Ο πλειστηριασμός των εμβολίων

Από τις πρώτες μέρες που ξεκίνησε η περιπέτεια του κορωνοϊού, αυτό που χαρακτηριζόταν ως οριστικό μέσο διαφυγής από αυτόν τον εφιάλτη, ήταν το εμβόλιο. Ενώ λοιπόν η ανθρωπότητα έμπαινε σε μία κατάσταση αναμονής, εμπλουτισμένη με καραντίνες, θανάτους, περιορισμό ελευθεριών δικαιολογημένο ή μη, οικονομική καταστροφή, κάποιοι από τους μεγαλύτερους φαρμακευτικούς κολοσσούς παγκοσμίως, ρίχτηκαν με τα μούτρα στο νέο Άγιο Δισκοπότηρο της παγκόσμιας αγοράς. Το εμβόλιο.

Tελικά, κάπου εκεί μέσα στο γκρίζο καταχείμωνο του 2020, φάνηκε το φως και το πολυαναμενόμενο εμβόλιο ήταν έτοιμο, σπάζοντας κάθε ρεκόρ προγενέστερης διαδικασίας ανάπτυξης παρόμοιου προϊόντος. Οι χώρες του Δυτικού κόσμου, άρχισαν να παραγγέλνουν κατά εκατομμύρια τις δόσεις με την ελπίδα, ότι μέσα στο 2021 θα μπορέσουν ελεύθερα να ξανανοίξουν τις οικονομίες τους και οι πολίτες τους να επιστρέψουν σιγά-σιγά στην κανονικότητα. Ο δράκος όμως του παραμυθιού παραμόνευε και εμείς, αν και γνωρίζαμε ήδη την ύπαρξη του, παίξαμε πολύ πετυχημένα τον ρόλο της στρουθοκάμηλου.

Και ενώ άρχισε η διανομή των εμβολίων, με τα απολύτως αναμενώμενα ελληνικά ευτράπελα του εμβολιασμού του κάθε συμπέθερου και μπατζανάκη του κάθε κυβερνητικού παρατρεχάμενου και το ανοιχτό πουκάμισο του πρωθυπουργού, ακολούθησαν λίγο μετά τα -κάπως λιγότερο- αναμενόμενα παγκόσμια προβλήματα στην παροχή των θαυματουργών δόσεων. Σύντομα, λοιπόν, άρχισαν να αντιμετωπίζονται σοβαρές καθυστερήσεις στις δόσεις που είχαν συμφωνηθεί να δοθούν σε κάθε χώρα, δόσεις που είχαν προπληρωθεί.

Στο εύλογο ερώτημα, «γιατί δεν παραδίδονται οι συμφωνημένες δόσεις του εμβόλιου», οι φαρμακευτηκές εταιρείες (σύμφωνα με το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου), επικαλέστηκαν τις ρήτρες εμπιστευτικότητας που υπογράφηκαν και κρατάν το στόμα τους κλειστό. Γρήγορα βέβαια μαθεύτηκε, ότι έγιναν καλύτερες προτάσεις για τις ίδιες δόσεις εμβολίου, από τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα οι εταιρείες να προτιμήσουν να παραδόσουν τις ήδη παραγμένες δόσεις σε αυτόν που πρόσφερε περισσότερα. Με απλά λόγια, απέναντι σε συμφωνίες, συμβόλαια και προκαταβολές, επικράτησε ο πλέον θεμελιώδης νόμος του καπιταλισμού. Αυτός της προσφοράς και της ζήτησης. Ο Δράκος του παραμυθιού, που λέγαμε.

Είναι πραγματικά κωμικοτραγικό να βλέπεις ένα οικονομικό σύστημα που έχει επικρατήσει παγκοσμίως, που έχει αναλυθεί και αναπτυχθεί σε δυσθεώρητο βαθμό από «κορυφαίους οικονομολόγους» τα τελευταία διακόσια και παραπάνω χρόνια, που οι οικονομικές θεωρίες των καλύτερων πανεπιστημίων έχουν σκύψει πάνω του για την επιβίωση του, που θεωρείται από τη πλειοψηφία των ανθρώπων, το μόνο βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο, να αντιμετωπίζει μία υγειονομική κρισούλα (ναι, κρισούλα ειναι μπροστά την Ισπανική Γρίπη και στη πανούκλα του 14^ου αιώνα) και να επιστρέφει άμεσα στις θεμελιώδες αρχές του, αυτές που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες του μαυραγορίτη λαδέμπορα της κατοχής.

