Η βροχή χτυπάει με δύναμη το τζάμι του αυτοκινήτου. Οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν στο τέρμα, αλλά αυτό δεν αρκεί για να έχω μία στοιχειώδη ορατότητα του δρόμου. Όταν σχολούσα λίγα λεπτά πριν, από τη δουλειά απλά έβρεχε. Τώρα πραγματικά βρίσκομαι στο μέσο μίας καταιγίδας-θύελλας, λίγο μετά τις 10 το βράδυ. Ψυχή δεν θα έχει έξω σε λίγο που θα βγω για το καθιερωμένο ποτό μετά τη βάρδια μου.
Τελικά καταφέρνω και φθάνω σπίτι, χωρίς να τρακάρω ή να σκοτώσω κανένα. Τσιμπάω κάτι και βλέπω ότι η θύελλα έχει σταματήσει. Είναι τρελός ο καιρός εδώ απάνω. Αν ήταν μέρα, μπορεί να έβγαζε και λιακάδα. Ξεκινάω με τα πόδια αυτή τη φορά για το μπαρ-στέκι μου. Στον δρόμο δεν υπάρχει ψυχή, αντίθετα υπάρχουν μπόλικες ενδείξεις της περασμένης καταιγίδας με σκουπίδια, χαρτιά, μέχρι και καρέκλες από καφετέριες να έχουν διασπαρθεί στον πλακόστρωτο πεζόδρομο της πόλης.
«Kalispera Malaka!» μου λέει ο μπάρμαν καθώς μπαίνω στο σχεδόν άδειο μαγαζί, γνωρίζοντας ότι είναι ένας από τους λίγους που έχει το προνόμιο να με προσφωνεί έτσι.
«Goed Avond Pousti!» του αποκρίνομαι εγώ, γνωρίζοντας από την μακροχρονη γνωριμία και φιλία μας, ότι αυτή η προσφώνηση όχι μόνο δεν τον κάνει να νιώθει άσχημα, αλλά του θυμίζει και τις όμορφες στιγμές που πέρασε με νησιώτες, τα καλοκαίρια που εργαζόταν στη Μύκονο.
Κάθομαι στο μπαρ, ξεκινώντας να πίνω το ρούμι μου και έχοντας ήδη ξεμπερδέψει με το σφηνάκι που με κέρασε το φιλαράκι μου. Λίγα σκαμπό πιο μακριά κάθεται ένας τύπος στην ηλικία μου. Μαθαίνω ότι είναι Ολλανδο-Αμερικάνος. Το δεύτερο σκέλος θα μπορούσα να το μαντέψω μια και φαίνεται για τον τύπο που έχει χτίσει ένα καταφύγιο στην αυλή για να είναι προετοιμασμένος για την επερχόμενη Αποκάλυψη.
Πιο πέρα κάθονται δύο αγοράκια, δεν πρέπει να είναι πάνω από 20 χρονών έκαστος. Λίγο μετά και αφού έχω τσεκάρει από το παράθυρο του μπαρ, ότι δεν βρέχει, βγαίνω έξω να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν περνάν λίγα λεπτά και βγαίνουν και οι δύο έφηβοι.
«Είσαι από την Ελλάδα;» με ρωτάει κάπως διστακτικά.
«Το γράφει στο μέτωπο μου;» του απαντάω με ερώτηση για να τον ξεψαρώσω.
«Όχι μου το είπε ο μπάρμαν.»
«Καλά σου είπε.»
«Χρειάζομαι τη συμβουλή σου.» μου λέει ξανα διστακτικά.
«Φαντάζομαι δεν είναι οικονομικής φύσεως.» του αποκρίνομαι αυτοσαρκάζοντας με τα στερεότυπα για την καταγωγή μου.
«Όχι, όχι» μου απαντάει χαμογελώντας, «η κοπέλα μου είναι από την Ελλάδα, από την Κρήτη συγκεκριμένα και θέλω να την εντυπωσιάσω χρησιμοποιόντας κάτι από την κουλτούρα της, και εσύ σαν Έλληνας ίσως ξέρεις τι μπορεί να είναι αυτό.»
Σκέφτηκα να του προτείνω να της μοστράρει ένα καλάζνικοφ, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι εδώ έχω να κάνω με έναν εφηβικό έρωτα, ένα θέμα σοβαρό, που κακόγουστα αστεία βασισμένα σε άλλα αρνητικά στερεότυπα, δεν αρμόζουν. Αλλά τι να του πω του πιτσιρικά; Έχοντας πατήσει τα τριάντα, το πρώτο όμορφο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας «Κρήτη» είναι ένα τραπέζι με ντάκο, σφακιανόπιτα και ρακί. Μεγάλη φασαρία για έναν Ολλανδό στα τέλη της εφηβείας του.
Εκτός αυτού, όταν ένα εφηβικό στομάχι είναι γεμάτο χαρωπές πεταλούδες, σπάνια συγκινείται από κυριολεκτική τροφή. Δεν είναι σαν τα δικά μας, των ολοκληρωμένων ενηλίκων που τα στομάχια μας πρώτα θα τιγκάρουν από φαί και μετά ίσως να έρθουν και οι πεταλούδες, αν όχι οι καούρες. Πρέπει να βρω κάτι άλλο να του προτείνω. Τι έκανα εγώ εκεί στην ύστερη εφηβεία, κάτι αιώνες πριν;
Πίσω σε εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, που τα social media δεν είχαν καταστεί προέκταση της προσωπικότητας και της ζωής μας, οι κάπως εναλλακτικοί έφηβοι, την είχαμε δει ως μουσικοί καθοδηγητές και κάπως έτσι προβάλλαμε τις γνώσεις μας πάνω στην τέχνη αυτή, προσπαθώντας ως άγαρμπα παγώνια να προκαλέσουμε επικλήσεις στο συναίσθημα που φανταζόμασταν ότι υπέβοσκε.
«Δώσε μου το κινητό σου.» του λέω.
Μου το δίνει, μπαίνω στην εφαρμογή του Youtube και πληκτρολογώ στην αναζήτηση το «Ήτανε μία φορά», του Ξυλούρη. Σκέφτηκα αρχικά τον «Ερωτόκριτο» αλλά αφενός η εξάλεπτη διάρκεια του και αφαιτέρου το γεγονός ότι είμαι έμμεσα καμμένος από το συγκεκριμένο τραγούδι, με έκαναν διστακτικό. Έτσι επέλεξα μία πιο ασφαλή επιλογή που λογικά θα καταστήσει λιγότερη την αναμονή πριν απ΄την ανταλλαγή φιλιών που εύχομαι να ακολουθήσει.
Εξηγώ στον πιτσιρικά τι εστί Ξυλούρης για τους Κρητικούς, για αυτούς που τουλάχιστον σέβονται την καταγωγή τους και βλέπω τη λάμψη στα μάτια του. Ήδη φαντάζεται την αντίδραση του κοριτσιού. Δεν τον κατηγορώ. Και εγώ φαντάζομαι τη θετική έκβαση αυτού του ιδιόρρυθμου πειράματος. Και χαίρομαι στη σκέψη ότι έστω και ένα μικρό μέρος της πιθανής συγκίνησης θα το προκαλέσει η συνεισφορά μου. Είναι όμορφο να συμβάλλεις, έστω και έμμεσα, στην ομορφιά, στην ευτυχία των άλλων.
Υ.Γ. Τελικά αποφάσισα να μην "αδικήσω" τον Ερωτόκριτο και έτσι έβαλα μία ζωγραφιά εμπνευσμένη από το ομώνυμο έπος, ως φωτογραφία αυτού του κειμένου.
Πηγή εικόνας: candiadoc.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου