Αποχαιρετώντας ένα σπίτι

Γράφω για τελευταία φορά σε αυτό το δωμάτιο. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Ότι αυτή είναι η τελευταί φορά που κάθομαι μπροστά από το λάπτοπ μου, σε αυτή τη σοφίτα και προσπαθώ να αποτυπώσω τις όποιες σκέψεις και συναισθήματα, μπορεί να με διακατέχουν. Πίνοντας καφέ, μια και όντας βαρυστομαχιασμένος αποκοιμήθηκα και σηκώθηκα πρωί. Τι πρωί δηλαδή, ακόμα πίσσα σκοτάδι είναι, 7μιση το πρωί στη Βραβάντη.

Ήταν δύο χρόνια πριν, όταν όντας σχεδόν απεγνωσμένος, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, με τα λεφτά να τελειώνουν όπως και οι διαθέσιμες μέρες φιλοξενίας σε σπίτια γνωστών, σε ξένη χώρα, είδα μία αγγελία στο facebook, για ένα δωμάτιο στο κέντρο του Αϊντχόφεν. Έστειλα μήνυμα σε αυτόν που τη δημοσίευσε, παραδόξως μου απάντησε μια και υπήρχε και ακόμα υπάρχει, τεράστια ζήτηση ειδικά σε φτηνά δωμάτια.

Έφτασα στη διεύθυνση, με περίμενε ένας Ολλανδός με Βιετναμέζικη καταγωγή, ο οποίος μου είπε ότι ο όρος του για να μου το δώσει, είναι να του επιτρέψω να μένει έξω ακριβώς από το δωμάτιο σε ένα χωλ, επειδή σπούδαζε ακόμα στο Αϊντχόφεν και ότι άλλοι δύο είναι οι υποψήφιοι για να το πάρουν. Δεν ξέρω αν όλο αυτό ήταν ένα κόλπο για να δεχτώ τον όρο του, αλλά δεν είχα την ευχέρεια να αρνηθώ. Τελικά διάλεξε εμένα και τον έφαγα στη μάπα για ένα εξάμηνο, μια και δεν ήταν και ο πιο συμπαθητικός τύπος.

Το σπίτι γενικότερα βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση, βρώμικο και παλιό με ότι σημαίνει αυτό για την κατάσταση των υδραυλικών και των ηλεκτρολογικών, το δωμάτιο σε κάπως καλύτερη, ήταν και σοφίτα και αυτό του έδινε μία πιο ευχάριστη αισθητική. Σύντομα το διακόσμησα με πόστερ από τη Θεσσαλονίκη, τον ΠΑΟΚ και στιγμιότυπα από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ένιωθα όμορφα μια και αυτή ήταν η πρώτη κατοικία που πλήρωνα μόνο με δικά μου χρήματα. Ήταν η φωλιά μου.Πολύ πιο σύντομα διαπίστωσα ότι η ηχομόνωση σε σχέση με το γειτονικό σπίτι ήταν τρισάθλια. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι ο γείτονας είναι χρήστης ναρκωτικών και κάθε τόσο προσπαθεί να καθαρίσει τα μέσα του, βήχωντας (=σαν να προσπαθούσε να ξερασει το ίδιο του το στομάχι) έτσι ώστε να μπορεί να προετοιμαστεί για την επόμενη δόση του, έκαναν την ηχορύπανση κάποιες φορές, αφόρητη.

Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα περιστατικά που έλαβαν χώρα σε αυτή τη σοφίτα, ήταν μόλις λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση μου στο δωμάτιο αυτό. Γυρνούσα μετά από νυχτερινή έξοδο, παραμονή Χριστουγέννων, με έναν φίλο που θα τον φιλοξενούσα επειδή είχε πιει πολύ για να οδηγήσει. Με το που ανοίγω την πόρτα της σοφίτας, βλέπω έναν τύπο να κοιμάται στο κρεβάτι μου. Παρεπιπτόντως, τότε το κρεβάτι αν και διπλό, είχε μόνο ένα μονό στρώμα, οι οικονομικές περιστάσεις δεν επέτρεπαν δεύτερο μονό, ή διπλό στρώμα. Στην αρχή νόμισα, ότι ήταν κάποιος φίλος κάποιου από τους συγκατοίκους, αλλά στην πορεία από τα λίγα που ψέλλιζε, μια και ήταν τύφλα στο μεθύσι, κατάλαβε ότι ο τύπος ήταν απλά διαρρήκτης. Πήρα το μαχαίρι από την κουζίνα και επέστρεψα στη σοφίτα, χωρίς να τον απειλήσω άμεσα, απλά για να του υπενθυμίζω ότι αν πάει να κάνει καμιά μαλακία, εγώ ήμουν και είμαι πιο τρελός από αυτόν. Τελικά λίγο μετά ο τύπος θυμήθηκε, αφού του πρόσφερα καφέ μόλις κατάλαβα ότι ήταν ακίνδυνος, ότι ήταν Πολωνός, ότι είχε έρθει από άλλη πόλη να επισκευθεί κάτι φίλους με τη γυναίκα του, ότι βγήκε να πάρει πίτσες και από τότε δεν θυμόταν τίποτα. Ήρθε μετά από λίγο η γυναίκα, που τον έψαχνε εδώ και ώρες, αυτός με ευχαρίστησε διότι δεν κάλεσα την αστυνομία, μου πρότεινε να με κεράσει βότκα, η γυναίκα του τον κοίταξε με ένα ύφος «Θα τα πούμε σπίτι», εγώ τον ευχαρίστησα αλλά αρνήθηκα τις βότκες και του πρότεινα να τις αποφεύγει και αυτός. Το πως τελικά μπόρεσε να μπει στο σπίτι είναι ένα μεγάλο μυστήριο μια και ο ίδιος ισχυριζόταν ότι δεν θυμόταν.

Το δεύτερο πιο αξιομνημόνευτο περιστατικό ήταν όταν ένα πρωί είχα ξυπνήσει μαζί με μία κοπέλα που είχαμε περάσει το βράδυ μαζί και είχαμε «πρωινή έμπνευση». Και ενώ η συνεύρεση προχωρούσε, όπως γίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων, ξαφνικά όλο το σπίτι άρχισε να τρέμει. Για δέκατα του δευτερολέπτου, ένιωσα μία υποψία περηφάνειας για τις επιδόσεις μου, μέχρι που την άκουσα έντρομη να λέει ότι κάποιος βρίσκεται έξω από το παράθυρο. Λίγο μετά αντιληφθηκα, ότι μετά από δύο μήνες που είχαμε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη να επισκευαστεί η σκεπή που έμπαζε νερά όταν έβρεχε, αυτός φιλοτιμήθηκε να στείλει μάστορες να την φτιάξουν. Εξ’ ου και ο «σεισμός» και οι δονήσεις. Τώρα το αν και το πόσο, μας πήραν χαμπάρι, είναι το δεύτερο μεγάλο μυστήριο της διαμονής μου σε αυτή τη σοφίτα.

Μία πολύ ευχάριστη ανάμνηση ήταν όταν φιλοξένησα έναν Ιταλό γιατρό, από τη Νάπολι, που συνεργαζόταν με τους γιατρούς χωρίς σύνορα, ένας τύπος τελείως άγνωστος σε μένα, που έτυχε και τον γνώρισα σε ένα μπαρ και ο κακομοίρης, είχε ξεμείνει χωρίς λεφτά περιμένοντας την πτήση του που ήταν νωρίς το πρωί. Όταν ξύπνησα μου είχε αφήσει για δώρο ένα σουβενίρ από την Αφρική καθώς και ένα σημείωμα που έλεγε «Se efcharisto re malaka, you saved my ass, you will always be welcome in my house in Napoli!».

Εδώ ξεκίνησε και η Σελίδα και το blog «Ο Ζηλωτής». Το εκφραστικό μου μέσο τα τελευταία 2 χρόνια. Για αυτό και στο φόντο του έχει την εικόνα μίας σοφίτας για αυτό και το url του είναι «loft of the Zealot". Σκεφτηκα να το αλλάξω τώρα που θα μετακομίσω σε κανονικό διαμέρισμα, αλλά μετά άλλαξα γνώμη. Ας μείνει έτσι. Να μου θυμίζει από που ξεκίνησα τη ζωή μου στις Κάτω Χώρες. Τα πρώτα δύο χρόνια της απόλυτα ανεξάρτητης ζωής μου. Και δεν ήταν άσχημα.

Πρέπει να αρχίσω να πακετάρω. Αντίο ρε σοφίτα. Κάθε φορά που θα τύχει να περνάω από έξω, σίγουρα μία συγκίνηση θα με κυριεύσει για λίγο. Το κέρδισες το συναίσθημα αυτό.

Η συμβολικότητα της ζωης

Σου έχει τύχει ποτέ, να υποψιαστείς ότι η ζωή σου, όπως την αντιλαμβάνεσαι, μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από μία απλή συνύπαρξη συμπτώσεων που οδηγούν στο τελικό αποτέλεσμα; Να αισθάνεσαι, δηλαδή, ότι λαμβάνεις μηνύματα από το περιβάλλον σου, τα οποία σε προτρέπουν για κάποιες συγκεκριμένες αποφάσεις στο μέλλον ή μπορεί και να προετοιμάζουν το έδαφος, για το μέλλον αυτό.

Κάποια στιγμή θα το έχεις ψυχανεμιστεί, ότι οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω σου, κάπως συνδέεται με σένα, με τα βιώματα και τους στόχους σου. Μετά σίγουρα θα λες ότι όλα αυτά είναι μαλακίες και δεσιδαιμονίες. Όχι άδικα και εγώ το ίδιο κάνω. Μας αρέσει εμάς τους ανθρώπους, να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από αυτή που συμβαίνει, μπροστά στα μάτια, ότι είναι κάτι παραπάνω από συμπτωματική. Ότι είναι συμβολική.

Συμβαίνει αυτό και κυρίως για γεγονότα του παρελθόντος μια και ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα, που δεν τα πάει πολύ καλά με την βραχυπρόθεσμη μνήμη. Εγώ τουλάχιστον, δεν κατέχω την συγκεκριμένη ικανότητα. Έτσι μου έχει τύχει να κάθομαι και να αγναντεύω τη θάλασσα, ή ένα ηλιοβασίλεμα, ή ακόμα και το ταβάνι και να βρίσκω σύνδεση μεταξύ διαφορετικών και άσχετων μεταξύ τους γεγονότων, τα οποία όμως συνετέλεσαν στη γέννηση νέων καταστάσεων στη ζωή μου ή και σε κρίσιμες πρωτοβουλίες που θα προκαλούσαν τεράστιες αλλαγές, στην καθημερινότητα μου.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ήταν οι μήνες πριν την μετανάστευση μου. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όλα τα γεγονότα και τις τότε περιρρέουσες συνθήκες, με μία μόνο λέξη. Καταστροφή. Πέρα από την οικονομική κατάσταση που βρισκόταν(και ακόμα βρίσκεται) όλη η χώρα, είχα να υποστώ και μία βίαιη, βασανιστική αλλά και δυστυχώς αργή, συντριβή ονείρων σε κάθε επίπεδο. Συναισθηματικό, καλλιτεχνικό, ανθρώπινο. Όχι και εύκολα, για έναν άνθρωπο που το να αγγίζει τα όνειρα του και να τα βιώνει, έστω και στη γέννηση τους, αποτελούσε ξεχωριστό και άπιαστο όνειρο, λίγο καιρό πιο πριν. Επίσης το γεγονός ότι όλη αυτή η ισοπέδωση συνοδευόταν πάντοτε από ένα «εσύ είσαι απόλυτα σωστός αλλά οι συνθήκες είναι δύσκολες» με έκανε να λάβω το συμβολικό μήνυμα ότι μάλλον έπρεπε να αλλάξω την ίδια τη βάση της ζωής μου. Τον τόπο διαμονής και δραστηριοποίησης μου. Ένα μήνυμα το οποίο συνειδητοποίησα ότι το έλαβα, αρκετά αργότερα.

Αλλά υπάρχουν και οι φορές που μπορεί, έχοντας συνειδητοποιήσει ήδη κάποια συμβολικότητα της ζωής στο παρελθόν, να αντιληφθείς ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Στο παρόν. Σαν ένα σύνολο από καταστάσεις να σε οδηγεί στην υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου διαφορετικού τρόπου ζωής.

Είχα μία πολύ καλή δουλειά, αλλά με έναν τύπο συμβολαίου που δεν εξασφάλιζε καμιά ιδιαίτερη ασφάλεια και βασιζόμουν μόνο στην υπαρκτή(ευτυχώς) εντιμότητα των προϊσταμένων μου. Έμενα σε ένα σπίτι το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν ταίριαζε στο προφίλ ενός νεαρού επαγγελματία και εργαζόμενου σε μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της περιοχής, αλλά περισσότερο σε κάτι αντίστοιχο ενός μπατίρη φοιτητή. Έβγαινα σε ένα συγκεκριμένο μπαρ, το οποίο ήταν ιδανικό στέκι για ανθρώπους που λογίζονται από τους ντόπιους νοικοκυραίους, ως ρεμάλια και ανεπρόκοποι, ειδικά τις μέρες που μπορούσα να το επισκευθώ. Πήγαινα στη δουλειά με ποδήλατο, κάποιες φορές μισή ώρα μέσα σε καταιγίδα.

Και βρέθηκα στο σημείο, να κερδίζω ένα συμβόλαιο πάνω στην ίδια δουλειά, αλλά πολύ ισχυρότερο και ασφαλές. Και λίγο μετά, ένας φίλος μου ήταν αναγκασμένος να βρει άλλο σπίτι με αποτέλεσμα η σχεδιαζόμενη μετακόμιση μου να επισπευθεί, λόγω της επερχόμενης συγκατοίκησης μας σε ένα σπίτι πολύ πιο «ανθρώπινο» ίσως και οικογενειακό. Μέσα σε όλα αυτά, κλείνει και το μπαρ που σύχναζα μετά από 300 και πάνω, χρόνια συνεχούς λειτουργίας και ενώ άντεξε βομβαρδισμούς, λόγω προβλημάτων στατικότητας. Τέλος, αγόρασα αυτοκίνητο, το πρώτο που αγοράζω. Όλα αυτά τα γεγονότα μαζί, σε πολύ μικρό χρόνο και άσχετα μεταξύ τους, τα οποία όμως είναι απόλυτα σχετιζόμενα με την ζωή μου.

Κάπως έτσι νιώθω ότι ίσως αυτή η περίοδος να είναι σημείο αναφοράς, ίσως η ζωή μου να πάρει νέα τροπή από εδώ και πέρα. Θετική ή αρνητική δεν μπορώ να ξέρω. Στην τελική και η προηγούμενη περίοδος, δεν με χαλούσε καθόλου, αντίθετα, μπορούσα και έβρισκα γοητεία σε αυτή.

Ίσως πάλι και να μην αλλάξει τίποτα. Ίσως να είναι απλά μία ακόμα περίοδος από τις πολλές που έχω ζήσει, όπως και κάθε άνθρωπος, η οποία δεν θα έχει ιδιαίτερη θέση στις μελλοντικές αναμνήσεις μου.

Όπως και να έχει αυτή η αίσθηση της συμβολικότητας της ζωής, εμφανίζεται ξανά. Απατηλή ή υπαρκτή μου αρέσει.  Έχει πιο πολύ πλάκα, έτσι. Σαν συντροφιά στην πραγματική τη ζωή την οποία πάντα θα έχω ως προτεραιότητα στην κρίση μου.

Η ευαισθησία είναι δύναμη

Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά επίθετα για τον κόσμο που ζούμε και κινούμαστε. Τα συνηθέστερα είναι αρνητικά. Άτιμος, σκληρός, αναίσθητος κ.τ.λ. Όσον αφορά τον τελευταίο αναφερόμενο χαρακτηρισμό «αναίσθητος», έχει καθιερωθεί τόσο πολύ στις συνειδήσεις μας έτσι ώστε όταν κάποιος με την προσωπική του στάση και ψυχολογία δεν ακολουθεί τις επιταγές του, να αποκαλείται ως «ευαίσθητος». Και αν η λέξη αυτή-καθεαυτή δεν θεωρείται αρνητική, προσωπικά είναι πολύ λίγες οι φορές που έχω ακούσει κάποιον να την αναφέρει με θετική διάθεση.

Όχι με την έννοια ότι θεωρείται αυτούσιο ελάττωμα, αλλά ως ένα μη συμφέρον προταίρημα. Ότι ουσιαστικά αυτός που είναι ευαίσθητος θα υποφέρει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Θα απογοητευτεί από τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε ερωτικές, είτε φιλικές, είτε οικογενειακές, θα βάλει αυτή την ευαισθησία του πάνω από τα οικονομικά και επαγγελματικά του συμφέροντα, με αποτέλεσμα να την πατήσει, να ψάχνει για βοήθεια και να μην βρίσκει έπειτα.

Κάπως έτσι η ευαισθησία έχει καθιερωθεί να θεωρείται ελάττωμα. Μία αδυναμία, ασύμφορη για τον κάτοχο της. Η προσωπική μου πείρα από τη ζωή και από τους ανθρώπους που γνώρισα, όμως, μου δίνει το δικαίωμα να αμφισβητήσω με πάθος τη συγκεκριμένη κριτική τάση. Έχω καταλήξει, στο συμπέρασμα ότι η ευαισθησία δεν σχετίζεται σχεδόν με κανένα τρόπο με την ύπαρξη ή την έλλειψη της δύναμης, και όταν συμβαίνει αυτό τότε, μόνο θετικά συμπορεύονται.

