Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, πόσους ανθρώπους έχεις γνωρίσει; Όχι ουσιαστικά, απαραίτητα, απλή γνωριμία, μία ανταλλαγή ονοματεπωνύμου. Εγώ όχι, είναι η αλήθεια. Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να είναι πάνω από χίλιοι, αλλά δεν παίρνω και όρκο και ούτε φυσικά θα κάτσω και να μετρήσω. Έχω πιο απολαυστικούς τρόπους να σκοτώσω την ώρα μου.
Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς, δεν έμειναν στη ζωή μας περισσότερο από τη στιγμή της γνωριμίας. Και από όσους μείναν λίγο, ή πολύ, παραπάνω, η πλειοψηφία και αυτή χάθηκε, καθώς πέρασαν οι μήνες και τα χρόνια. Και ελάχιστοι από αυτούς παραμένουν ακόμα και σήμερα και ίσως ακόμα λιγότεροι θα παραμείνουν στο μέλλον.
Κάποιοι από αυτούς που χαθήκαν, έκαναν, ή μπορεί και να κάνουν ακόμα αισθητή την απουσία τους. Και ενώ η λογική λέει ότι συνήθως, διαδραματίζεται ένα άσχημο γεγονός μεταξύ εμάς και αυτών, υπάρχουν και οι φορές που, χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο, εξαφανίστηκαν. Είτε βαθμιαία, είτε απότομα.
Όταν ήμουν νεώτερος με πείραζαν πολύ και οι δύο περιπτώσεις. Έχοντας την ενοχλητική, για μένα, συνήθεια να παίρνω στα σοβαρά σχεδόν κάθε άνθρωπο που γνώριζα, ειδικά αυτούς που συναναστρεφόμουν λίγο παραπάνω μια και απέφευγα αυτούς που δεν με γέμιζαν από την αρχή, έβρισκα πολλές φορές τον εαυτό μου στη θέση του να προσπαθώ να καταλάβω, το γιατί δεν γίνεται καμιά προσπάθεια από την άλλη πλευρά, είτε να αναθερμανθούν οι οποιεσδήποτε σχέσεις που είχαμε, είτε να «γιατρευτούν» οι όποιες πληγές προέκυψαν από κάποια παρεξήγηση, ή κακό χειρισμό.
Μάταια. Όσο και να έσπαγα το κεφάλι μου να βρω κάποια λανθασμένη συμπεριφορά, ικανή να δικαιολογήσει την οποιαδήποτε αποστασιοποίηση, όσο και αν έριχνα τα μούτρα μου ώστε να επιτύχω κάποια επαναπροσέγγιση, ποτέ, μα ποτέ όμως, δεν κατάφερνα είτε το ένα είτε το άλλο. Πολλές φορές μάλιστα, στη δεύτερη περίπτωση, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα.
Είναι ευνόητο το πόσο ψυχοφθόρες κατέληγαν να είναι όλες αυτές οι διαδικασίες. Μέχρι που μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας ή απλά συμβιβάζοντας τις συναισθηματικές μου λειτουργίες με τις ανθρώπινες συμπεριφορές, αντιλήφθηκα και αποδέχτηκα πλήρως, αυτό που υποπτευόμουν και φοβόμουν. Ότι οι άνθρωποι είναι περαστικοί. Η συντριπτική τους πλειοψηφία τουλάχιστον.
Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι αναίσθητοι ή κωλόπαιδα. Είναι δομημένες έτσι οι ζωές μας, που είμαστε αναγκασμένοι να αφοσιωνόμαστε στον εαυτό μας και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μειώνεται όλο και περισσότερο ο χρόνος που έχουμε να διαθέσουμε προς όλους τους άλλους. Και είναι τόσο αυστηρή αυτή η δομή, που πολύ απλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είτε κινούμαστε βάσει αυτής και επιβιώνουμε, είτε πεθαίνουμε. Μεταφορικά ή κυριολεκτικά, άθελα ή εθελοντικά.
Και κάπως έτσι από εκεί που θεωρούσα, κάθε άνθρωπο που γνώριζα και ερχόμουν πιο κοντά από τον μέσο όρο, ως υποψήφιο για μόνιμο και παράλληλο στην πορεία της ζωής, έφτασα πλέον να θεωρώ κάθε άνθρωπο, ως περαστικό μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Κρίνοντας όμως από το γεγονός ότι πρόσφατα υπήρξαν περιπτώσεις που ενώ νόμιζα ότι αυτό το ενάντιο είχε ήδη αποδειχθεί, διαψεύθηκε, αντιλαμβάνομαι ότι τελικά δεν αποδεικνύεται ποτέ. Απλά η ζωή προχωράει.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Και αυτό είναι πολύ δύσκολο, έως απίθανο να αλλάξει ποτέ. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, γνωρίζοντας αυτή τους τη συνήθεια, είναι να μην καταλήγουμε να εξαρτόμαστε από αυτούς, λίγο μετά από την είσοδο τους στην ευρύτερη ζωή μας. Διότι όταν θα φύγουν, τότε ο γνώριμος πόνος θα επιστρέψει. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αποποιηθούμε κάθε αίσθηση ανάγκης που μπορεί να προκύψει για κάποιον άνθρωπο, πέρα από μας τους ίδιους.
Αλλά θα πρέπει να είμαστε και σε εγρήγορση για αυτές τις απειροελάχιστες εξαιρέσεις που θα επιμένουν να παραμένουν στη ζωή μας. Έτσι ώστε να μην τους απωθήσουμε, στην προσπάθεια να μην τους έχουμε ανάγκη και χάσουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε, τις ομορφιές που μία πραγματική και στιβαρή ανθρώπινη σχέση μπορεί να μας προσφέρει. Για όσο κρατήσει. Και αν τελειώσει, θα είμαστε ήδη προετοιμασμένοι και για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου