Ξεκινάει χωρίς να
το καταλάβεις. Ύπουλα. Τόσο ύπουλα που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις όταν
διαπιστώσεις την ύπαρξη της, το από που ξεκίνησε. Και απλώνεται, επεκτείνεται,
διαχέεται μέσα στο κεφάλι σου και γίνεται καθεστώς. Και είναι ακριβώς αυτός ο
λόγος που παρ’ ότι νιώθεις την ύπαρξη της, δεν την αντιλαμβάνεσαι συνειδητά και
ως εκ τούτου δεν μπορείς να την προσδιορίσεις.
Γίνεται πιο έντονη όταν νιώθεις άβολα και καταλαγιάζει όταν νιώθεις άνετα. Και ενώ αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να σε κάνει να υποψιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά, είναι τόσο ύπουλη η υπόσταση της, που θεωρείς ότι είναι η φυσιολογική ανταπόκριση της ψυχολογίας σου, όταν βρίσκεσαι σε μία δύσκολη ή αντίστοιχα σε μία οικεία κατάσταση. Αλλά δεν είναι φυσιολογικό. Είναι μία μόνιμη μεταβαλλόμενη, αλλά σταθερά υπαρκτή, πλάνη.
Αν δεν έχεις καταλάβει ακόμα για τι μιλάω, μην ανησυχείς, μου είναι κατανοητό και δυστυχώς σου φαίνεται φυσιολογικό. Αναφέρομαι στην Ομίχλη. Αναρωτιέσαι τι στη ευχή είναι αυτό. Επόμενο. Πως να αντιληφθείς ότι η Ομίχλη έχει καταβάλλει κάθε γωνία του μυαλού σου, όταν δεν θυμάσαι να υπάρχει οτιδήποτε άλλο μέσα σε αυτό, πέρα από αυτή. Είναι όπως ο τυφλός. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι βλέπει μόνο σκοτάδι, όταν δεν θυμάται ποτέ να έχει δει το φως.
Και ακόμα και αν το έχεις δει, δεν έχεις λουστεί ολόκληρος από αυτό. Ίσως σε κάποια στιγμή της πρόσφατης ζωής σου, να έσπασε λίγο η ομίχλη και να μπόρεσες να δεις κάποιες βρώμικες ηλιαχτίδες. Ήταν η στιγμή που ένιωσες ένα κλικ πιο άνετα, ένα κλικ πιο πνευματικά ευεξής, ένα κλικ πιο οξυδερκής, ότι έχεις ένα κλικ παραπάνω ενσυναίσθηση της ζωής σου και του περιβάλλοντος της. Όμως η τριγύρω ομίχλη σε οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι είναι φυσιολογική η σπανιότητα της παραπάνω εμπειρίας.
Όπως θα θεωρείς και απόλυτα φυσιολογικό, το γεγονός η ομίχλη να πυκνώνει. Και να χάνεις την οξυδέρκεια σου, να συμπεριφέρεσαι σαν βλάκας, ή απλά σαν περιορισμένων απαιτήσεων. Και στην καλύτερη περίπτωση να πιστεύεις ότι είναι απόλυτα νορμάλ να συμβαίνει αυτό κάποιες στιγμές. Στη κακή, να νομίζεις ότι η μέση ποσότητα της ομίχλης είναι η κανονικότητα σου. Και τέλος, στην ακόμα χειρότερη να αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι είσαι γενικότερα, μπετόστοκος. Και σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή η μέση ποσότητα Ομίχλης, να γίνει ακόμα πυκνότερη. Μόνιμα.