Έφτασα στη διαπίστωση αυτή, παρατηρώντας ανθρώπους τριγύρω μου. Και αντιλήφθηκα ότι αυτοί οι οποίοι ήταν ευαίσθητοι, που γελούσαν εύκολα, που εκνευρίζονταν εύκολα, που χαιρόντουσαν εύκολα, που λυπόντουσαν εύκολα, όλα εύκολα και πολύ, συνήθως ήταν και αυτοί που στεκόντουσαν ισχυρότεροι απέναντι στις σοβαρές και μη, αναποδιές της ζωής.

Αντίθετα είδα πολλούς ανθρώπους που είτε αυτοχαρακτηρίζονταν, είτε τους χαρακτήριζαν άλλοι, ως αναίσθητους, στις πρώτες αναποδιές, ξανά σοβαρές ή μη, να τους παίρνει από κάτω, να αρχίζουν τους εθισμούς και την αυτοκαταστροφή, πολλές φορές χωρίς γυρισμό. Και αυτό ίσως αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αποκλειστικά ευαίσθητοι ή αναίσθητοι άνθρωποι, αλλά έχει να κάνει πολλές φορές, ξεχωριστά με την κάθε περίπτωση που βιώνει ο καθένας.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο είδος παράδοξου. Είναι απόλυτα λογικό, ένας άνθρωπος που γενικά είναι πιο ευαίσθητος από τον μέσο όρο, να έχει περισσότερες εμπειρίες που είχαν αρνητικές συνέπειες στη ψυχοσύνθεση του. Και επιβιώνοντας από αυτές, να χτίζουν έναν πιο σκληρό πυρήνα μέσα στην καρδιά τους έτσι ώστε όταν πληγώνονται, να αντέχουν και άντε και πάλι φτου και από την αρχή. «Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.», που έλεγε και ο Νίτσε, άσχετα ο ίδιος στο τέλος δεν την πάλεψε και σαλτάρισε.

Αλλά αυτό δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί η ευαισθησία ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη της όποιας ψυχικής δύναμης. Διότι παραμονεύει η παγίδα, η ευαισθησία να καπελωθεί απόλυτα από τη δύναμη και να καταντήσει, αναισθησία. Εκεί χάνεται το νόημα και ξαναγυρνάμε πάλι στα ίδια.

Το μεγάλο στοίχημα είναι, όσο μεγαλώνει η δύναμη των γενικά ευαίσθητων ανθρώπων, να μεγαλώνει ή τουλάχιστον να μένει ανέπαφη η ευαισθησία τους. Όχι τόσο διότι αυτό θα τους κάνει απαραίτητα καλούς ανθρώπους (ο ευαίσθητος δεν είναι απαραίτητα καλός άνθρωπος) αλλά διότι έτσι δεν θα ακυρώσουν στον εαυτό τους τη δυνατότητα να απολαμβάνουν όσο αξίζουν ή ίσως και λίγο παραπάνω, τις όμορφες στιγμές που βιώνουν. Διότι μπορεί ο ευαίσθητος να πονάει πιο πολύ στην κατραπακιά αλλά απολαμβάνει και περισσότερο την ομορφιά, τη γλυκήτητα που θα περιέχουν κάποιες στιγμές.

Και αυτο είναι κάτι που πρέπει να παρθεί υπόψη από τους γενικά ευαίσθητους. Να χρησιμοποιήσουν την ευαισθησία τους σαν μέσο για να δυναμώσουν και όχι να αναισθητοποιηθούν. Διότι έτσι και θα αντέχουν στις αναποδιές και θα μπορούν έπειτα να προχωρήσουν για να απολαύσουν τις ομορφιές που η ζωή και αρκετοί άνθρωποι, μπορούν να τους προσφέρουν. Και θα είναι απόλυτα κερδισμένοι

Η ζωή είναι μεταβλητή

Είμαι 29 χρονών. Μόνο αυτή η πρόταση είναι αρκετή για να φτάσει εύκολα στο συμπέρασμα αυτός που τη διαβάζει, ότι έχω ζήσει έναν ικανό αριθμό εμπειριών. Και άσχημων και όμορφων. Προφανώς  δεν θα μπω σε διαδικασία σύγκρισης με μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά πιστεύω ότι ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία, είναι αρκετά ώριμος για να έχει μία ιδέα του πως να διαχειριστεί καταστάσεις στη ζωή του, αλλά και αρκετά ανώριμος για να έχει τη διάθεση να ψαχτεί για νέες, για να έχει ακόμα δίψα για ζωή.

Το μυαλό μου δεν το αφήνω σε ησυχία. Οτιδήποτε συμβαίνει σε μένα ή γύρω μου, το παρατηρώ προσπαθώντας να βγάλω συμπεράσματα. Δεν το κάνω επίτηδες , ούτε και συνειδητά. Δεν είναι κάποιου είδους ψυχαναγκασμός. Απλά συμβαίνει. Παρ’όλα αυτά μην νομίζετε ότι έχω δημιουργήσει καμιά αποθήκη σοφίας ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ακόμα και τα λίγα συμπεράσματα που βγαίνουνε, κάποιες φορές διαψεύδονται λίγο μετά. Πόσο όμορφο αυτό!

Το μοναδικό συμπέρασμα όμως που έχω βγάλει και πιστεύω ότι είναι απίθανο να διαψευστεί ποτέ, είναι το γεγονός ότι η ζωή δεν είναι μόνο καλή ή κακή, δεν είναι μόνο ευτυχής και δυστυχής. Είναι το μοναδικό ουσιαστικό, που δεν του αρμόζει κανένα επίθετο. Είναι η ζωή. Μία ζωντανή(προφανώς μαλάκα γραφιά)  διαδικασία σε συνεχή εξέλιξη. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Αυτά τα πάνωκάτω θα τα ζήσουμε όλοι μας χωρίς αμφιβολία με διαφορετικές μορφές  και σε διαφορετική ένταση ίσως. Άρα το θέμα για μένα είναι το πως είναι καλό για μας, να διαχειριστούμε την κυκλοθυμικότητα της ζωής. Αυτό είναι και το ωραίο με την διαδικασία της ωρίμανσης. Μαθαίνουμε ή τουλάχιστον θα έπρεπε να μαθαίνουμε, να μην αντιδράμε υπερβολικά σε ότι μας συμβαίνει ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Προφανώς δεν εννοώ να πιέζουμε τον εαυτό μας να μην αντιδράσει όπως νιώθει στις στιγμές χαράς και λύπης. Μιλάω για πιο μακροπρόθεσμα επίπεδα. Στο πως δηλαδή μία εμπειρία θα αφομιωθεί από τη συνείδηση μας στο επόμενο χρονικό διάστημα μετά το γεγονός που θα μας επηρεάσει.

Για παράδειγμα, αν συμβεί κάτι άσχημο, ναι θα στεναχωρεθούμε, ναι θα εξοργιστούμε. Αλλά λίγο μετά αφού περάσει η ένταση των συναισθημάτων θα πρέπει να θυμηθούμε την προαναφερόμενη κυκλοθυμικότητα της ζωής. Ναι υπήρξε μία ατυχία ή μία αποτυχία. Θα κλαυτούμε. Δεν είναι κακό. Ακόμα και αν πάρει κάποιο χρονικό διάστημα, είναι μία απαραίτητη διαδικασία για να καθαρίσουμε το κεφάλι μας και να δούμε καθαρά. Ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Και τώρα που είμαστε ήρεμοι μπορούμε να βάλουμε κάτω τα δεδομένα που έχουμε και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να επανέλθουμε. Δεν το παίζω εκ του ασφαλούς. Υπάρχουν κάποια άσχημα, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, τα οποία χρειάζονται περισσότερο χρόνο. Ακόμα και έτσι κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε ότι η ευχή και η κατάρα της ζωής είναι ότι συνεχίζεται. Για αυτό και πότε είναι όμορφη και πότε σκληρή.

Αλλά εκτός από τη διαχείριση των άσχημων εμπειριών θα πρέπει να γνωρίζουμε να διαχειριστούμε και τις αντίστοιχες όμορφες. Και εδώ ισχύουν τα ίδια με τις άσχημες εμπειρίες, αλλά αντίστροφα. Εννοείται ότι θα χαρούμε με μία επιτυχία μας, με μία γνωριμία και επίσης εννοείται ότι δεν πρέπει να καταπιεστούμε αντίθετα πρέπει να χαρούμε στο βαθμό που μας αναλογεί . Αλλά άλλο η χαρά και άλλο η αλαζονεία. Το αίσθημα της επανάπαυσης  και του ότι μπορούμε να θεωρούμε αυτή τη χαρά ως κάτι δεδομένο, το μόνο που θα καταφέρει είναι να μας κάνει να προκαλέσουμε μεγαλύτερο θόρυβο και μέσα μας και έξω μας όταν θα πέσουμε.

Και θα συμβεί αυτό. Όπως και θα συμβεί το να πάρουμε ξανά τα πάνω μας μετά από μία άσχημη στιγμή ή περίοδο. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Μεταβλητή. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας όταν αυτά προκαλούνται από αυτή και να μην αφήνουμε όμως αυτά να την καθορίζουν. Για αυτό μας αρέσει. Για αυτό οι περισσότεροι από μας στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να πεθάνουμε. Διότι μας αρέσει και να χαιρόμαστε αλλά και να ξεπερνάμε τις λύπες μας. Διότι κατά βάθος μας αρέσει να ζούμε. Ας ζήσουμε λοιπόν.

Ένα αλλιώτικο τραγούδι

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν του Παύλου Παυλίδη. Στο αιώνιο κατασκευασμένο και αφελές δίπολο για τις δύο ιστορικότερες ροκ μπάντες της Θεσσαλονίκης και ίσως και της Ελλάδας, «Τρύπες-Ξύλινα Σπαθιά» αλλά και στο επίσης, αφελές, «Αγγελάκας-Παυλίδης», εγώ πάντοτε, με χαβαλέ διάθεση εννοείται, βρισκόμουν με το μέρος των πρώτων, ίσως γιατί πάντα ήμουν φίλος των «σκοτεινότερων» μελωδιών. Όχι ότι δεν μου άρεσαν οι μουσικές προσπάθειες των δεύτερων, ή ότι δεν σεβόμουν την αδιαμφισβήτητη πορεία τους στην εγχώρια ροκ σκηνή, απλά δεν είχε τύχει ποτέ να με αγγίξουν τόσο ώστε να παρακολουθήσω και να «μελετήσω» επισταμένα, τις καλλιτεχνικές τους προσπάθειες.

Έτσι όταν είδα να εμφανίζεται το τραγούδι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» στην αρχική μου σελίδα, ίσως ένιωσα και κάποια καχυποψία, ότι θα επρόκειτο για μία ακόμα δακρύβρεχτη μπαλάντα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την δικαιολογημένη δημοσιότητα που πήρε το γεγονός της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου. Δεν έχουν συμβεί λίγες αντίστοιχες κινήσεις από άλλους καλλιτέχνες, στο παρελθόν. Φυσικά, κάθε ίχνος καχυποψίας διαλύθηκε από τη στιγμή, που άνοιξε η καρτέλα στο browser μου και άρχισε να η αναπαραγωγή του τραγουδιού και του βίντεο-κλιπ που το συνοδεύει.

Αρχικά η βάση της μουσικής, αυτή-καθεαυτή. Industrial rock, ένα ιδίωμα το οποίο αναπτύχθηκε ελάχιστα στην Ελλάδα, δεν απέκτησε ποτέ ιδιαίτερη δημοτικότητα με εξαίρεση ίσως τους κυριότερους εκπρόσωπους του, Tsopana Rave. Και εδώ είναι το πρώτο σημείο που το τραγούδι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» αντιπροσωπεύει άψογα την ιστορία που διηγείται, ενός θύματος δηλαδή που εκφραζόταν καλλιτεχνικά, μέσω drag queen show.

Η Industrial σκηνή υπήρξε πάντοτε καταφύγιο μίας εναλλακτικής ψυχαγωγίας, βασισμένη σε όχι τόσο δημοφιλείς προσεγγίσεις της σεξουαλικότητας ενός ανθρώπου. Μία περιήγηση στις δημιουργίες των Rammstein, των Nine Inch Nails, του Marilyn Manson, Revolting Cocks και άλλων, είναι αρκετή για να πείσει και έναν έφηβο Μορμόνο, ότι οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες εξέφραζαν μέσω των δημιουργιών τους, ανησυχίες σχετικά με θέματα σεξουαλικότητας που θεωρούνται ταμπού.

 Και ενώ η παραμόρφωση της κιθάρας βρίσκεται σε επίπεδα rock, η μελωδία είναι σαν να έχει βγει από τα χέρια του Richard Kruspe των Rammstein, κοινώς βαδίζει σε ποιο metal μονοπάτια, θέλοντας ο καλλιτέχνης, φαντάζομαι, να τονίσει τη βιαιότητα της δολοφονίας αλλά και των αντιδράσεων που ακολούθησαν, υπέρ του θύματος ή κατά. Η επιλογή όμως αυτής της παραμόρφωσης ήταν σοφή, διότι τα φωνητικά που πατάνε πάνω σε αυτή, δεν είναι τα κλασσικά τραχιά της Industrial μουσικής, με μεγαλύτερο παράδειγμα τον Al Jourgessen των Ministry, αλλά αντίθετα είναι πιο «καθαρά», πιο new wave, πιο Depeche Mode.

