Ο Τζακ, ο άστεγος και ο αδέσποτος μεν, σκύλος του δε, ο Τζώνυ περπατάνε ευδιάθετοι σε αυτή την κακόφημη γειτονιά της πόλης, κανά δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Η εξόρμηση τους στα γυράδικα που κλείνανε λίγη ώρα πριν ήταν αρκετά επιτυχημένη. Δύο πίτες, ένα μπιφτέκι, ένα σουτζουκάκι και ένα κεσεδάκι με λίγο μπαγιάτικο γύρο, ήταν τα λάφυρα της αποψινής ζητιανιάς τους. Θα κοιμηθούν φαγωμένοι και αυτό το φθινοπωρινό βράδυ.
Πλησιάζουν, προς τη διάβαση του τρένου, την οποία σκοπεύουν να διασχίσουν και στα επόμενα εκατό μέτρα να πάνε στο εγκαταλελειμμένο βαγόνι που έχουν απαλλοτριώσει και τους προστατεύει από τη δροσιά. Την αίσθηση της όσφρησης των κρεατικών στη μύτη του Τζακ, διακόπτει το γαύγισμα του Τζώνυ και η ανήσυχη κίνηση του υπολείμματος της ουράς του, που μάλλον την είχε κόψει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης μαζί με το αυτί του, προτού τον εγκαταλείψει. Ο Τζακ κοιτάει προς τις ράγες του τρένου και βλέπει έναν άνδρα, νεαρό μάλλον, να έχει ξαπλώσει πάνω σε αυτές, κάθετα.«Αν δεν περάσει κανένα καθυστερημένο εμπορικό τρένο, δεν έχει δρομολόγιο για τις επόμενες δύο-τρεις ώρες φιλαράκι, άδικα περιμένεις», λέει ο Τζακ καθώς περνάει κάτω από τη μπάρα και πλησιάζει τον ξαπλωμένο άνδρα.
«Δεν με ενδιαφέρει, θα περιμένω όσο χρειαστεί», απαντάει ο άνδρας περίλυπος.
«Για να μην ταλαιπωρείσαι με την αναμονή, το λέω».
«Και τι σε νοιάζει εσένα αν θα ταλαιπωρηθώ;»
«Δεν με νοιάζει», απαντάει ενώ ανάβει ένα τσιγάρο ο άστεγος.
«Κανείς δεν νοιάζεται για μένα», σχολιάζει θλιμμένος ο άντρας
«Και γιατί να το κάνουν;»
«Δεν έχεις άδικο, είμαι ένα τίποτα.»
«Σχεδόν. Συγκεκριμένα είσαι το», λέει ο Τζακ ενώ μετράει με τα δάχτυλα του, «0.000013 τοις εκατό των ανθρώπων πάνω στη Γη.»
«Πως το έβγαλες αυτό το νούμερο;»
«Διαίρεσα το 1 που είσαι εσύ, με τα 7,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων πάνω στη Γη. Μην με κοιτάς περίεργα, ήμουν καλός στα μαθηματικά στο σχολείο.»
«Και τι νόημα είχε αυτός ο υπολογισμός;»
«Κανένα νόημα. Ετοιμάζεσαι να αυτοκτονήσεις και ψάχνεις για νοήματα;»
«Η ζωή μου έχασε κάθε νόημα.»
«Γιατί, είχε και ποτέ;»
«Με απέλυσαν από τη δουλειά.»
«Επιτέλους έχεις ελεύθερο χρόνο.»
«Η γυναίκα μου με παράτησε για τον καλύτερο μου φίλο.»
«Δεν πήγε με κάποιον που δεν ξέρεις, άρα δεν χρειάζεται να ανησυχείς.»
«Δεν με αφήνει να δω τα παιδιά μου.»
«Ίσως ούτε αυτά δεν θέλουν να σε δούνε.»
«΄Εχω αποτύχει τελείως.»
«Εσύ τουλάχιστον το αντιλήφθηκες νωρίς. Οι υπόλοιποι κοροϊδεύουν τον εαυτό τους.»
«Θέλω να απαλλαγώ από το μαρτύριο μου.»
«Αυτό θα το καταφέρεις όπως και να έχει κάποια στιγμή, αλλά με το να το επισπεύσεις όντας διαμελισμένος, δεν θα βοηθήσει να το χαρείς, ούτε καν να το αισθανθείς.»
«Θέλω, με την αυτοκτονία μου, να εκδικηθώ όσους με πλήγωσαν!» λέει ο άντρας εκνευρισμένος πλέον.
«Εδώ δεν είχαν ενοχές όταν ήσουν ζωντανός, θα έχουν όταν είσαι νεκρός και άρα ακίνδυνος; Το πολύ--πολύ να ρίξουν κανά δάκρυ πάνω από το κλειστό φέρετρο σου και ύστερα να έχουν ένα στα γρήγορα στην τουαλέτα της ταβέρνας που θα γίνει το αποχαιρετιστήριο τραπέζι για να γιορτάσουν το γεγονός ότι ξεμπέρδεψαν από την ενοχλητική σου ύπαρξη.»
«Ακόμα και η αυτοκτονία μου, θα είναι μάταια!» λέει ξανά περίλυπος ο άνδρας.
«Όπως και η ζωή σου.»
«Δεν καταλαβαίνω. Προσπαθείς να αποτρέψεις το θάνατο μου ή να τον ενθαρρύνεις;»
«Τίποτα από τα δύο. Απλά επειδή η ζωή δεν έχει νόημα, δεν σημαίνει ότι έχει ο θάνατος», λέει ο Τζακ ενώ χασμουριέται.
«Ε τότε τι να κάνω;»
«Πάρε αυτό το μπιφτέκι και δώστο στο Τζώνυ, του αρέσει να τρώει μεζέδες από ξένα χέρια, το αντιλαμβάνεται σαν μία νέα εμπειρία», λέει ο Τζακ ενώ βγάζει το μπιφτέκι από τη σακούλα και το δίνει στον άνδρα, την ώρα που ένας θόρυβος πλησιάζει.
Αυτός σηκώνεται, πλησιάζει τον Τζώνυ που στέκεται λίγα μέτρα μακριά από τις ράγες και απλώνει το χέρι του με το μπιφτέκι, το οποίο ο σκύλος το κάνει μία χαψιά. Ο άνδρας χαμογελάει αυθόρμητα, βλέποντας το απομεινάρι της ουράς του αδέσποτου να κινείται σε ένα χαρούμενο ρυθμό και νιώθωντας το δροσερό αεράκι που έχει προκαλέσει η εμπορική αμαξοστοιχία που κινείται στις ράγες λίγα μέτρα πίσω του.
