Η ταμπέλα της "σχέσης"

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν θιασώτης των μεγάλων σε διάρκεια, των λεγόμενων σοβαρών σχέσεων. Είτε γιατί τα έφερνε έτσι η ζωή, είτε γιατί τα έφερνα εγώ, είτε τέλος γιατί μου τα έφερναν έτσι οι εκάστοτε σύντροφοι μου. Δεν είναι ότι δεν το επιδίωκα, ούτε ότι δεν το επιδίωκα, απλά συνέβαινε.

Αυτό λοιπόν είχε ως αποτέλεσμα στα 10-11 χρόνια της ενεργής(ή και όχι τόσο ενεργής) ερωτικής  μου ζωής, ταυτόχρονα με την έμφυτη τάση μου να αναλύω και να παρατηρώ τα πάντα, να μην αναπτύξω την κοινή η συνηθισμένη άποψη περί σχέσεων και σχετιζόμενων.

Παρατηρώντας λοιπόν τη ζωή μου και τους ανθρώπους τριγύρω μας κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Δεν υπάρχει κάτι πιο άχρηστο στη σημερινή κοινωνία από την ταμπέλα της «σχέσης». Δεν αναφέρομαι στο να συνδέονται δύο άνθρωποι, στο να γουστάρουν να περνάνε χρόνο μαζί, να συζητάνε, να πηδιούνται και να περνάνε όμορφες στιγμές μαζί. Όχι δεν έχω γίνει ακόμα τόσο μισάνθρωπος, ούτε γεροντοπαλίκαρο. Αναφέρομαι μόνο στην ταμπέλα «είμαι σε σχέση». Και ειδικά όταν αυτή η ταμπέλα, είναι απλά μια σκέτη ταμπέλα, σαν τις διαφημίσεις του τηλεμάρκετινγκ.

Έχω γίνει πολλές φορές μάρτυρας σε περιπτώσεις να βλέπω ζευγάρια τα οποία πέρα από αυτή την ταμπέλα δεν μοιράζονται τίποτα άλλο. Ανέχονται με το ζόρι ο ένας τον άλλο. Τα μάτια τους παίζουν οπουδήποτε αλλού εκτός από τον σύντροφο τους. Και λίγο μέτα έρχεται η μαγική στιγμή που είναι στην κόψη του ξυραφιού, για το αν θα «απατήσουν» ο ένας τον άλλο. Διότι θα έρθει η στιγμή αυτή και το ξέρουμε όλοι.

Στην περίπτωση που το κάνουν τελικά οι συνέπειες μπορεί να είναι δύο. Είτε θα νιώθουν ενοχές και ανθρώπινα σκουπίδια που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του συντρόφου τους, είτε πολύ απλά δεν θα δώσουν την παραμικρή σημασία και λίγο μετά θα στείλουν και ένα ζουζουνιάρικο μήνυμα, έτσι για ξεκάρφωμα. Χαρακτηρίστε εσείς αυτή τη συμπεριφορά, είπαμε δεν θέλω να φανώ μισάνθρωπος.

Στην περίπτωση που δεν το κάνουν τελικά είτε γιατί θέλουν να νιώθουν «ηθικοί» είτε γιατί αγαπάνε τον σύντροφο τους τα αποτελέσματα για την σχέση πιθανόν να είναι ακόμα χειρότερα. Όσο και αν στην αρχή θα έχουν την αυταρέσκεια ότι είναι άξιοι εμπιστοσύνης, σύντομα τα απωθημένα θα αρχίσουν να αυξάνονται. Τα οποία απωθημένα θα προκαλέσαν από οίκτο(ότι πιο αντιαισθησιακό) μέχρι και εντάσεις, όχι από αυτές που οδηγούν σε ένα αξιομνημόνευτο πήδημα, από τις άλλες που δημιουργούν τη σιχαμάρα. Χώρια ότι σύντομα θα αρχίσουν να νιώθουν ότι δεν ζουν τη ζωή τους όπως θα τους άξιζε και ότι υπεύθυνος για αυτό είναι ο εν δυνάμει σύντροφος τους.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλες οι περιπτώσεις είναι αρνητικές.  Και έχουν κοινή ρίζα. Την ταμπέλα «είμαι σε σχέση». Γιατί όμως οι άνθρωποι παραμένουν σε μία σχέση, όταν αυτή δεν τους γεμίζει; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Το κοινωνικό στάτους. Είναι επιβεβλημένο από την κοινωνία(όχι μόνο την ελληνική) όταν βρίσκεσαι κάπου μεταξύ 20-30 να έχεις μία σταθερή σχέση. Περισσότερο στις γυναίκες μια και ο σεξισμός περισσεύει αλλά και για τους άνδρες. Αν δεν τηρείς αυτές τις προδιαγραφές τότε είσαι πουτάνα ή αλήτης.

Όλο αυτό το κοινωνικό στερεότυπο, στις παλιότερες κοινωνίες μπορεί να ήταν εφαρμόσιμο. Στις σύγχρονες κοινωνίες όμως, που κάθε άνθρωπος οφείλει να αναπτύξει την προσωπικότητα του και να καλλιεργηθεί, που η γυναίκα επιτέλους αρχίζει να γίνεται ανεξάρτητο πλάσμα και όχι απλά η γκόμενα του τάδε ή η σύζυγος του δείνα, θεωρώ πως αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Και αν εφαρμοστει αυτό θα γίνει μόνο με τη βοήθεια λεξοτανίλ, συμβούλων γάμου και ψυχολόγων.

Όλα αυτά μπορεί να λυθούν πάρα πολύ εύκολα, αν αποφασίσουμε να ελευθερωθούμε από αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα και τις ταμπέλες. Γουστάρεις να περνάς παρέα με έναν άνθρωπο για μεγάλο χρονικό διάστημα; Τέλεια, σεβαστό, απόλαυσε το.  Γουστάρεις να γνωρίσεις έναν άνθρωπο στα 17 σου και να είστε μέχρι τα 90 μόνο ο ένας για τον άλλο; Τέλειο αν είναι έτσι γουστάρω και εγώ.

Το θέμα είναι ότι κάνουμε, με όποιον άνθρωπο το κάνουμε, για όσο καιρό το κάνουμε, να το κάνουμε επειδή το(ν) γουστάρουμε πραγματικά. Χωρίς ταμπέλες, αφοσιωμένοι μόνο στην ουσία. Στο πως νιώθουμε. Και ΠΑΝΤΑ να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και σε αυτόν. Αλλιώς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να υποτιμάμε τα συναισθήματα μας και την νοημοσύνη του συντρόφου μας. Και δεν αξίζει σε κανέναν αυτό.