Φυσιολογικά λοιπόν, τα επιτηδευμένα αλλά άψογα εκπεφρασμένα, ελαφρώς θηλυπρεπή φωνητικά, έχουν μία έντονη θεατρικότητα, βασισμένη περισσότερο στην αφήγηση και λιγότερο στον λυρισμό, με στίχους που ταξιδεύουν χωρίς δυσκολία από την ειρωνεία, στην κριτική, στη μελαγχολία και στην περηφάνεια, όχι ως αλαζονεία αλλά ως μέσο άμυνας σε ένα εχθρικό ή έστω καχύποπτο κοινωνικό περιβάλλον. Στίχοι πότε ποιητικοί και πότε ωμοί και ρεαλιστικοί. Αυτά όμως δεν είναι τα μόνα κομμάτια αυτού του εκπληκτικού παζλ, που χτίστηκε στη συγκεκριμένη σύνθεση.

Το μουσικό γλυκό, έρχεται να δέσει με τη χρήση lead μελωδιών πάνω σε αυτή την industrial ρυθμική δομή, οι οποίες έχουν μία διακριτική ανατολίτικη χροιά, υπενθυμίζοντας την κοινωνία και την χώρα που συνέβη η δολοφονία του θύματος. Μπορεί σε κάποιον να ακούγεται αδόκιμο ο συνδυασμός industrial ρυθμού και ανατολίτικων μελωδιών, αλλά μία αναδρομή σε τραγουδάρες των Ministry από τη δεκαετία του 80’ ακόμη, θα τους αλλάξει γνώμη.

Το «γλυκό» όμως δεν είναι μόνο μουσικό. Από τη στιγμή που καθιστάται σαφές, στον ακροατή-θεατή ότι οι δημιουργοί του ήθελαν ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, έπρεπε να υπάρχει και το αντίστοιχο οπτικό στοιχείο. Το βίντεο κλιπ, λοιπόν, περπατάει και αυτό στα χνάρια της Industrial σκηνής με τις σκηνοθετικές και σκηνογραφικές επιρροές από τα βίντεο κλιπ των Rammstein, π.χ. Mann gegen Mann, χωρίς όμως εννοείται να καταφεύγει στη στυγνή αντιγραφή. Λειτουργεί απλά σαν ένας πάρα πολύ καλός μαθητής, που ίσως και σε σημεία να ξεπερνάει τον δάσκαλο. Και φυσικά μένει και απόλυτα πιστό στο καλλιτεχνικό περιβάλλον της ιστορίας του θύματος.

Κάπως έτσι, η καλλιτεχνική προσπάθεια με το όνομα «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και πρωτοποριακό για τα Ελληνικά δεδομένα, οπτικοακουστικό έργο τέχνης. Είναι άξιο συγχαρητηριών για τους συντελεστές του, το γεγονός ότι κατάφεραν να συνδυάσουν τόσο αρμονικά όλα τα στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω και ταυτόχρονα να δώσουν μία άψογη αντιπροσωπευτική εικόνα μίας ιστορίας που δικαιολογημένα συγκλόνισε πολύ κόσμο, μόλις λίγους μήνες πριν. Και η τέχνη, είναι ο καλύτερος φίλος της συλλογικής μνήμης.

Υ.Γ. Σπάνια βλέπω τέτοιες όμορφες και ιδιαίτερες καλλιτεχνικές προσπάθειες από δημιουργούς που η βάση τους, είναι η πατρίδα μου, η Θεσσαλονίκη. Τελευταίο ανάλογο δείγμα είχα βιώσει μόνο με τους Sleepin Pillow. Είναι η απόδειξη σε αυτό που είχα αναφέρει, σε ένα παλιότερο κείμενο, ότι η Θεσσαλονίκη, πάντα θα έχει μία ισχυρή μειοψηφία η οποία θα διατηρεί σε υψηλά επίπεδα την πολιτιστική κληρονομιά της, ακόμα και στον καιρό που η πλειοψηφία που την αγνοεί ή και την καταπολεμά, φαντάζει ανίκητη.