Αλλά ακόμα και η πυκνότερη ομίχλη, κάποια στιγμη, για λίγο θα σπάει. Απόλυτα. Και μόνο φως θα περνάει, καθαρό και έντονο. Που να μην ανακόπτεται από τίποτα, προτού πέσει σαν κεραυνός πάνω στο κεφάλι σου. Όταν αυτό έχει επιτευχθεί λόγω εξωγενών παραγόντων, θα νομίζεις ότι απλά είναι συνέπεια αυτών και όχι ότι αυτοί λειτούργησαν απλά σαν μεσάζοντες. Μεταφορείς ενός μηνύματος. Είτε τρομακτικού όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο άνθρωπος που βλέπεις τρία μέτρα μακριά είσαι εσύ ο ίδιος, η ζωή του είναι η δικιά σου ζωή, η οποία μέρα με τη μέρα λιγοστεύει και εσύ νιώθεις ότι κακώς είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι για αυτό. Είτε χαρμόσυνου, όταν αντιλαμβάνεσαι τη μοναδικότητα του εαυτού σου και της ζωής σου, όταν τα αισθάνεσαι αμφότερα στο απόλυτο, χωρίς να στέκεσαι λίγα μέτρα μακριά. Όταν αισθάνεσαι το μεγαλείο της διαύγειας.
Όμως, μπορεί να υπάρξει και μία στιγμή, που μετά από δική σου πρωτοβουλία, χωρίς την παρέμβαση εξωτερικών παραγόντων ίσως όμως με αφορμή την πρότερη τους παρουσία και τα συμπτώματα της, θα αναζητήσεις στην απόγνωσή σου και θα καταφέρεις να πετύχεις αυτό το αίσθημα διαύγειας, να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο, να γίνεις ξανά αδιαίρετος από τον εαυτό σου, να συναισθάνεσαι απόλυτα τη σκέψη, τα αισθήματα και την ίδια σου τη ζωή. Και θα καταλάβεις. Ότι αυτή η διαύγεια θέλεις να είναι η φυσιολογική σου κατάσταση. Αυτή είναι που δικαιούσαι και νιώθεις ευχάριστα υποχρεωμένος να βιώσεις. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν μία απεγνωσμένη τζούρα αυτής της ομίχλης και ύστερα ένα βίαιο ξέρασμα της.
Νιώθεις καλύτερα. Η Ομίχλη έχει χαθεί. Αλλά όχι εντελώς. Υπάρχουν ακόμα στιγμές που κάνει αισθητή την παρουσία της, ίσως όχι τόσο πριν, αλλά υπάρχει ακόμα. Και εσύ πρέπει να είσαι σε επαγρύπνηση. Ώστε αυτή η τόσο πολυπόθητη διαύγεια να γίνει ταυτόσημη του εαυτού σου και του βίου σου.
Γίνεται πιο έντονη όταν νιώθεις άβολα και καταλαγιάζει όταν νιώθεις άνετα. Και ενώ αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να σε κάνει να υποψιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά, είναι τόσο ύπουλη η υπόσταση της, που θεωρείς ότι είναι η φυσιολογική ανταπόκριση της ψυχολογίας σου, όταν βρίσκεσαι σε μία δύσκολη ή αντίστοιχα σε μία οικεία κατάσταση. Αλλά δεν είναι φυσιολογικό. Είναι μία μόνιμη μεταβαλλόμενη, αλλά σταθερά υπαρκτή, πλάνη.
Αν δεν έχεις καταλάβει ακόμα για τι μιλάω, μην ανησυχείς, μου είναι κατανοητό και δυστυχώς σου φαίνεται φυσιολογικό. Αναφέρομαι στην Ομίχλη. Αναρωτιέσαι τι στη ευχή είναι αυτό. Επόμενο. Πως να αντιληφθείς ότι η Ομίχλη έχει καταβάλλει κάθε γωνία του μυαλού σου, όταν δεν θυμάσαι να υπάρχει οτιδήποτε άλλο μέσα σε αυτό, πέρα από αυτή. Είναι όπως ο τυφλός. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι βλέπει μόνο σκοτάδι, όταν δεν θυμάται ποτέ να έχει δει το φως.
Και ακόμα και αν το έχεις δει, δεν έχεις λουστεί ολόκληρος από αυτό. Ίσως σε κάποια στιγμή της πρόσφατης ζωής σου, να έσπασε λίγο η ομίχλη και να μπόρεσες να δεις κάποιες βρώμικες ηλιαχτίδες. Ήταν η στιγμή που ένιωσες ένα κλικ πιο άνετα, ένα κλικ πιο πνευματικά ευεξής, ένα κλικ πιο οξυδερκής, ότι έχεις ένα κλικ παραπάνω ενσυναίσθηση της ζωής σου και του περιβάλλοντος της. Όμως η τριγύρω ομίχλη σε οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι είναι φυσιολογική η σπανιότητα της παραπάνω εμπειρίας.