Ας διαμαρτύρονται όσο θέλουν ο Κόντε, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο οποιοσδήποτε Ευρωπαίος πολιτικός. Οι εκάστοτε πολυεθνικές, οι οποίες γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως να λειτουργούν σαν μονοπώλια και σαν καρτέλ ταυτόχρονα, είχαν σίγουρα προβλέψει τον πλειστηριασμό που θα ακολουθήσει, με αποτέλεσμα να κόψουν και να ράψουν στα μέτρα τους, τα συμβόλαια της προμήθειας των εμβολίων. Και για να πω και την αλήθεια δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο, πολλοί από τους υπεύθυνους αξιωματούχους δεν φαντάζονταν αυτή την εξέλιξη, διαβάζοντας τα ψιλά γράμματα των συμβάσεων που οι ίδιοι υπέγραψαν. Ποιος ξέρει, ίσως κάτι να περιόρισε τη φαντασία τους, ίσως να έπαθαν «Χρυσοχοίδη» και να μην τις διάβασαν.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν χρειάζεται κανείς να είναι οικονομολόγος, κοινωνιολόγος ή γενικότερα επιστήμονας και διανοούμενος για να τα αντιληφθεί. Το αντίθετο, το μόνο προαπαιτούμενο για να καταλάβει, είναι να γνωρίζει σε ποιο κόσμο ζει. Έναν κόσμο που οι άνθρωποι που υποστηρίζουν, πως αγαθά όπως η δημόσια υγεία δεν πρέπει να είναι εμπορεύσιμα αν θέλει ο κόσμος αυτός να έχει στοιχειώδη εύρυθμη λειτουργία, λοιδωρούνται ως αφελείς, ονειροπόλοι και ουτοπιστές.

Βέβαια το ερώτημα που γεννάται είναι, αυτούς που πιστεύουν ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει τίμιος και αξιοκρατικός καπιταλισμός που να βάλει οριστικά ως προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον και κοινό καλό, πώς μπορεί να τους αποκαλέσει κάποιος;

Μου έρχεται μόνο μια λέξη στο μυαλό, όχι και πολύ λογοτεχνική, αλλά σίγορα άκρως επεξηγηματική.

Μαλάκες.

Πηγή εικόνας: goodvibeblog.com

Εμετός

Είναι εδώ και ώρα που δεν νιώθει καλά. Το στομάχι του γυρίζει, δημιουργώντας μία αίσθηση αηδίας μέσα του. Είναι ξεκάθαρο ότι έχει ναυτία, την οποία δεν μπορεί να εξηγήσει μια και έφαγε κάπως ελαφριά, ενώ νωρίτερα δεν είχε αισθανθεί την παραμικρή αδιαθεσία. Είναι τέτοια η σιχαμάρα που νιώθει μέσα του, που έχει παραλύσει, δεν μπορεί να χαζέψει στο Ίντερνετ, δεν μπορεί να διαβάσει κάτι, δεν μπορεί να καπνίσει ένα τσιγάρο.

Έχει ξαπλώσει στον καναπέ του, όντας διπλωμένος στα δύο. Προσπαθεί να αποσπάσει τη σκέψη του από τη ναυτία, με την ελπίδα ότι αυτή θα περάσει από μόνη της. Ανακαλεί τις ειδήσεις που διάβασε πριν λίγο. Νέα μέτρα καταπολέμησης της πανδημίας. Παρότι ο αριθμός των ημερησίων κρουσμάτων μειώνεται, η κυβέρνηση αποφάσισε προληπτικά απαγόρευση κυκλοφορίας, από τις οχτώμιση έως τις τεσσεράμιση, υπό τον φόβο της βρετανικής μετάλλαξης του ιού.

Σκέφτεται ότι καθόταν σαν μαλάκας και έβλεπε κάθε μέρα τον αριθμό των κρουσμάτων, ελπίζοντας να πάρουν την κατιούσα, μπας και επιστρέψει ποτέ στην πραγματική ζωή, αυτή της κοινωνικοποίησης μέσω των νέων γνωριμιών και του παιχνιδιού με τις αντίστοιχες παλιές. Τηρούσε τα μέχρι πρότινος μέτρα κατά γράμμα, φορώντας τη μάσκα του, συναντώντας ελάχιστους ανθρώπους και πάνω που πήγε να δοθεί η ελπίδα μέσω του εμβολίου, έρχεται η προληπτική αυξημένη απομόνωση. Και η ναυτία εντείνεται, στο στομάχι του.

Αναρωτιέται, αν είναι να απομονώμαστε προληπτικά υπό το φόβο ενός ιού, τότε πρέπει όλοι να μείνουμε απομονωμένοι, στειρωμένοι από τη ζωή, να είμαστε μόνο δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, μέχρι να πεθάνουμε. Οποιαδήποτε ελπίδα έχει υπάρξει τον τελευταίο χρόνο -και ένας χρόνος είναι μεγάλο χρονικό διάστημα- έχει διαψευσθεί. Μήπως είναι τελικά ψυχοφθόρα αυτή η ελπίδα; Μήπως η αποδοχή του ενδεχομένου, να καταδικαστεί αυτός και ο υπόλοιπος κόσμος σε μία ισόβια καραντίνα, να είναι λιγότερο επώδυνη;

Η ναυτία δεν λέει να περάσει. Σηκώνεται από τον καναπέ, βάζει ένα ποτήρι κόκα-κόλα χωρίς ζάχαρη, στρίβει ένα τσιγάρο, ανοίγει το παράθυρο και το ανάβει. Αρχίζει να νιώθει κάπως καλύτερα, αλλά η εντύπωση ότι κάτι άσχημο συμβαίνει μέσα του παραμένει. Κοιτάει τον δρόμο κάτω από το παράθυρο. Φυσάει, έχει κρύο και ψιλοβρέχει, αυτό το γαμημένο ψιλόβροχο της χώρας που ζει και το οποίο όταν ξεκινάει δεν λέει ποτέ να σταματήσει. Και είναι αρκετό για να τον κλείσει στο σπίτι, για να τον αποτρέψει από το να κάνει μία βόλτα, για να φρενάρει το βλέμμα του προτού κοιτάξει τον ουρανό. Σβήνει το τσιγάρο, κλείνει το παράθυρο, αφήνει το ποτήρι στον νιπτήρα και ξαπλώνει και πάλι στον καναπέ του. Η ναυτία επιστρέφει, εντονότερη από πριν.

Προσπαθεί να αποσπάσει το μυαλό του, να σκεφτεί άλλα πιο ευχάριστα ζητήματα. Μάταια. Ότι και αν σκεφτεί το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ζει σε έναν κόσμο, που όλοι έχουν δικαίωμα να τον καταπιέζουν και αυτός δεν έχει δικαίωμα να υπερασπισθεί τον εαυτό του, ούτε όμως και θέλει να επιτρέψει στον εαυτό του να καταπιέσει αυτός, έτσι για το γαμώτο, σαν αντίποινα. Το στομάχι πλέον θυμίζει κουφάρι ψόφιου ζώου, πριν σκάσει από τη σήψη. Σηκώνεται απότομα από τον καναπέ, πηγαίνει στην τουαλέτα, ανοίγει τη λεκάνη και βάζει το κεφάλι του από πάνω της. Ξερνάει. Και ξαναξερνάει. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που το μόνο που απομένει να βγάλει είναι το ίδιο το στομάχι του. Τραβάει το καζανάκι.

Βγαίνει από την τουαλέτα και πίνει δύο ποτήρια νερό, να ξεπλύνει το στόμα του και ύστερα το σκουπίζει. Πηγαίνει ξανά στο παράθυρο. Βρέχει ακόμα. Στρίβει και ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο. Νιώθει ένα ευχάριστο κενό. Στο στομάχι του και στο μυαλό. Μόνο μία μικρή ευχάριστη σκέψη, εμφανίζεται ξαφνικά, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννεσης, μέσα στο κεφάλι του.

Πόσο παραξηγημένη πράξη είναι ο εμετός. Τον έχουμε συνδέσει με τη ναυτία, μένουμε στην ασχήμια του και έτσι αγνοούμε τη μετέπειτα λυτρωτική του επίδραση.

