Όταν ο χρόνος είναι ο μοναδικός γιατρός

Υπάρχουν μέρες, βδομάδες ακόμα και μήνες που έχουμε τις μαύρες μας. Κάποιες φορές δικαιολογημένα, κάποιες φορές τελείως αδικαιολόγητα. Πολλές από αυτές για κάτι επίκαιρο που έχει συμβεί στη ζωή μας, άλλες λιγότερες διότι απλά έτσι έχει γυρίσει η βίδα και ανακαλούμε στη μνήμη μας, καταστάσεις και βιώματα που μας έχουν δημιουργήσει άσχημα συναισθήματα.

Και αφού το διαπιστώσουμε ότι δεν νιώθουμε καλά, ξεκινάμε το ταξίδι της διαπίστωσης του τι φταίει για αυτή την αίσθηση. Δεν είναι σπάνιο, η εκάστοτε αιτία ή και αφορμή να είναι τόσο προφανής, που αυτή η αναζήτηση έχει απειροελάχιστη διάρκεια, ίσως και μόνο λίγες στιγμές. Ούτε όμως και το να μην μπορούμε να εντοπίσουμε τι μας έβλαψε, είναι ασυνήθιστο.

Και τέλος, προσπαθούμε να ανατρέψουμε αυτή την αρνητική κατάσταση, όσο αυτό είναι δύνατο, με απόπειρες που έχουν ως στόχο είτε να ακυρώσουν το «κακό» είτε απλά θα έχουν τόσο θετικό αντίκτυπο στη διάθεση μας, όσο επαρκεί για να αντισταθμήσει το αντίστοιχο αρνητικό που μας ταλαιπωρεί. Ενίοτε επιτυχημένα.

Όταν είναι πετυχημένη η έκβαση αυτής της προσπάθειας, δικαίως είμαστε χαρούμενοι για τον κόπο μας. Και είναι απόλυτα λογικό να νιώθουμε και κάποιας μορφής περηφάνεια, διότι μπορέσαμε και ξεπεράσαμε ακόμα ένα σκόπελο. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η εναλλαγή της διάθεσης έρχεται χωρίς φανερή αιτία ή με κάποια ασήμαντη αφορμή;

Εκεί είναι που εμφανίζεται το βασικότερο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Είναι ένστικτό της αυτοσυντήρησης ή της επιβίωσης. Είναι η στιγμή που ο οργανισμός μας, ή η ψυχή μας, βάζει ένα φρένο σε όλες αυτές τις αισθήσεις που μας τρώνε τα σωθικά και μας υπενθυμίζει ότι τελικά δεν είναι και τόσο άσχημη η ζωή.

Όπως προανέφερα, δεν είναι σπάνιο αυτό να επιτυγχάνεται μέσω μίας ασήμαντης, φαινομενικά ή και πραγματικά αφορμής. Ένας φίλος που θα συναντήσουμε μετά από καιρό, ένα αμελητέο φλερτ με έναν άλλο άνθρωπο, ακόμα και η απόλαυση ενός γλυκού μπορεί έστω και για λίγο να μας κάνει να ξεφύγουμε από την καταχνιά μας.

Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είμαστε απαραίτητα ολιγαρκείς. Στην πραγματικότητα με την εμπειρία μίας άσχημης κατάστασης, εμείς οι άνθρωποι, σαν άλλες κατσαρίδες και με αθόρυβο σύμμαχο τον χρόνο αρχίζουμε και προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Και όταν πλέον είμαστε έτοιμοι, έρχεται η ασήμαντη αφορμή, η οποία σαν άλλος διακόπτης αναστρέφει τη δυσαρέσκεια μας και μας οδηγεί στο να επιστρέψουμε σε μία διάθεση, αν όχι θετική, τουλάχιστον ουδέτερη.

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, που λέει και ο Γιάννης Αγγελάκας στο αριστουργηματικό τραγουδι «Καινούρια Ζάλη», αλλά κάποιες φορές δεν παύει να είναι γιατρός και μάλιστα ο μοναδικός. Και όταν η ζωή για διάφορους λόγους, είτε με δική μας υπαιτιότητα είτε λόγω των συνθηκών, δεν μας δίνει την πολυπόθητη θεραπεία, τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να δώσουμε το χρόνο στον οργανισμό μας, ή στην ψυχή μας, να μπορέσει να γραπωθεί από μία από τις χιλιάδες ασήμαντες αφορμές για να γυρίσει ο τροχός.

Διότι ένα άλλο λάθος που κάνουμε όταν δεν είμαστε καλά, είναι να πιέζουμε τον εαυτό μας να νιώσει όμορφα. Όχι, αυτό δεν λειτουργεί, είναι μάταιος κόπος και το μόνο που καταφέρνει είναι να μας προκαλεί ενοχές και να δημιουργεί μία φούσκα γεμάτη απωθημένα, που όταν σκάσει, τότε τίποτα δεν θα μπορεί να συγκρατήσει την ανεξέλεγκτη διασπορά τους. Και τότε θα είναι αργά.

Κάπως έτσι, αποδεικνύεται ότι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να ξαναζήσουμε όπως μας αρμόζει είναι να δώσουμε τον χρόνο στον εαυτό μας να επιβιώσει και να αντέξει τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν. Το μόνο που απαιτείται για να συμβεί αυτό είναι να έχουμε υπομονή, επιμονή και κυρίως, εμπιστοσύνη. Σε μας τους ίδιους.