Όπως θα θεωρείς και απόλυτα φυσιολογικό, το γεγονός η ομίχλη να πυκνώνει. Και να χάνεις την οξυδέρκεια σου, να συμπεριφέρεσαι σαν βλάκας, ή απλά σαν περιορισμένων απαιτήσεων. Και στην καλύτερη περίπτωση να πιστεύεις ότι είναι απόλυτα νορμάλ να συμβαίνει αυτό κάποιες στιγμές. Στη κακή, να νομίζεις ότι η μέση ποσότητα της ομίχλης είναι η κανονικότητα σου. Και τέλος, στην ακόμα χειρότερη να αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι είσαι γενικότερα, μπετόστοκος. Και σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή η μέση ποσότητα Ομίχλης, να γίνει ακόμα πυκνότερη. Μόνιμα.
Αλλά ακόμα και η πυκνότερη ομίχλη, κάποια στιγμη, για λίγο θα σπάει. Απόλυτα. Και μόνο φως θα περνάει, καθαρό και έντονο. Που να μην ανακόπτεται από τίποτα, προτού πέσει σαν κεραυνός πάνω στο κεφάλι σου. Όταν αυτό έχει επιτευχθεί λόγω εξωγενών παραγόντων, θα νομίζεις ότι απλά είναι συνέπεια αυτών και όχι ότι αυτοί λειτούργησαν απλά σαν μεσάζοντες. Μεταφορείς ενός μηνύματος. Είτε τρομακτικού όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο άνθρωπος που βλέπεις τρία μέτρα μακριά είσαι εσύ ο ίδιος, η ζωή του είναι η δικιά σου ζωή, η οποία μέρα με τη μέρα λιγοστεύει και εσύ νιώθεις ότι κακώς είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι για αυτό. Είτε χαρμόσυνου, όταν αντιλαμβάνεσαι τη μοναδικότητα του εαυτού σου και της ζωής σου, όταν τα αισθάνεσαι αμφότερα στο απόλυτο, χωρίς να στέκεσαι λίγα μέτρα μακριά. Όταν αισθάνεσαι το μεγαλείο της διαύγειας.
Όμως, μπορεί να υπάρξει και μία στιγμή, που μετά από δική σου πρωτοβουλία, χωρίς την παρέμβαση εξωτερικών παραγόντων ίσως όμως με αφορμή την πρότερη τους παρουσία και τα συμπτώματα της, θα αναζητήσεις στην απόγνωσή σου και θα καταφέρεις να πετύχεις αυτό το αίσθημα διαύγειας, να κοιτάξεις κατάματα τον ήλιο, να γίνεις ξανά αδιαίρετος από τον εαυτό σου, να συναισθάνεσαι απόλυτα τη σκέψη, τα αισθήματα και την ίδια σου τη ζωή. Και θα καταλάβεις. Ότι αυτή η διαύγεια θέλεις να είναι η φυσιολογική σου κατάσταση. Αυτή είναι που δικαιούσαι και νιώθεις ευχάριστα υποχρεωμένος να βιώσεις. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν μία απεγνωσμένη τζούρα αυτής της ομίχλης και ύστερα ένα βίαιο ξέρασμα της.
Νιώθεις καλύτερα. Η Ομίχλη έχει χαθεί. Αλλά όχι εντελώς. Υπάρχουν ακόμα στιγμές που κάνει αισθητή την παρουσία της, ίσως όχι τόσο πριν, αλλά υπάρχει ακόμα. Και εσύ πρέπει να είσαι σε επαγρύπνηση. Ώστε αυτή η τόσο πολυπόθητη διαύγεια να γίνει ταυτόσημη του εαυτού σου και του βίου σου.
Πηγή εικόνας: collegeinfogeek.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου