Συνάνθρωπε μου...

Θλιμμένο σε βλέπω συνάνθρωπε μου. Οργισμένο. Σε καταλαβαίνω. Νιώθεις και εσύ ότι ηττήθηκες. Έχασες ακόμα μία μάχη απέναντι στην ανθρώπινη ασχήμια. Δεν σε αδικώ.

Ξέρεις τι έγινε σήμερα στη δουλειά; Ένας Ολλανδός συνάδελφος μου, που τον εκτιμώ σε προσωπικό επίπεδο διοτι με έχει βοηθήσει επαγγελματικά, την ώρα του φαγητού, με ρώτησε για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα με τους πρόσφυγες. Του είπα εν συντομία την άποψη μου, ότι όταν μαλώνουν οι ισχυροί, την πληρώνουν οι ανίσχυροι. 

Ξέρεις τι μου απάντησε; Ότι ευχαρίστως θα τοποθετούσε νάρκες στα σύνορα του, ξεχνώντας μάλλον ότι μιλούσε σε έναν μετανάστη που η μόνη του ουσιαστική διαφορά από αυτούς που γίνονται διπλωματικά πολεμοφόδια για τον Ερντογάν, είναι ότι έτυχε να γεννηθώ εντός ορίων της Ε.Ε.

Τι του απάντησα; Ότι αυτή δεν είναι η πιο ανθρωπιστική προσέγγιση που θα μπορούσε να έχει. Γέλασε και αλλάξαμε θέμα. Έχεις δίκιο, έπρεπε να του φέρω το τάπερ με το κοκκινιστό καπέλο, αλλά δεν το έκανα. Τι νόμιζες, ότι είμαι κανένας επαναστάτης; Ή μήπως είμαι τόσο ρομαντικός ή αφελής, όσο νομίζουν κάποιοι για μένα, που θα πίστευα ότι, στην αντιπαράθεση μεταξύ ενός Ολλανδού και ενός «βρωμιάρη Έλληνα», θα ήμουν εγώ αυτός που θα κρατούσε τη δουλειά του;

Έτσι μας βλέπουν το ξέρεις, απλά μας ανέχονται γιατί μας χρειάζονται και όσο και αν οι εργοδότες μου φημίζονται δικαίως για την αξιοκρατία τους, γνωρίζουμε και οι δύο ότι ίσα και όμοια με τους ντόπιους δεν θα γίνουμε ποτέ. Είμαστε οι αδύναμοι της ιστορίας και ας το ξεχνάνε πολλοί συμπατριώτες μου που εργάζονται σε αυτή τη χώρα. Βλέπεις η ασχήμια δεν είναι Ελληνική αποκλειστικότητα.

Ή μήπως νομίζεις ότι οι Ολλανδοί θα αντιδρούσαν καλύτερα, αν τα σύνορα τους ήταν στον Έβρο; Ή μήπως θα καταλάβαιναν ότι η κυβέρνηση τους, το παίζει «Διγενής Ακρίτας» ενώ καβατζώνει 700 μύρια από την ΕΕ για να στήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ότι κακό θα συνεπάγεται για τους ίδιους τους ντόπιους και επικερδές για τους μεγαλοεργολάβους. Όχι συνάνθρωπε μου, η ασχήμια σύνορα δεν χωρίζει. Υπάρχει στην πλειοψηφία των ανθρώπων διεθνώς, δες τους Εβραίους για παράδειγμα που ότι υπέστησαν από τους Γερμανούς, το κάνουν τώρα στους Παλαιστίνιους.

Θυμάμαι την φωτογραφία που μας είχε δείξει αυτός ο Ολλανδός συνάδελφος με τη γυναίκα του, την κόρη του και το νεογέννητο μωρό του. Μία πολύ όμορφη οικογενειακή στιγμή, την οποία κάποιος που έχει γεννηθεί σε κάποια χώρα που τη γαμάνε πολέμοι και συμφέροντα(όπως γαμήσαν και τη δική μας και είμαστε τώρα εδώ συνάνθρωπε μου) δεν έχει απλά το δικαίωμα να τη ζήσει. Ας πρόσεχε που γεννήθηκε. Μην εκνευρίζεσαι συνάνθρωπε μου και μην παρασύρεσαι από ουτοπίες. Όσα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αν γίνουν, δεν θα μπορούν να χωρέσουν όλους τους μισανθρώπους της γης.

Βέβαια, συνάνθρωπε μου, υπάρχουν και κάποιες όμορφες εκλάμψεις στη γενικότερη ασχήμια. Τις προάλλες δούλευα με μία Τουρκάλα συνάδελφο και όταν ήρθε η ώρα του φαγητού, διαπίστωσα μετά λύπης ότι το δικό μου έτοιμο γεύμα, είχε λήξει και ήταν προφανές ότι δεν τρωγόταν. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανένα φαγάδικο ανοιχτό τριγύρω, αποδέχτηκα την ιδέα ότι θα βγάλω τη βάρδια νηστικός. Σίγουρα δεν είναι κάτι τραγικό, αλλά δεν είναι και κάτι ευχάριστο.

Μου πρότεινε να μου δώσει λίγο από το φαγητό της, αρνήθηκα ευγενικά και τελικά πήρε ένα πιατάκι και σαν ελληνίδα οικοδέσποινα, μου είπε «φάε». Ναι λοιπόν, συνάνθρωπε μου, η κοπέλα αυτή αγνόησε αυτά που πιστεύει η πλειοψηφία των συμπατριωτών της που ψηφίζουν ένα κάθαρμα,όπως ο Ερντογάν, δεν είδε μπροστά της τον γκιαούρη όπως θα βλέπανε πολλοί συντοπίτες της, τον ραγιά, αυτόν που οι εθνικιστές πρόγονοι της ρίξανε στη θάλασσα. Είδε τον άνθρωπο, τον συνάδελφο που βρέθηκε σε μία κατάσταση αμελητέας ανάγκης. Και τον στήριξε. Ήταν μία νίκη, έστω και μικρή.

Έτσι προχωράει ο κόσμος συνάνθρωπε μου, χιλιετίες τώρα. Με μία άσχημη πλειοψηφία, ευάλωτη σε προπαγάνδες και μισαλλοδοξίες και μία όμορφη μειοψηφία που αν δεν κάνει πάντα το σωστό, τουλάχιστον προσπαθεί να μην κάνει κακό, στους αδύναμους αυτής της Γης. Και μπορεί σε σένα που ανήκεις σε αυτή τη μειοψηφία(για μένα αμφιβάλλω) να σου φαίνεται ότι η μειοψηφία ηττάται συνεχώς, αλλά δεν έχεις δίκιο.

Δες την ανθρώπινη ιστορία. Παλιότερα λαοί ολόκληροι σφάζονταν για την υπερηφάνεια ενός τυράννου. Άνθρωποι, ήταν επίσημες ιδιοκτησίες άλλων. Άλλοι πουλιόντουσαν σε παζάρια και τους κοίταζαν στα δόντια. Το να σφάξεις για έναν αόρατο Θεό,ήταν η ρουτίνα. Οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν μέχρι πρόσφατα. Άνθρωποι καιγόντουσαν ζωντανοί για ψύλλου πήδημα. Και πόσα άλλα.

Όχι δεν είναι τώρα ιδανικά, το είπαμε, η ασχήμια επικρατεί ακόμα. Αλλά αν το δεις μακροσκοπικά θα καταλάβεις ότι, έστω και αργά, έστω και με πισωγυρίσματα, μεγάλα ή μικρά, ο κόσμος βελτιώνεται και καλυτερεύει. Ξέρεις γιατί; Διότι δεν έσβησε ποτέ η μειοψηφική ομορφιά που άνθρωποι σαν εσένα και εκείνη την Τουρκάλα, εκπροσωπούν.

Για αυτό σε εκλιπαρώ συνάνθρωπε μου. Μην παύσεις να εκφράζεις την ομορφιά σου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανάγκη την έχουμε, ειδικά τύποι σαν εμένα που μπορεί να έχουν καταφέρει να μην κάνουν κακό ή έστω να προσπαθούν να κάνουν λιγότερο κακό, αλλά δεν έχουν καταφέρει ακόμα να πράττουν το πραγματικά καλό. Το όμορφο.

Πηγή εικόνας: aminoapps.com