Καλώς ήρθατε στο Αϊντχόφεν

Κατά καιρούς έχω γράψει και σίγουρα θα γράψω και στο μέλλον αρκετά κείμενα για τη Θεσσαλονίκη. Είναι απόλυτα λογικό μια και σε αυτή την πόλη μεγάλωσα και διαμόρφωσα το σημαντικότερο μέρος της προσωπικότητας μου. Παρ’όλα αυτά η ζωή τα έφερε έτσι που εδώ και δύο χρόνια μένω στο Αϊντχόφεν, τη μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας της Βραβάντης, που βρίσκεται στην Ολλανδία.  Είτε λόγω του γεγονότος του ότι εδώ έχω χτίσει μία νέα ζωή είτε λόγω των ιδιαιτεροτήτων που έχει η ίδια η πόλη, μου δημιούργησε την ανάγκη να αποτυπώσω τα πρώτα συμπεράσματα που έχω βγάλει για αυτή.

Αρχικά θα ήταν χρήσιμη μία ιστορική ανασκόπηση. Το Αϊντχόφεν για αιώνες ολόκληρους ήταν ένα ακόμα χωριό από τα πολλά που υπήρχαν στην περιοχή της Βραβάντης, και οι κάτοικοι του ασχολούντουσαν αποκλειστικά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το σημείο καμπής βρισκεται στο 1892 όταν ιδρύεται ένα οικογενειακό τεχνικό εργαστήριο ονόματι Philips. Ναι, είναι η πασίγνωστη εταιρεία ηλεκτρονικών. Τα επόμενα χρόνια οι εφευρέσεις της εταιρείας, και η εξέλιξη της σε ολόκληρη βιομηχανία παρασέρνουν και το Αϊντχόφεν σε σημείο που το εργοστάσιο και η πόλη να θεωρούνται έννοιες ταυτόσημες. Το 1913 μάλιστα οι εργάτες της Philips ιδρύουν και την ομάδα της πόλης την PSV Eindhoven. Μιας ομάδας που έχει προσφέρει παίκτες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο επιπέδου Ρομάριο, Ρονάλντο, Ρόμπεν κλπ. Και πέρα από τα Ολλανδικά πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης και ένα Κύπελλο Ουέφα.

Το Αϊντχόφεν και η Philips συνεχίζουν και αναπτύσσονται ραγδαία μέχρι που έρχεται ο Β παγκόσμιος πόλεμος και η πόλη ισοπεδώνεται από βομβαρδισμό. Παρ’όλα αυτά σύντομα ανακάμπτει. Παραμένει όμως μία άσχημη βιομηχανική πολή. Η αλλαγή ξεκινάει από τη στιγμή που η Philips αρχίζει να παραχωρεί κομμάτια της σε μικρότερες εταιρείες, ειδικά όσον αφορά τον high tech τομέα, κάτι που θα αποτελέσει αφορμή για να ιδρυθεί και το τεχνολογικό πανεπίστημιο του Αϊντχόφεν με αποτέλεσμα η πόλη να αρχίζει να γίνεται συνώνυμο των τεχνολογικών εξελίξεων στις δεκαετίες του 80 και του 90. Επειδή όμως οι Ολλανδοί μηχανικοί δεν αρκούν αριθμητικά για να καλύψουν τις ανάγκες των βιομηχανιών, μετανάστες από κάθε γωνιά της γης έρχονται  για να εργαστούν. Αυτό προκαλεί πληθυσμιακή έκρηξη καθώς τους τεχνικά καταρτισμένους μετανάστες ακολουθούν και μετανάστες που μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες για την καθημερινότητα. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι ο μισός πληθυσμός του Αϊντχόφεν είναι μετανάστες 1^ης ή 2^ης γενιάς.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Το Αϊντχόφεν πλέον είναι μία πόλη 220 χιλιάδων μόνιμων κατοίκων. Διότι το πρωί, ο πληθυσμός του μπορεί να φτάνει και στο μισό εκατομμύριο από εργαζόμενους που έρχονται από τα γύρω προάστια. Μία σύγχρονη πόλη που η τεχνολογία κάνει εμφανη την παρουσία της παντού. Μία πόλη που παρότι βιομηχανική έχει μεγάλη κάλυψη από πράσινο μια και γενικοτερα η Ολλανδία έχει αναπτύξει μία έντονη οικολογική συνείδηση. Μία πόλη που με καινούριες πλέον βιομηχανίες όπως η ASML(στην οποία εργάζομαι) συνεχίζει και αναπτύσσεται και δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσφέρει μία αξιοπρεπή δουλειά σε όποιον την αναζητήσει. Σαν σύγχρονη πόλη στερείται σημαντικών μνημείων(ενά σημαντικό μειονέκτημα για έναν ιστοριολάγνο  σαν εμένα) με εξαίρεση την εκκλησία γοτθικού ρυθμού του 1830 και το  μπαράκι Little One το οποίο σαν κτίριο που προσφέρει διασκέδαση, χρονολογείται  από το 1684. 

Κάπως έτσι εύκολα φτάνει κανείς στο συμπέρασμα ότι το Αϊντχόφεν αν και δεν είναι ιδανικός προορισμός  για τουρισμό(αν και τουριστικοί προορισμοί όπως η Ουτρέχτη, το Άμστερνταμ, το Μααστριχτ και η Αμβέρσα είναι μία ώρα μακριά με πολύ τακτική σιδηροδρομική επικοινωνία), είναι ιδανικό μέρος για να ζεις. Από πρακτικούς λόγους όπως η ελάχιστη ανεργία, η σχέση τιμών-μισθών μέχρι και τους πιο ανθρώπινους με τα πολλά πάρκα και την πληθώρα επιλογών για αγορές και για διασκέδαση και κυρίως το ανοιχτό, απαλλαγμένο από κόμπλεξ και ταμπού, μυαλό των κατοίκων του. Το πιο όμορφο στοιχείο όμως του Αϊντχόφεν είναι το μοναδικό κοινό στοιχείο που έχει με τη Θεσσαλονίκη και δεν είναι άλλο από την πολυπολιτισμικότητα. Και αν στη Θεσσαλονίκη αυτό γίνεται κυρίως λόγω του παρελθόντος της, στο Αϊντχόφεν γίνεται λόγω του «τώρα» του.

Δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις σε κάποια από τις μπυραρίες-μπαράκια-live σκηνές και να μην γνωρίσεις, να μην πιεις παρέα με κάποιον άλλον άνθρωπο από οποιοδήποτε μέρος της γης. Το ανοιχτό μυαλό που διακατέχει όλη την πόλη εξαιτίας των προαναφερόμενων συνθηκών κάνει ακόμα και το χειρότερο αντικοινωνικό καθήκι να αφεθεί στη γοητεία της γνωριμίας με νέες κουλτούρες. Πέρα από το προφανές, να έχω γνωρίσει Ολλανδούς έχω έρθει σε επαφή με ανθρώπους και άρα με τις αντίστοιχες κουλτούρες από: Γερμανία, Βέλγιο, Γαλλία, Ελβετία, Αυστρία, Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σουηδία, Ρωσία, Ουκρανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία, Αλβανία, Σερβία, Κροατία, Τσετσενία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Αγγλία, Σκωτία, Ιρλανδία, ΗΠΑ, Μεξικό, Κολομβία, Τουρκία, Ιράκ, Συρία, Αίγυπτο, Ιράν, Ινδία, Νεπάλ, Κίνα, Κορέα, Ιαπωνία, Ινδονησία, Νέα Ζηλανδία, Γκάνα και σίγουρα ξεχνάω και κάτι.

Παρεπιπτόντως αν ψάχνετε για αυτά τα μεγάλα κλαμπ που οι άνθρωποι στοιβάζονται μέσα σαν σαρδέλες σε κονσέρβα αφήστε το. Αφενός όσα έχει είναι ανεπαρκή αφετέρου δεν λένε και τίποτα. Στα μικρά τα μαγαζιά γνωρίζεις την ομορφιά του Αϊντχόφεν. Τους ανθρώπους του.

Όταν είχα ξεκινήσει πριν από δύο χρόνια περίπου να έρθω εδώ, είχα κάνει μια αυθαίρετη μετάφραση της λέξης Eindhoven. Eind στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «τέλευταίο». «Χόφεν» στα κοντινά γερμανικά(ούτε 100 χλμ) σημαίνει «ελπίζω». Κάπως έτσι και λόγω των συνθηκών της ζωής μου στην Ελλάδα θεώρησα το Αϊντχόφεν την τελευταία μου ελπίδα για να μπορέσω να διεκδικήσω μία πραγματικά ενδιαφέρουσα ζωή. Ακόμα είναι πολύ νωρίς για να πω αν δικαιώθηκα. Υπάρχουν όμως βάσιμα στοιχεία που με κάνουν να αισιοδοξώ.

Υ.Γ.1. Eindhoven στην τοπική διάλεκτο σημαίνει τελευταίο χωράφι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων...

Υ.Γ.2. Το τραγούδι που συνοδεύει την ανάρτηση, είναι από ένα τοπικό punk rock συγκρότημα.