Τον βλέπει. Του
κάνει ένα νευμα-χαιρετισμό. Απαντάει με τον ίδιο τρόπο, αλλά με έναν προφανή
κρύο τόνο, τόσο κρύο που δεν γίνεται να μη γίνει αντιληπτός. Τον πλησιάζει.
«Είσαι καλά;»
«Καλά είμαι, εσύ;» της απαντάει διστακτικά.
«Καλά είμαι. Έκανα μαλακία.»
«Μπορούσες να το χειριστείς καλύτερα, είναι η αλήθεια.»
«Έχεις δίκιο. Το ξέρεις ότι σε αγαπώ όμως, έτσι;»
«Προσπαθώ...» της απαντάει και αποδέχεται την προτροπή της για αγκαλιά.
Παρ’ ότι η αγκαλιά είναι μία από τις πιο όμορφες πράξεις, αν όχι η πιο όμορφη,
που έχουν οι άνθρωποι(και όχι μόνο), έχει ένα πιθανό ελάττωμα. Το γεγονός ότι
όταν δύο άνθρωποι αγκαλιάζονται, δεν μπορούν να δουν ο ένας το πρόσωπο του
άλλου. Έτσι και αυτή δεν μπορεί να δει ότι στο βλέμμα του, την ώρα του
εναγκαλισμού, καμία χαρά, καμία τρυφερότητα, καμία γλύκα δεν σχηματίζεται. Μόνο
μία αποδοχή.
Μία αποδοχή ότι άκουσε ακόμα μία φορά μία τόσο όμορφη φράση, που όμως δεν έχει
καμιά ουσία. Δεν έχει να κάνει μόνο με αυτή, η οποία σίγουρα μετά από αυτή την
παρένθεση θα συνεχίσει να τον αγνοεί, όπως έκανε και πριν. Συμβαίνει συχνά στη
ζωή του. Να ακούει εκφράσεις που δηλώνουν ένα συναίσθημα, μία εκτίμηση, ένα
σεβασμό, μία έγνοια, κάτι ουσιαστικό και όμορφο. Και λίγο μετά αυτές οι
βαρύγδουπες σειρές από λίγες λέξεις να διαψεύδονται. Όχι με άλλες λέξεις, αλλά
συνήθως με σιωπή. Μία σιωπή που για αυτόν είναι πιο επώδυνη και από τη
σκληρότερη βρισιά.
Όπως έγινε με τη σημαντικότερη για αυτόν συναισθηματική ιστορία της ζωής του.
Συμπάθεια, εκτίμηση, εμπιστοσύνη, έλξη, έρωτας, αποστασιοποίηση και τελικά
σιωπή. Μία βίαιη σιωπή. Όπως έχει γίνει και με ανθρώπους που τους θεωρούσε
φίλους του. Επικοινωνία και μετά ξαφνικά μία σιωπή.
Έχει προσπαθήσει πολλές φορές να βρει τη διέξοδο από τον λαβύρινθο του μυαλού,
έτσι ώστε να μπορέσει να δει στο φως το τι κάνει λάθος. Και να βάλει τα δυνατά
του για να το διορθώσει, έτσι ώστε να μην νιώθει ματαιωμένος στην πλειοψηφία
των ανθρώπινων του σχέσεων, ή απλών επαφών. Μάταια. Και όχι άδικα. Όταν υπάρχει
σιωπή, δεν υπάρχουν ενδείξεις που να δείχνουν τις κατευθύνσεις προς κάποιον
συγκεκριμένο προορισμό. Τα λάθη του. Έτσι έχει ξεμείνει μέσα στο σκοτάδι αυτού
του λαβύρινθου, εκλιπαρώντας τουλάχιστον για μία ένδειξη.
Η οποία δεν έρχεται ποτέ. Και η μοναξιά του, η απομόνωση του, δεν είναι η
μοναδική συνέπεια αυτής της σιωπής που συνοδεύει τη ματαίωση. Αν και μόνο αμελητέα δεν είναι. Η
μεγαλύτερη συνέπεια, η πιο επικίνδυνη και η πιο ύπουλη συνέπεια, είναι ότι
πλέον δεν μπορεί ούτε να πιστέψει, ούτε να απολαύσει και άρα ούτε να αφεθει σε
ενδείξεις συμπάθειας ή έγνοιας προς το πρόσωπο του.
Αναρωτιέται τώρα που την αγκαλιάζει και δεν νιώθει απολύτως τίποτα, πέρα από
μία μικρή μελαγχολία για το μάταιο αυτής της διαδικασίας, το τι τέρας έχει
καταλήξει να γίνει. Παλιότερα μία αγκαλιά, ένα «σ’αγαπώ», ένα «μου λείπεις»,
ήταν ικανά να του φτιάξουν τη διάθεση για όλη την υπόλοιπη μέρα. Όχι γιατί είχε
κάποιον ψυχαναγκασμό για αυτοεπιβεβαίωση αλλά διότι είχε την ατυχία να
αντιληφθεί από πολύ μικρός ότι η πιο όμορφη γεύση της ζωής, ίσως και αυτό που
τη γεμίζει με νόημα, περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι η αγάπη, οποιασδήποτε
μορφής.
Και αν κάποια στιγμή, έστω από κάποια θαύμα, κάποιος ή κάποια του την προσφέρει
ειλικρινά και αυτός δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια αυτή; Αντιλαμβάνεται
ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να πιστεύει πάντα στην αγάπη. Και αρκετή
δύναμη για να αντέχει κάθε φορά που θα τη βλέπει να διαψεύδεται. Τουλάχιστον να
μην είναι τόσο ευάλωτος σε κάθε ματαίωση που θα αντιμετωπίζει από εδώ και πέρα.
Και ίσως κάποια φορά, κάποια αγάπη που θα δεχτεί, να μην διαψευστεί. Υπήρξαν
ελάχιστες στη ζωή του που δεν διαψεύστηκαν. Αλλά υπήρξαν. Και αφού υπήρξαν
αυτές, ίσως να υπάρξουν και άλλες. Που δεν θα τον κάνουν να μετανιώσει που τόλμησε να αφεθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου