Ζώντας ένα χρόνο σε αναμονή

Έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησε αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση σε όλο τον πλανήτη, με τον κορωνοϊό. Που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Μέσα σε αυτό τον χρόνο και στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως συνέβησαν πολλά. Το παράδοξο όμως είναι πως παρότι μεταβλήθησαν ακόμα περισσότερα, το σημαντικότερο αγαθό, η ζωή μας παρέμεινε στάσιμη, ή προχώρησε με πολύ αργά βήματα, που ακόμα και μια χελώνα θα την προσπερνούσε με άνεση.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η ανιαρή περιπέτεια, έχουμε όλοι σιχαθεί να ακούμε φράσεις του τύπου «κάντε λίγο καιρό υπομονή», «κρίσιμες οι επόμενες δύο βδομάδες», «πρέπει να προσέξουμε τώρα για να είμαστε μετά καλά», «έχετε ατομική ευθύνη απέναντι στην κοινωνία», «λίγο ακόμα μένει για να δούμε φως στο τούνελ» και τελικά πέρασε ένας χρόνος, βγήκαν και τα εμβόλια και αν με ρωτήσει κάποιος πόσο σίγουρος είμαι ότι αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά που η ζωή μας βρίσκεται σε αναμονή, θα απαντήσω μονολεκτικά. Καθόλου.

Δυστυχώς αυτά που είδαμε να αλλάζουν μέσα στη χρονιά ήταν όλες οι βάσεις που είχαμε για τη ζωή μας. Κυρίως, χάσαμε το αίσθημα της ασφάλειας που είχαν κατακτήσει οι προηγούμενες γενιές. Απωλέσαμε την ασφάλεια της υγείας της δικιάς μας και των αγαπημένων μας ανθρώπων. Χάσαμε την ασφάλεια της επαγγελματικής μας ζωής, καθώς κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει τους επόμενους μήνες ή χρόνια, μετα την εποχή του κορωνοϊού. Έπειτα χάσαμε την ασφάλεια που νιώθαμε ότι ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα -ειδικά στην Ελλάδα- και μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Χάσαμε την ασφάλεια να κάνουμε περιπάτους, να αγκαλιάζουμε, να γνωρίζουμε ανθρώπους και να φλερτάρουμε. Υπό το φόβο όχι μόνο της ασθένειας αλλά και του γκλομπ.

Όλες αυτές οι απώλειες σε συλλογικό επίπεδο, είχαν σαν αποτέλεσμα οι ζωές των περισσότερων από εμάς να καταδικαστούν σε μία στασιμότητα. Τα πλάνα των νέων, από τους μαθητές που θέλουν να προοδεύσουν υπό το καθεστώς ενός αμφιλεγόμενου εκπαιδευτικού συστήματος, μέχρι τους φοιτητές που διψούν για να έρθει η ρημάδα η ώρα της εφαρμογής των γνώσεων τους σε επαγγελματικό περιβάλλον, μέχρι και τους νέους επαγγελματίες οι οποίοι έχουν βάλει τα βραχυπρόθεσμα πλάνα και τα μακροπρόθεσμα όνειρα σε μία ατέρμονη αναμονή. Και δεν υπάρχει πιο αντιανθρώπινη κατάσταση, ειδικά για τις νεαρές ηλικίες, από την αναμονή και την αδράνεια.

Δυστυχώς, σε μία τέτοια περίσταση σαν άτομα και σαν ανθρωπότητα δεν έχουμε πολλά περισσότερα να κάνουμε πέρα από το να μάθουμε, για το μέλλον, μια και το παρόν έχει μπει στο περιθώριο. Και αν αναλογιστούμε τις προηγούμενες σκέψεις σε αυτό το κείμενο, τότε βγαίνει ένα συμπέρασμα, νομίζω αρκετά χρήσιμο. Αυτό είναι το γεγονός πως η ατομικότητα μας επηρεάζεται καθοριστικά από το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο πορευόμαστε. Και όσο και αν φαίνεται σαν ανακάλυψα την Αμερική, αν αναλογιστούμε ποιος ήταν ο κόσμος μας πριν την πανδημία θα αντιληφθούμε ότι τελικά το παραπάνω πόρισμα δεν ήταν και τόσο καθεστώς.

Καθώς ζούσαμε σε ένα κόσμο που μας προέτρεπε με βία πολλές φορές στο να υποτάσσονται προσωρινά ή παντοτινά, οι συλλογικές δράσεις και έννοιες στον βωμό των ατομικών επιδιώξεων. Ακόμα και πανανθρώπινες έννοιες όπως το δικαίωμα στην παιδεία και στην περίθαλψη. Τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο για όλους, ακόμα και αυτούς που το απορρίπτουν διότι σκέφτονται ιδιοτελώς. Η συλλογική μας ευζωία, είτε αφορά τη δημόσια υγεία, είτε την παιδεία είτε τη δημοκρατία, είναι καθήκον και δικαίωμα όλων μας, δεν μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν με την ετυμολογική και μη έννοια του όρου. Διότι έτσι θα χάσουν το συλλογικό αντίκτυπο τους και μαζί του και την υπόσταση τους.

Αν κάτι έγινε ξεκάθαρο σε όλους μας αυτό τον ένα χρόνο που βρισκόμαστε σε αναμονή είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι υγιής σε μία κοινωνία που νοσεί. Εκτός αν είναι αυτός που τη δηλητηριάζει. Και όσο πιο άρρωστη είναι μία κοινωνία τόσο πιο λίγοι είναι αυτοί που έχουν αυτό το θλιβερό προνόμιο. Το μήνυμα είναι σαφές. Αν δεν νοιαστούμε για τους γύρω μας, τότε δεν θα νοιαστεί κανείς για μας.

Πηγή εικόνας: latimes.com