Οι αμαζόνες της νύχτας

Φαντάζομαι κάθε άνθρωπος που πλησιάζει επικίνδυνα τα πρώτα -άντα, έχει απολαύσει ένα σεβαστό αριθμό εμπειριών και καταστάσεων. Μέσα σε αυτές, σιγουρα, έχει παρατηρήσει ανθρώπινες συμπεριφορές, καταστάσεις και καλώς ή κακώς , έχει σχηματίσει κάποιες ιδέες για τους άλλους ανθρώπους που συναναστρέφεται.

Κάπως έτσι και εγώ, ανήκοντας στην παραπάνω κατηγορία για λίγο καιρό ακόμα, έχω σχηματίσει κάποιες συγκεκριμένες γνώμες για ομάδες ανθρώπων. Και ενώ προσπαθώ απεγνωσμένα να απαρνιέμαι τις αρνητικές από αυτές και έτσι να μην είμαι προκατειλλημένος απέναντι σε έναν άνθρωπο χωρίς να τον γνωρίζω, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις θετικές, μια και μου αρέσει πολύ το να είμαι κάπως θετικά προϊδεασμένος απέναντι σε έναν άνθρωπο και ας μην τον ξέρω. Ναι προφανώς συνήθως την πατάω, αλλά δεν γαμιέται.

Όντας ετεροφυλόφιλο αρσενικό λοιπόν, ήταν λογικό, η παρατήρηση μου να είναι λίγο πιο προσεκτική, στις γυναίκες που γνώριζα. Και όταν αναφέρομαι στη λέξη «γνωρίζω» εννοώ όλα τα επίπεδα που μπορεί να εκφράζει αυτή. Από μία απλή τυχαία κουβέντα μέχρι και σχέση κανονική. Πριν μεταναστεύσω στην Ολλανδία, εργάστηκα σε πολλές νυχτερινές δουλειές, κυρίως σαν σερβιτόρος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίσω πολλές γυναίκες που ασκούσαν το ίδιο επάγγελμα, ή απλά εργάζονταν στον ίδιο επαγγελματικό χώρο. Ε λοιπόν, το λέω απόλυτα συνειδητά, δεν έχω γνωρίσει πιο θαυμαστές υπάρξεις από αυτές.

Από την αρχή με ιντριγκάριζε το γεγονός, ότι ένα σημαντικό μέρος της «σεβαστής» κοινωνίας μας(εμετός), τις θεωρούσε «εύκολες», «χαλαρών ηθών» και πολλά άλλα «όμορφα». Έτσι ήθελα και κατάφερνα με τη συμπεριφορά μου, να τις δημιουργήσω πρόσφορο έδαφος για να μου δείξουν την ομορφιά τους. Την πραγματική, την ανθρώπινη ομορφιά τους. Και δεν με διέψευσαν, αντίθετα διέψευσαν τους προαναφερόμενους «νοικοκύρηδες».

Οι γυναίκες αυτές λοιπόν ούτε εύκολες είναι, ούτε χαλαρών ηθών. Το βασικότερο είναι ανεξάρτητες, δεν κρέμονται από τα παπάρια κανενός νταή και οριοθετούν μόνες τους τη ζωή τους, χωρίς να περιορίζονται σε σεξιστικά και παραδοσιακά πρότυπα. Είναι κυρίαρχοι των ζωών τους. Δουλεύουν πολύ σκληρά για να τα βγάλουν πέρα για αυτές και πολλές φορές για τα παιδιά τους, όντας τελείως μόνες τους.

Ξέρουν πως να συμπεριφερθούν. Πολύ σπάνια να τις άκουσα να κοτσομπολεύουν το οτιδήποτε. Ούτε ντυσίματα, ούτε συμπεριφορές. Πολύ πιθανόν να είναι απόρροια του γεγονότος, ότι συναναστρέφονται με πολύ κόσμο και έτσι αντιλαμβάνονται το τι είναι πραγματικά άξιο κριτικής και τι όχι. Τι και αν οι ίδιες συνήθως προσέχουν την εμφάνιση τους, ξέρουν πόσο ασήμαντα είναι τα νύχια, τα ρούχα και οι τρίχες.

Σέβονται τον καθένα μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Έτσι όπως θα αρνηθούν ευγενικά, χωρίς να το παίξουν Μαρίες Αντουανέτες, μία ευγενική ένδειξη ενδιαφέροντος από κάποιον άνδρα, έτσι κιόλας δεν θα διστάσουν να βάλουν στη θέση τους τον κάθε μαλάκα που νομίζει ότι επειδή πληρώνει, μπορεί να αγοράσει και κάτι παραπάνω πέρα από τα προϊόντα του καταλόγου. Χωρίς να έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, έχουν υψηλά επίπεδα αυτοσεβασμού και δικαίως τον απαιτούν. Διότι γνωρίζουν ότι και οι ίδιες με τη στάση τους, εκφράζουν τον αυτονόητο σεβασμό σε όλους όσους βρίσκονται γύρω τους.

Η στιγμή που τις θαύμαζα περισσότερο από κάθε άλλες, μια και διαπίστωνα την αρχοντιά τους, ήταν στο σχόλασμα. Εκεί τόσο κουρασμένες αλλά ταυτόχρονα και τόσο αγέρωχες, με ένα ποτό και ένα τσιγάρο αποχαιρετούσαν μία ακόμα δύσκολη βραδιά, ίσως παραπονεμένες αλλά σίγουρα περήφανες για το πρόσφατο παρελθόν και το κοντινό μέλλον τους. Το έβλεπα το μέλλον τους. Το φανταζόμουν καθώς κοιτούσα τα μάτια τους. Θα πήγαιναν σπίτι, πολλές από αυτές θα έδιναν ένα φιλί στο κοιμισμένο παιδάκι τους, θα κοιμόντουσαν και θα ξυπνούσαν κατά το μεσημεράκι. Θα αντιμετώπιζαν πολλές φορές τα αφ’υψηλού βλέμματα από τις «πριγκήπισσες», που τόσο έντεχνα χτίσαν το χρυσό κλουβάκι τους και τώρα νομίζουν ότι είναι υπεράνω. Αλλά έχουν μάθει να αδιαφορούν για αυτά. Στην τελική, τι έχει να ζηλέψει μία ελεύθερη αμαζόνα από μία σκλαβωμένη πριγκήπισσα;

Προς όλες τις γυναίκες που συμπεριλαμβάνονται στις παραπάνω λέξεις, στις σερβιτόρες, στις μπαργούμεν, στις λαντζέρησες, στις εργάτριες κουζίνας, στις καφετζούδες, στις χορεύτριες στριπτιζ και μη, στις υπαλλήλους διανυκτερευότων ζαχαροπλαστείων, στις καθαρίστριες, σε όλες τις αμαζόνες της νύχτας...Κυρίες μου, υποκλίνομαι...