Γράφω, άρα υπάρχω

Πόσοι άνθρωποι έχουν ζήσει πάνω στη Γη; Πέρα από τα 7,5 δισεκατομμύρια που ζουν αυτή τη στιγμή, από τότε που ξεκίνησε αυτό το πλάσμα που αυτοαποκαλείται άνθρωπος, πόσα ομοειδή του έχουν περπατήσει πάνω στον πλανήτη αυτό; Νομίζω ότι κάπου είχα διαβάσει περί 100 δισεκατομμυρίων, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει ή κατά πόσο ανακαλώ αυτή την ανάμνηση σωστά. Δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία.

Και αυτό διότι το 99,999% των ζωών που διαδραματίστηκαν, δεν είχαν από μόνες τους, τον παραμικρό αντίκτυπο στις ζωές των άλλων, πέρα από τις οικογένειες τους, άντε και κάποιους πολυαγαπημένους τους ανθρώπους. Όλες αυτές τις ζωές, τις θυμόνταν λειψές τα παιδιά τους, με ελάχιστες πτυχές τους να γίνονται γνωστές στα εγγόνια τους και από αυτές να επιβιώνουν μόνο τα ονόματα των κατόχων τους στα δισέγγονα. Και ύστερα καταχωρήθηκαν για πάντα στο κρυφό ληξιαρχείο της Γης, του οποίου η τοποθεσία είναι άγνωστη, αν και είναι βέβαιο το βάθος του. Δύο μέτρα κάτω από τα ραδίκια.

Και φυσικά αυτή η έλλειψη αντίκτυπου δεν επηρεάζει μόνο το μέλλον αλλά και το ίδιο το παρόν. Αυτή η τόσο μοναδική κατάσταση, η ύπαρξη των περισσότερων από μας στη πραγματικότητα δεν επηρεάζει άλλους ανθρώπους πέρα από τους οικείους μας. Και ακόμα και αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, μία σημαντική πλειοψηφία μας δεν νιώθει καθόλου άνετα με την ιδέα αυτής της αμελητέας επιρροής. Τα μέσα κοινωνική δικτύωσης, όπου ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, είναι μία τρανταχτή ένδειξη της ανάγκης πολλών ανθρώπων να δηλώσουν ή κα να φωνάξουν ακόμα, ότι υπάρχουνε.

Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει και το περιεχόμενο αυτής της κραυγής, έχουμε ακούσει κοτσάνες και κοτσάνες, αλλά αυτή-καθεαυτή η ανάγκη είνα θεμιτή, ειδικά για έναν τύπο σαν τον γράφων που έχει απόλυτη συναίσθηση του γεγονότος, ότι δεν αποτελεί και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αποτελέσει, την εξαίρεση στον προδιαγεγγραμένο κανόνα της λήθης που θα καλύψει τις ζωές των περισσότερων από εμάς. Θα ήταν υποκρισία να μην έδειχνα κατανόηση σε μία αδυναμία η οποία διακατέχει έντονα και μένα.

Και αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα που γεννιέται πολλές φορές μέσα στο μυαλό μου, στο «γιατί γράφω;». Όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα που εμπνέονται από τη ζωή μου και το περιβάλλον μου, κυκλοφορούν μέσα στους νευρώνες μου, σε βαθμό που πολλές φορές προκαλούν μποτιλιάρισμα, στην πραγματικότητα δεν θα είχαν καμία υλική υπόσταση, πέρα από την ηχητική σε κάποιες κουβέντες με τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν θα υπήρχαν. Και μαζί τους δεν θα υπήρχα και εγώ, σίγουρα όχι στον βαθμό που θα ήθελα.

Όμως με την τέχνη ή απλά τη μέθοδο της γραφής, σε οποιαδήποτε περίπτωση μία από τις αρχαιότερες πρακτικές της ανθρωπότητας, οι σκέψεις και τα συναισθήματα αυτά μετουσιώνονται σε κάτι χειροπιαστό. Δεν είναι το μελάνι ή για την ακρίβεια, τα pixels της οθόνης που πέρνουν την επιθυμητή μορφή. Αυτά είναι απλά το υλικό μέσο. Το απαραίτητο και αναγκαίο όμως, για να μπορέσουν αυτά τα γεννήματα του εγκεφάλου μου να γίνουν κάτι παραπάνω από απλά απόβλητα μίας εσωτερικής χημικής διαδικασίας. Να γίνουν ερεθίσματα, για άλλες σκέψεις, για άλλα συναισθήματα άλλων ανθρώπων, κατά πόσο σωστά ή λανθασμένα, δεν είναι της παρούσης, για να το κρίνω.

Ακόμα όμως και να μην διαβάσει κανείς αυτές τις λέξεις, ακόμα και αν δεν ακούσει κανείς τους ήχους ενός τραγουδιού, τα χρώματα μίας ζωγραφιάς, τις εικόνες μίας ταινίας και οποιοδήποτε υλικό αντίκρυσμα της οποιαδήποτε έκφρασης, αυτά θα έχουν ενσαρκωθεί, θα υπάρχουν κάπου διαθέσιμα για να συγκινήσουν, να προβληματίσουν αυτόν που κάπου, κάποτε θα αφιερώσει ένα δευτερόλεπτο του χρόνου για αυτά. Ακόμα και αν αυτός τελικά θα είναι το τρισέγγονο του εκάστοτε δημιουργού, που θα γνωρίζει μόνο το όνομα του. Και θα είναι αυτό μία υποτυπώδης απόδειξη ότι ο άνθρωπος που τα υλοποίησε, κάποτε υπήρξε. Θα έχει αφήσει ένα μικρό στίγμα.

Πηγή εικόνας: open.edu