"Γιατί ασχολείσαι ακόμα με την Ελλάδα;"

Έχουν περάσει γύρω στα τεσσεράμισι χρόνια από τη στιγμή που μετανάστευσα από την Ελλάδα στις Κάτω Χώρες. Χρόνια με όμορφες και άσχημες στιγμές, το αποτέλεσμα των οποίων οδήγησε στο σήμερα, όπου έχω την τύχη να απολαμβάνω μία ήρεμη ζωή, με ένα αίσθημα ασφάλειας στον επαγγελματικό μου χώρο και όχι μόνο, με άφθονο ελεύθερο χρόνο, χωρίς να αγχώνομαι για το μέλλον και αν θα έχω τη δυνατότητα να πληρώσω το νοίκι και τους λογαριασμούς μου και έχοντας την πολυτέλεια -κορωνοϊού επιτρέποντος- να οργανώνω και ένα ταξίδι μέσα στη χρονιά για να γνωρίζω νέους τόπους και πολιτισμούς.

Παρ’όλα αυτά μέσα σε αυτά τα χρόνια και ειδικότερα τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι αντιμέτωπος συχνά με ένα ερώτημα, ασκούμενο και από άλλους αλλά κυρίως από τον εαυτό μου. Ένα ερώτημα που αποτελείται από υποερωτήματα αλλά ελαφρύτερα και άλλα σοβαρότερα όπως, γιατί παρακολουθώ ελληνικό ποδόσφαιρο; Γιατί γράφω στα ελληνικά; Γιατί ασχολούμαι με την επικαιρότητα, την πολιτική και κυρίως με την ελληνική κοινωνία; Και όλα αυτά τα υποερωτήματα καταλήγουν σε ένα μεγάλο:

«Γιατί ασχολείσαι ακόμα με τη Ελλάδα;»

Γιατί ασχολείσαι με μία κοινωνία υποβαθμισμένη όχι μόνο οικονομικά, αλλά και διανοητικά, που μέχρι πριν λίγο καιρό είχε τους Νεοναζί μέσα στη βουλή, και τώρα κάποιους από αυτούς έξω από τη φυλακή; Γιατί ασχολείσαι με ένα κράτος, που η αστυνομοκρατία αυξάνεται και πιέζει ασφυκτικά τους πολίτες της, ενώ προσφατα άρχισαν και τα περιστατικά λογοκρισίας στα εγχώρια κοινωνικά δίκτυα; Γιατί ασχολείσαι με μία «Δημοκρατία» που καταστρατηγεί τους νόμους που η ίδια ψήφισε, εις βάρος των κρατουμένων με κίνδυνο να υπάρξει νεκρός απεργός πείνας; Τέλος γιατί ασχολείσαι με έναν λαό του οποίου η πλειοψηφία, επικροτεί -ή μένει αδρανής μπροστά σε- όλα τα παραπάνω και πόσα ακόμα φαιδρά που δεν ανέφερα;

Η πρώτη απάντηση που έρχεται στο μυαλό, είναι ότι ακόμα οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι μένουν εκεί. Όχι όμως δεν ισχύει αυτό. Δεν είναι οι οποιεσδήποτε προσωπικές μου σχέσεις με κάποιους κατοίκους αυτής της προβληματικής συνολικά κοινωνίας. Μία άλλη απάντηση είναι διότι διακατέχομαι από κάποιον πατριωτισμό, αλλά και αυτή δεν ισχύει στην περίπτωση μου. Ο μόνος πατριωτισμός που με διακατέχει είναι μία μορφή ρομαντικού τοπικισμού για την πραγματική πατρίδα μου, τη Θεσσαλονίκη, η οποία είναι η πόλη που μεγάλωσα και γαλουχήθηκα και ευτυχώς ή δυστυχώς για την ίδια, είναι μέρος της Ελλάδας.

Η πραγματική απάντηση βρίσκεται κρυμμένη στο τέλος της προ-προηγούμενης παράγραφου. Διότι μπορεί να υπάρχει η πλειοψηφία η οποία συντηρεί και πολλές φορές ενισχύει τη γενικότερη αρρώστια αυτής της χώρας, αλλά υπάρχει και μία μειοψηφία στη χώρα αυτή, η οποία αντιστέκεται. Μία μειοψηφία που δίνει την απάντηση στο εύλογο ερώτημα που προκύπτει, «πως γίνεται αυτή η χώρα να υπάρχει ακόμα;». Μία μειοψηφία που για κάθε δέκα σιχαμερά ή τραγελαφικά γεγονότα δημιουργεί και προβάλλει ένα όμορφο. Μία χούφτα ανθρώπων οι οποίοι με τη στάση ζωής τους, τις ιδέες τους και τις πράξεις τους, έστω και με πολλές ενδιάμεσες προσωρινές ήττες, πετυχαίνουν μακροπρόθεσμες και θεμελιώδεις νίκες.

Διότι αυτής της μειοψηφίας αισθάνομαι ότι αποτελώ μέρος, μια και χάρη σε αυτή ήρθα σε επαφή και ακόμα εμπνέομαι από τους αγώνες του ΕΑΜ και των Ζηλωτών για έναν καλύτερο κόσμο, χάρη σε αυτή ακόμα συγκινούμαι από τις μελωδίες του Χατζιδάκι και του Παπάζογλου, χάρη σε αυτή ψυχαγωγούμαι από τις ταινίες του Βέγγου και τους στοχασμούς του Καζαντζάκη, χάρη σε αυτή και όλα τα ποιήματα της, πνευματικά και υλικά, γλυκαίνω την ύπαρξη μου ακόμα και αυτή τη στιγμή.

Δεν θα γινόταν διαφορετικά λοιπόν, από το να νιώθω ένα καλοδεχούμενο χρέος και καθήκον ώστε να απευθύνομαι σε αυτή τη μειοψηφία και να κάνω ότι μπορώ για να την προστατέψω από το μικρό μου μετερίζι. Και ίσως και να την ενισχύσω. Από εκεί και πέρα και ανεξάρτητα από τις προσωπικές μου ευθύνες, υπαρκτές ή μη απέναντι της, πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο αυτή η μειοψηφία μπορεί να σταματήσει αυτή την αργή και σταδιακή αυτοκτονία που διαπράττει η Ελλάδα. Κανείς άλλος. Αν χαθεί η μειοψηφία αυτή, αν συντριβεί, όπως συνειδητά ή μη, επιδιώκει η πλειοψηφία της χώρας αυτής, τότε μαζί της θα πεθάνει και η Ελλάδα σαν έννοια αρχικά, σαν χώρα έπειτα. Οριστικά.

Πηγή εικόνας: TheToc