είναι ο αγώνας που πολλές φορές κάνουν απεναντι στον ίδιο τους τον εαυτό. Οι άνθρωποι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ατελείς. Έτσι και αυτοί ίσως κάποια στιγμή να ενστερνίζονταν τις απόψεις της πλειοψηφίας και σιγά-σιγά να ακολούθησαν το δικό τους νοητικό μονοπάτι. Μία μακρά και περίπλοκη διαδικασία. Δεν ξεμπερδεύει εύκολα κάποιος από τόσο στιβαρά στερεωμένες κοινωνικές προκαταλήψεις. Ακόμα και βαθιά θαμμένο να μείνει ένα απομεινάρι τους, στον συναισθηματικό και υποσυνείδητο κόσμο ενός ανθρώπου, δεν είναι λίγες οι φορές που θα προσπαθήσει μέσω μίας παρόρμησης να βγει προς τα έξω.

Η μάχη αυτή που λαμβάνει χώρα μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου, μεταξύ του υποσυνείδητου και του συνειδητού αυτών των ανθρώπων που δεν τους αρέσει να γενικοποιούν τους άλλους και η τελική νίκης της υγιούς τους προσέγγισης, που με τόσο κόπο και θυσίες καλλιέργησαν, μπορώ να πω σαν εξωτερικός παρατηρητής, ότι είναι ένας μικροσκοπικός και ταυτόχρονα μεγαλειώδης θρίαμβος της ανθρωπότητας. Ένας θρίαμβος που ποτέ δεν περισσεύει, που όλοι μας τον έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη καθημερινά.

Πηγή εικόνας: irishtimes.com