Πηγή εικόνας: iconscout.com

Απομονωμένοι και εξαρτημένοι

Αν κάποιος κάνει ένα γκάλοπ σε όλους τους εικοσάχρονους των χωρών που προσφέρουν στην πλεοψηφία των κατοίκων τους ένα στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης και ρωτήσει ποια κατάσταση είναι αυτή που ανυπομονούν να ζήσουν τα επόμενα χρόνια, μία από τις πιο δημοφιλείς απαντήσεις, αν όχι η δημοφιλέστερη, θα είναι η «ανεξαρτησία». Μία βαρύγδουπη λέξη, με πολυεπίπεδο νόημα.

Διότι δεν είναι μόνο η ανεξαρτησία από τους γονείς, οικονομική και ανθρώπινη, που προσδοκούν οι νέοι και οι νέες που βρίσκονται στη μετεφηβεία, ακόμα και αν αυτή είναι συνήθως η πρώτη που τους έρχεται στο μυαλό. Είναι η οικονομική ανεξαρτησία που θα επιτευχθεί μέσω της εργασίας τους, είναι η πνευματική ανεξαρτησία που θα επιτευχθεί μέσω της καλλιέργειας της προσωπικότητας τους, είναι και η συναισθηματική ανεξαρτησία η οποία θα είναι αποτέλεσμα των αντίστοιχων άσχημων εμπειριών που θα έχουν μέχρι τότε και θα αναπτύξουν κάποια ανοσία.

Δυστυχώς όμως, αυτή η ανεξαρτησία αργεί πολλές φορές. Και αυτό διότι τα τελευταια χρόνια η ζωή ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες χώρες ειδικά για τους νέους, έχει υποβαθμιστεί, με μόνη φωτεινή εξαίρεση το γεγονός ότι τα ταξίδια έγιναν πιο προσιτά. Πέρα από αυτή την εξαίρεση όμως, οι συνθήκες για τους νέους έχουν δυσκολέψει σε όλα τα επίπεδα και κυρίως τα πρακτικά. Η πρόσβαση στην εργασία έχει γίνει πιο απαιτητική, ειδικά στα επαγγέλματα που απαιτούν σπουδές, η αναλογία μισθών και τιμών έχει μεταβληθεί εις βάρος των πρώτων, ενώ τα ενοίκια, ειδικά στη Δυτική και Βόρεια Ευρώπη έχουν εκτοξευθεί.

Η φυσιολογική συνέπεια όλων των παραπάνω είναι ότι οι νεαροί αναγκάζονται να συγκατοικήσουν. Δύο, τρεις, μέχρι και δέκα, έχει τύχει να ακούσω στην Ολλανδία που ζω, στο ίδιο σπίτι. Και ενώ, αυτή η κατάσταση προσφέρει πολλές ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση, μία πολύ επιθυμητή διαδικασία για σχεδόν κάθε άνθρωπο, ταυτόχρονα μειώνει πάρα πολύ την αίσθηση της ανεξαρτησίας που έχει τόση ανάγκη ένας νέος επαγγελματίας. Και όταν η κοινωνικοποίηση δεν πηγαίνει τόσο καλά, τότε γίνεται ακόμα πιο έντονη η αίσθηση της απουσίας της ανεξαρτησίας.

Όσο καλά και να πηγαίνει η συγκατοίκηση, όση κατανόηση και συνεννόηση να υπάρχει, πάντα θα υπάρχουν στιγμές που αυτός που μοιράζεται την κατοικία του θα νιώσει παρείσακτος μέσα σε αυτή. Μπορεί να είναι μία φορά που θα γυρίσει από τη δουλειά εξαντλημένος και δεν θα θέλει να δει κανέναν, αλλά όταν ανοίξει την πόρτα να δει το σπίτι κατειλλημένο από καλεσμένους. Μπορεί, αντίστροφα, να θέλει να καλέσει φίλους του ένα βράδυ αλλά να αναγκαστεί να μην το κάνει διότι ο συγκάτοικος δουλεύει πρωί και θα πρέπει να σεβαστεί τον ύπνο του. Μπορεί να θέλει να περάσει κάποιες προσωπικές στιγμές με τον σύντροφο του, αλλά να το αναβάλλει λόγω της παρουσίας του συγκατοίκου του στον ίδιο χώρο, ενώ αντίστροφα μπορεί να κρατάει το φανάρι στο ίδιο του το σαλόνι.  

Οι συνέπειες τέτοιων περιστάσεων, έχουν ως κοινό το συναίσθημα της έλλειψης ελευθερίας στον χώρο που υποτίθεται αποτελεί τον ορισμό της άνεσης και της ανεξαρτησίας. Το σπίτι. Το οποίο παύει να αποτελεί σπίτι και μετατρέπεται σε κατάλυμα μακράς διαρκείας. Και αν δεν είσαι συνειδητοποιημένος νομάς ή χίπης, αν καλώς ή κακώς, έχεις απορροφηθεί από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, με τα καλά και στραβά του, τότε η έλλειψη του αυστηρά προσωπικού και αδιαπραγμάτευτου προσωπικού χώρου και χρόνου, δεν οφελεί σε τίποτα. Ακόμα και η πρόσθετη κοινωνικοποίηση, ηθελημένη ή μη δεν είναι ικανή να ανατρέψει τη φθορά που προκαλεί η συνεχής και επιβεβλημένη συνύπαρξη με άλλους.

Και αναρωτιέμαι, πόσο ειρωνικό είναι να ζούμε στον αιώνα της απομόνωσης, στην εποχή που οι νέοι νιώθουν πιο μόνοι από ποτέ άλλοτε και τελικά να μην μπορούμε να απολαύσουμε την όποια θετική πλευρά αυτού του νομίσματος.

Πηγή εικόνας: Psychology Today

Οι πολιτικοί κάνουν τους πολίτες, ή οι πολίτες τους πολιτικούς;

Καθώς οι εικόνες από την εισβολή των οπαδών του Τραμπ, χθες στο Καπιτώλιο, μεταδίδονταν σε όλο τον κόσμο, είμαι σίγουρος πως πολλοί αναρωτιόντουσαν «πως φτάσαμε ως εδώ;».  Πως δηλαδή, στο κέντρο της δημοκρατίας της χώρας που θεωρείται από πάρα πολλούς ως η επιτομή του σύγχρονου «δημοκρατικού κόσμου», είδαμε να εισβάλλει ένας όχλος και να διακόπτει διά της βίας μία σημαντικότατη διαδικασία, αυτή της επικύρωσης του νέου Προέδρου των Η.Π.Α. από το Κονγκρέσο, την αντίστοιχη βουλή των Αμερικανών.

Εμένα μου είχε γεννηθεί αυτό το ερώτημα, λίγους μήνες πριν, όταν με αφορμή τα αποτελέσματα των Αμερικάνικων εκλογών και την ευθεία αμφισβήτηση τους από τον Τραμπ και τις καταγγελίες του περί νοθείας, είχε πέσει στα μάτια μου το βίντεο με την αποδοχή της ήττας του Τζον Μακέιν από τον Μπαράκ Ομπάμα, στις εκλογές του 2008. Παρότι δεν τον είχα στην παραμικρή εκτίμηση όφειλα να αναγνωρίσω στον πρώτο, ότι αναγνώρισε το εκλογικό αποτέλεσμα με μία στοιχειώδη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, με έναν πολιτικό πολιτισμό, σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τον Τραμπ το 2020.

Πως φτάσαμε, δηλαδή, έναν τύπο που κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του εκτόξευε και μία κοτσάνα, που έχει μία γελοία συμπεριφορά, που κάνει ανεύθυνες και εμπρηστικές δηλώσεις, να τον ψηφίσουν για επανεκλογή σχεδόν οι μισοί Αμερικάνοι ψηφοφόροι; Πως έγινε τέσσερα χρόνια πριν αυτός ο τύπος, που έδειχνε τα ίδια δείγματα γραφής, να ψηφιστεί ως ο επίσημος ηγέτης του ισχυρότερου ίσως κράτους του κόσμου; Και για να έρθουμε και στα εγχώρια, πως είναι δυνατόν πολιτικοί με αντίστοιχη ρητορική σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη, που κατά δήλωση του θα τον ψήφιζε κιόλας, να γίνονται αντιπρόεδροι της κυβέρνησης και να έχουν υπάρξει νωρίτερα υπουργοί; Δεν αναφέρομαι τόσο στις εκάστοτε απόψεις, αλλά κυρίως στο πολιτικό προφίλ των ανωτέρων παραδειγμάτων.

Αν δεχτούμε, ότι οι εκλογές στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες είναι αδιάβλητες, την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα δώσει η αντίστοιχη ενός άλλου ερωτήματος. ο Τραμπ έφτιαξε τους Τραμπιστές, ή οι Τραμπιστές έφτιαξαν τον Τραμπ; Σε γενικευμένα πλαίσια και στη σύγχρονη εποχή, οι πολιτικοί κάνουν τους πολίτες, ή οι πολίτες κάνουν τους πολιτικούς; Σκόπιμα διασκευάζω το γνωστό ερώτημα «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα» διότι πιστεύω και εδώ ότι η απάντηση δεν μπορεί να είναι απόλυτη, ούτε ξεκάθαρη.

Αυτό που δυστυχώς είναι ξεκάθαρο, είναι ότι ο 21ος αιώνας έφερε μαζί με όλα τα άλλα και το διαδίκτυο σε κάθε σπίτι. Και ενώ αυτό είχε σπουδαία επιρροή στη διεύρυνση της ελευθερίας του λόγου -ο παρών ιστότοπος είναι συνέπεια αυτής-  έδωσε ταυτόχρονα χώρο σε απόψεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις που στον 20ο αιώνα θα εντοπίζαμε μόνο σε μεταμεσονύχτιες εκπομπές περιφερειακών τηλεοπτικών καναλιών και σε βιβλία ανυπόληπτων εκδοτικών οίκων, όπως πολύ έντεχνα είχε συμπεριλάβει ο Ουμπέρτο Έκο στο αριστουργηματικό βιβλίο του, «Το Εκκρεμές του Φουκώ». Με άλλα λόγια μαζί με τη διεύρυνση της ελευθερίας του λόγου, έδωσε χώρο για να τρυπώσει όντας γραφική αρχικά και το κακό της ξαδελφάκι, η ασυδοσία του λόγου.

Θεωρίες συνωμοσίας, ρατσιστικές και μισαλλόδοξες απόψεις, ανεύθυνη πληροφόρηση και κυρίως ρητορική άνευ βάσιμων επιχειρημάτων, άρχισαν να διαδίδονται με γεωμετρική πρόοδο. Σε σημείο που σε λίγα χρόνια, από αντιλήψεις γραφικών, να γίνουν καθεστώς, να αποκτήσουν δηλαδή σημαντικό εκτόπισμα σε μεγάλο μέρος των σύγχρονων κοινωνιών. Αυτό φυσικά δεν θα παιρνούσε απαρατήρητο, από τους επικοινωνιολόγους των εκάστοτε πολιτικών όπως ο Τραμπ, οι οποίοι από εκεί που θα συνιστούσαν τον εργοδότη τους να είναι συγκρατημένος και να μην εξαπολύει ανερυθρίαστα μίση και μαλακίες, πλέον τον ενθαρύννουν να το κάνει.

Και ενώ η προηγούμενη παράγραφος φαίνεται σαν να δίνει την απάντηση στο αρχικό ερώτημα, ότι οι πολίτες κάνουν τους πολιτικούς, δυστυχώς το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν σταματάει εδώ. Διότι όταν ο κάθε Τραμπ εκλέγεται Πρόεδρος των Η.Π.Α. και συνεχίζει τη ρητορική και τη συμπεριφορά του κρετίνου, καταφέρνει μέσω του κύρους και της δημοσιότητας που του δίνει η θέση του, να παρασύρει στον οχετό του και κάποιους πιο μετριοπαθείς πολίτες, οι οποίοι αν δεν έρχονταν σε επαφή μαζί του, μπορεί και να είχαν σωθεί από αυτή την αμφίδρομη και αέναη ανατροφοδότηση κακεντρεχούς βλακείας.

Και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων. Να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από την ανθρωπότητα και να μην επιτρέψουν τον προσηλυτισμό ουδέτερων ατόμων(που δυστυχώς είναι η πλειοψηφία), από αντιλήψεις σαν αυτές του Τραμπ. Να διαδίδουν και να επιχειρηματολογούν συνεχώς υπέρ ενός πολιτικού πολιτισμού, υπέρ μίας κοινωνικής ευγένειας, υπέρ της λογικής και των στιβαρών επιχειρημάτων και τέλος, υπέρ της ελευθερίας του λόγου και κατά της ασυδοσίας αυτού. Διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί και να περιοριστεί αυτή η μαζική ηλιθιότητα και οι κίνδυνοι που καραδοκούν μαζί της.

Πηγή εικόνας: The Press Project