Ένας χρόνος, γεμάτος Ζήλο

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Απίστευτο. Ένας χρόνος που τρέχει η σελίδα «Ο Ζηλωτής». Θεωρώ ότι αυτός ο ένας χρόνος είναι επαρκές διάστημα για να μπορέσω να κρίνω και να πω ότι ήταν σωστή η απόφαση μου να ξεκινήσω αυτή τη σελίδα ως έναν αντικατοπτρισμό στο Facebook, του διαδικτυακού χώρου που είχα δημιουργήσει λίγο καιρό πριν.

Ήταν σωστή απόφαση για δύο λόγους. Συνδεδεμένους και αμφίδρομους. Ο ένας ξεκινάει από μένα και καταλήγει σε σας, τους αναγνώστες των κειμένων και ο άλλος ξεκινάει από εσάς και καταλήγει σε μένα. Σας ευχαριστώ για τη σύνδεση αυτή, πολύ περισσότερο από όσα η συγκεκριμένη λέξη εκφράζει. Είναι όντως που κάποιες φορές ακόμα και οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας δεν είναι αρκετές για να εκφράσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις. Έτσι αντί να σας ζαλίσω με ευχαριστίες και μελό ατάκες, θα προσπαθήσω στις επόμενες γραμμές να περιγράψω το πως ήρθε η απόφαση για αυτή τη σελίδα και τι ακολούθησε για να τη θεωρώ μία από τις πιο σωστές της ζωής μου.

Ας ξεκινήσω από το πως μπήκε το γράψιμο στη ζωή μου. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή κατάσταση που με οδήγησε σε αυτό. Από τα εφηβικά μου χρόνια απλά συνέβαινε. Κάποιες φορές, τελείως αυθόρμητα μου ερχόταν να γράψω. Όχι επειδή είχα κάποιο στόχο ή ότι ήθελα να εξελιχθώ σε αυτό. Σε αντίθεση με άλλες ασχολίες που έχουν υπάρξει στη ζωή μου, όπως η μουσική, ποτέ πραγματικά δεν παθιάστηκα με το γράψιμο. Ήταν τόσο φυσικός ο τρόπος που συνέβαινε, όσο φυσική είναι η απόφαση να κάνω ένα τοστ να φάω, ή να κοιμηθώ. Μία όχι και τόσο συνειδητή λειτουργία. Κανένα μεγάλο όραμα δεν υπήρχε πίσω από αυτό.

Εννοείται ότι οι πρώτες παράγραφοι που έγραψα είχαν έμπνευση έναν εφηβικό έρωτα που έζησα. Ξέρω τελείως κλισέ. Δεν είμαι τόσο ασυνήθιστος όσό πολλές φορές ασυναίσθητα προσπαθώ να προβάλλω. Μετά δημιούργησα ένα blog το οποίο δεν άντεξε για πολύ καιρό αλλά ήταν η πρώτη φορά που κάτι που έβγαινε από μέσα μου ερχόταν σε επαφή με άλλους. Ήταν ευχάριστη εμπειρία, όσο αφελή και αν μου φαίνονται τώρα εκείνα τα κείμενα, αλλά γρήγορα έληξε μια και σαν Ζηλωτής με ερέθιζε πολύ περισσότερο να ασχοληθώ με το πάθος που είχε μόλις ξεκινήσει τότε, τη μουσική.

Με εξαίρεση την στρατιωτική περίοδο που έγραφα απλά επειδή δεν μπορούσα να έχω την κιθάρα μαζί μου, για πολλά χρόνια ασχολούμουν μόνο με τη μουσική. Είχα μανία στο να βελτιώνομαι καθημερινά πάνω σε αυτή. Πάλι η γραφή υπήρχε σαν έννοια στα πλαίσια των στίχων που συνόδευαν τις απόπειρες συνθέσεων που δημιουργούσα. Παρ’ όλα αυτά η μουσική μου πορεία δεν πήγαινε καλά. Έτσι όταν είδα μία αγγελία σε ένα δημοφιλές blog που αναζητούσε αρθρογραφους, είπα «δεν γαμιέται, δεν κάνω και κάτι άλλο;»

Η μουσική συνέχισε να είναι προτεραιότητα παρ’ ότι κερνούσε κυρίως στεναχώριες. Αντίθετα η ενασχόληση μου με το blog αυτό, μου έδινε μικρές εφήμερες χαρές, όπως ενθαρρυντικές γνώμες για τα γραπτά μου και όμορφες συζητήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Κάποια στιγμή άρχισε και η μουσική να μου δίνει χαρές, ενώ και μέσω του blog γνώρισα έναν άνθρωπο που έπαιξε, ευτυχώς ή δυστυχώς, καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Σύντομα όμως όλα κατέρρευσαν. Αποχώρησα από το blog, συνέχισα να ασχολούμαι χωρίς αποτέλεσμα με τη μουσική και τελικά έφτασε η ώρα να μεταναστεύσω.

Με το που μετανάστευσα, σαν να γύρισε ένας διακόπτης και το πάθος μου για τη μουσική έσβησε. Ακόμα και για μένα είναι ανεξήγητο πως μία τέτοια καψούρα έσβησε τόσο απότομα. Ίσως είχα κουραστεί από τον εαυτό μου και από τις καταστάσεις που έζησα και έψαχνα απλά μία αφορμή.

Επέστρεψα στο blog, το οποίο αργοπέθαινε. Παρ’ όλα αυτά η διάθεση για γράψιμο άρχισε και αυτή να επιστρέφει, όχι τόσο ως πάθος, αλλά ως μία σχεδόν καθημερινή (εντάξει, εβδομαδιαία) ιεροτελεστία και συνήθεια ταυτόχρονα. Δεν είχα καμιά παθιασμένη επιθυμία να το κάνω, αλλά όταν το έκανα, ένιωθα ωραία. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο διαδικτυακός χώρος «Ο Ζηλωτής» πιο πολύ ως ένα ωραίο αισθητικά περιβάλλον για αυτά που έγραφα. Υπήρχε και ένα όραμα με τα παιδιά που συνεργαζόμουν στο blog να ξεκινήσουμε κάτι καινούριο και πιο οργανωμένο αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς δεν απέδωσε.

Όταν πλέον έγινε ξεκάθαρο ότι αυτή η ομαδική προσπάθεια δεν θα γινόταν πραγματικότητα, σκέφτηκα να ξεκινήσω τη σελίδα. Είχα πλέον συνειδητοποιήσει ότι αν μπορώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου πέρα από το επάγγελμα μου, αυτό ήταν το γράψιμο. Μου έβγαινε αυθόρμητα χωρίς ιδιαίτερο ζόρι, δεν χρειαζόταν να συνεργαστώ με άλλους και άρα να εξαρτιέμαι από κάποιον άλλον, κάτι το οποίο με είχε εκνευρίσει και απογοητεύσει πολύ στην ενασχόλιση μου με τη μουσική, είχα ένα τρόπο ζωής που πρόσφερε τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζεται κάποιος για να γράψει και κυρίως βρισκόμουν σε ένα καινούριο και πολύ ενδιαφέρον περιβάλλον με ότι έμπνευση και ερεθίσματα μπορεί να δώσει αυτό.

Και τελικά ξεκίνησα τη σελίδα «Ο Ζηλωτής». Και πέρασε ένας χρόνος από τη λειτουργία της. Ένας χρόνος γεμάτος έκφραση, αποτίμηση, περιπλάνηση, αναθεώρηση και πάλι από την αρχή. Ένας χρόνος γεμάτος ενθαρρυντικά σχόλια, παραγωγικές συζητήσεις, ενδιαφέρουσες επικοινωνίες, όμορφα μηνύματα και μοίρασμα σκέψεων και μηνυμάτων απευθείας στη σελίδα και πάλι από την αρχή. Αυτοί είναι και οι δύο λόγοι που είναι συνδεδεμένοι και αμφίδρομοι. Και με κάνουν και οι δύο και νιώθω ωραία. Ο καθένας ξεχωριστά και οι δύο μαζί ταυτόχρονα. Είναι ωραίο να νιώθω ότι έστω και στο ελάχιστο, από αυτό το μικροσκοπικό μετερίζι, αγγίζω έστω και για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου κάποιους ανθρώπους με αυτά που γράφω.

Ωριμάζω αποδεχόμενος την τρέλα μου, και με την παρουσία σας, διευρύνοντας την. Μία ατέρμονη αναζήτηση, μοναχική και συμμετοχική ταυτόχρονα.

Σας ευχαριστώ.