Μπάτσοι ή Αστυνομικοί;

Τα γεγονότα των πρόσφατων ημερών με την έξαρση της αστυνομικής βίας με ώθησαν στο να ανακαλέσω στη μνήμη μου ένα περιστατικό, από τα πρώτα χρόνια μου στην Ολλανδία. Ήμουν με μια παρέα, Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, στον κεντρικό δρόμο της όποιας νυχτερινής ζωής του Αϊντχόφεν. Είχα πιει πάρα πολύ και παρατήρησα τους ντόπιους αστυνομικούς που στεκόντουσαν εκεί κοντά πάνω στα υπερμεγεθή άλογα τους. Με το κουράγιο και τη βλακεία του σουρωμένου, πλησίασα την αστυνομικό, την ρώτησα αν μπορώ να χαϊδέψω το άλογο, μου απαντήσε θετικά με ένα χαμόγελο, χάιδεψα το άλογο, αυτό ανταπέδωσε με ένα γλείψιμο στο χέρι μου και η βραδιά συνεχίστηκε χωρίς πρόβλημα.

Την επόμενη μέρα και αφού είχε περάσει η μέθη, αντιλήφθηκα ότι αν είχα κάνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, λογικά θα είχα φάει το ξύλο της χρονιάς μου και από τους αστυνομικούς και από το άλογο μαζί, και θα είχα καταλήξει σε κάποιο κρατητήριο. Αλλά δεν ήμουν στην Ελλάδα. Ήμουν σε μία χώρα η οποία μέχρι και σήμερα, παρότι μετανάστης, μου έχει δείξει ότι οι αστυνομικοί, είναι επιλεγμένοι και εκπαιδευμένοι ώστε να έχουν ως προτεραιότητα τη διαφύλαξη του νόμου και όχι την επιβολή της εξουσίας τους. Που σημαίνει ότι δεν θα δείρουν έναν μεθυσμένο φιλόζωο σαν την πάρτη μου, αλλά θα συλλάβουν δύο τύπους που πλακώνονται με σπασμένα μπουκάλια στη μέση του δρόμου, ή θα μαζέψουν έναν βλαμμένο που έχει βγάλει το πράμα του και το επιδεικνύει σε περαστικές κοπέλες.

Εκείνο που αναρωτήθηκα μετά από εκείνη την ανάμνηση, ήταν το γιατί δεν σφίγγομαι όταν βλέπω  αστυνομικούς στην Ολλανδία, ενώ αντίθετα στην Ελλάδα πάντα όταν τους πετύχαινα τους απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Παρότι έχω αρκετές εμπειρίες από άσχημες και εκφοβιστικές συμπεριφορές από ‘Ελληνες μπάτσους, ήμουν σίγουρος ότι δεν πρόκειται για κάποια προσωπική φοβία μια και είναι αδιαμφισβήτητο ότι παρόμοια συναισθήματα έχουν πάρα πολλοί κάτοικοι της Ελλάδας, ντόπιοι και ξένοι, όταν βλέπουν τους τύπους με τα κράνη, τα γκλομπ και τις μπλε στολές. Για ακόμη μία φορά την απάντηση την έδωσε η επιστήμη της ιστορίας, τουλάχιστον όσον αφορά την ελληνική πλευρά.

Ας αναλογιστούμε, από την ίδρυση του το ελληνικό κράτος και η αντίστοιχη πολιτεία, πότε είχε ως προτεραιότητα τη διαφύλαξη του νόμου και την ισορροπία; Σχεδόν ποτέ, θα απαντήσουν όλοι όσοι έχουν στοιχειώδη συναίσθηση της ντόπιας πραγματικότητας. Η πραγματική προτεραιότητα των αρχόντων του τόπου, επίσημων και μη, ήταν η επιβολή της εξουσίας τους, ώστε να μπορούν να ασχολούνται ήρεμοι με τις  «εξωσχολικές» τους δραστηριότητες. Και ποιο άλλο δημόσιο όργανο πέρα από την αστυνομία μπορούσε να εξασφαλίσει αυτή την πολυπόθητη «ηρεμία» τους;

Κάπως έτσι από τις παλιές εποχές του Χωροφύλακα, μέχρι και τις σημερινές με τους ΔΙΑΣ κτλ, καλλιεργήθηκε σε αμφότερες τις πλευρές, κράτος-αστυνομία και κοινωνία, το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε αστυνομικούς που προστατεύουν τον πολίτη και διαφυλάττουν το νόμο αλλά έχουμε μπάτσους, που προστατεύουν τους λίγους ισχυρούς, ξυλοφορτώνοντας ταυτόχρονα τους πολλούς αδύναμους. Αυτό ήθελαν οι δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά, απέναντι στους εργάτες, αυτό ήθελαν οι κατοχικές κυβερνήσεις απέναντι στους Αντιστασιακούς, αυτό ήθελαν οι ψευτοδημοκρατικές κυβερνήσεις, απέναντι στους κομμουνιστές, αυτό ήθελε και η επταετής Χούντα, απέναντι σε κάθε λογής δημοκράτη.

Δυστυχώς όμως, το κακό δεν σταμάτησε με τον ερχομό της Μεταπολίτευσης. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, είτε Νέα Δημοκρατία, είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται θα αφόπλιζε τα ΜΑΤ, έκαναν από ελάχιστα έως τίποτα για να σταματήσει η διαιώνιση αυτής της άρρωστης και αντικοινωνικής νοοτροπίας, γνωρίζοντας ότι είχαν να κάνουν με μία διεφθαρμένη άρχουσα τάξη και έναν φτωχοποιημένο λαό. Με αποκορύφωμα την τωρινή κυβέρνηση που έχει προσλάβει χιλιάδες αστυνομικούς, για την τήρηση της πολυπόθητης «τάξης», με αμφιλεγόμενα κριτήρια και σκοπό. Και αυτό αποδεικνύεται από τα «ανδραγαθήματα» συγκεκριμένων τμημάτων της ΕΛΑΣ, ΔΙΑΣ-ΔΡΑΣΗ-ΜΑΤ, που ούτε έχουν τελειώσει κάποια στοιχειώδη σχολή, έχουν μηδαμινή εκπαίδευση, ενώ υπάρχει και έντονη φημολογία για διαδεδομένη χρήση ναρκωτικών και αναβολικών στις τάξεις τους, με ότι επίδραση μπορεί να έχουν αυτά στις αντιδράσεις τους σε στιγμές έντασης. Ιδανικά προσόντα για εργαλεία καταστολής.

Αν θέλουμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα, να παύσουμε να έχουμε μπάτσους και να αποκτήσουμε αστυνομικούς, πρέπει η κοινωνία να πιέσει την Πολιτεία να εξυγιάνει αυτά τα σώματα και να επαναπρογραμματίσει την νοοτροπία ολόκληρης της ΕΛΑΣ. Να δώσει στην Κυβέρνηση να καταλάβει ότι καταστολή και μακροημέρευση στα υπουργικά γραφεία, είναι δύο έννοιες που δεν συμβαδίζουν. Μία πίεση που όντως παρατηρώ να συμβαίνει τις τελευταίες μέρες και μάλιστα να επεκτείνεται πέρα από τους παραδοσιακά αντιδραστικούς χώρους της Αριστεράς και της Αναρχίας. Και αυτό είναι ένα μικρό θετικό σημάδι στην γενικότερη ζοφερή ατμόσφαιρα.


Υ.Γ. Φυσικά, η Ελλάδα δεν έχει την αποκλειστικότητα στο να έχει μπάτσους και όχι αστυνομικούς. Τα ίδια βλέπουμε στις ΗΠΑ, στην Ισπανία και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Και εκεί, η δική τους Ιστορία, δίνει τις απαντήσεις.

Πηγή εικόνας: Η Εφημερίδα των Συντακτών