Ένα ρητό που
κάποτε είχα ακούσει, δεν θυμάμαι από ποιον, ήταν το «καμιά καλή πράξη δεν μένει
ατιμώρητη». Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, ήμουν αρκετά μικρότερος και
δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται μία καλή πράξη να τιμωρείται. Μου φαινόταν
τελείως ασύνδετες οι έννοιες της οποιαδήποτε αγαθοεργίας και της ποινής για την
πράξη αυτή.
Στην αρχή φαντάστηκα ότι ήταν κάποιο είδος Νόμου του Μέρφι. Ότι δηλαδή το σύμπαν ή ο Θεός αποτελούν ένα είδος σαδιστών που γουστάρουν να εμπαίζουν τους ανθρώπους και ιδιαίτερα αυτούς που προσπαθούν να διαπράξουν το καλό. Έτσι για την ισορροπία των δυνάμεων των κοσμικών διαστάσεων, για να μην ανατιναχθεί η γη από κάποια υπερβολική δόση καλοσύνης. Η πρόληψη σώζει.
Αλλά τελικά στην πορεία κατάλαβα ότι δεν είναι κάποια υπερφυσική δύναμη που προκαλεί αυτό το παράδοξο. Αντίθετα η αιτία βρίσκεται σε κάτι απολύτως γήινο και πραγματικό. Στην έμφυτη τάση των περισσότερων ανθρώπων να αντιλαμβάνονται τα διάφορα κακόμοιρα «καλά παιδιά» αυτού του κόσμου ως ΜΑΛΑΚΕΣ. Από την αρχαιότητα συνέβαινε αυτό, σήμερα όμως που κάθε αίσθηση αλληλεγγύης, συλλογικότητας και σεβασμού στον συνάνθρωπο έχει σχεδόν εκμηδενιστεί, το φαινόμενο αυτό έχει εξαπλωθεί και οι συνέπειες του έχουν μεγιστοποιηθεί.
Παραδείγματα έχουν υπαρξει πολλά μέχρι τώρα στη ζωή μου, αλλά ένα από τα χαρακτηριστικότερα και εντονότερα είναι αυτό που συμβαίνει ΤΩΡΑ! Όχι πραγματικά αυτή τη στιγμή νιώθω ξεκάθαρα ότι βιώνω την τιμωρία μίας καλής πράξης μου. Τι ακριβώς συμβαίνει; Θα τα γράψω παρακάτω διότι αν δεν το κάνω, τα νεύρα μου μπορεί να προκαλέσουν πράξεις και με τη σειρά τους ειδήσεις με επικεφαλίδες του τύπου, «παράφρων Έλληνας έσφαξε με το κουτάλι του γλυκού, ομοεθνή του και μία γυναίκα με καταγωγή από τη Βουλγαρία, αμετανόητος δηλώνει ο δράστης του στυγερού εγκλήματος». Παρεπιπτόντως αυτή τη στιγμή ακούω το “De Mysteriis Dom Sathanas” των Mayhem, Νορβηγικού Black Metal συγκροτήματος όπου ο τραγουδιστής τίναξε τα μυαλά του στον αέρα και ο κιθαρίστας που τον βρήκε κράτησε για σουβενίρ κομμάτια από το κρανίο του, έτσι για το γούρι. Πράγμα που δεν λειτούργησε καθώς λίγα χρόνια μετά δέχτηκε 21 μαχαιριές από έναν μουσικό συνεργάτη του και έτσι άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Ταιριάζει απόλυτα στη παρούσα συναισθηματική μου κατάσταση.
Έχει εδώ και κάποιες μέρες και φιλοξενώ τον αδερφό του συγκατοίκου μου και φίλο μου, ώστε να μπορέσει να τελειώσει τη διπλωματική του. Όταν ερωτήθηκα για το ενδεχόμενο αυτό, απάντησα με όλη μου την ψυχή, θετικά, διότι και εγώ έλαβα βοήθεια στο ξεκίνημα της ζωής μου εδώ, έτσι θα ήταν μέγιστη αγνωμοσύνη να την αρνηθώ τώρα. Είχαμε συμφωνήσει, ότι μπορεί να φέρνει γυναίκες και να κάνει ότι γουστάρει μαζί τους, όταν εγώ θα λείπω ή έστω όταν θα κοιμάμαι στο δωμάτιο μου, αρκεί φυσικά να μην συμβαίνει αυτό στο κρεβάτι μου και να καθαρίζει μετά οτιδήποτε χρειαστεί να καθαριστεί. Μέχρι τώρα την ψιλοπαλεύαμε, μια και είχα κάνει κάποιες απαραίτητες υποχωρήσεις όπως για παράδειγμα να μην βάζω μουσική το πρωί για να μην τον ξυπνήσω μια και κοιμάται στο σαλόνι.
Μέχρι που σήμερα στις 3 το μεσημέρι άκουσα το θυροτηλέφωνο. Όταν αναρωτήθηκα φωναχτά «ποιος να είναι;» η απάντηση που πήρα ήταν ότι ήρθε μία γκόμενα που τραβιέται αυτόν τον καιρό στο σπίτι. Χωρίς να ξέρω τίποτα, χωρίς να ενημερωθώ νωρίτερα χωρίς να ερωτηθώ εννοείται για το αν δέχομαι επισκέψεις. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τώρα 12 το βράδυ και 26 πρώτα λεπτά, κάθομαι και κρατάω το φανάρι για ένα ζευγάρι που συχνά-πυκνά γλωσσοφιλιούνται και ακούω τα σπλατς-σπλουτς των φιλιών τους και ΟΛΕΣ τις συζητήσεις τους. Με ένα μικρό διάλλειμα όταν πήγα γυμναστήριο και όταν γύρισε ο συγκάτοικος μου και έτσι μοιραστήκαμε κάπως το βάρος του φαναριού.
Θα πει κανείς, «γιατί δεν τους λες κάτι;». Αφενός έχω αυτή τη μαλακία το να θεωρώ τελείως αντιανθρώπινο, να διακόπτω τρυφερές στιγμές και αφετέρου θέλω να δω μέχρι που θα φτάσει η αδιαφορία τους, σε ποιο βαθμό κακουργήματος θα τερματιστεί. Άλλος θα αναρωτηθεί, γιατί δεν πάω στο δωμάτιο μου; Διότι είναι πολύ μικρό για να περάσω όλη την μέρα μου εκεί, διότι δεν έχει γραφείο για να βάλω τους υπολογιστές μου και ΚΥΡΙΩΣ διότι στα 822,5 γαμημένα ευρώ που δίνω τον μήνα για ενοίκιο, περιλαμβάνεται και η απόλαυση του ευρύχωρου, μοντέρνου και ευήλιου σαλονιού μου.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν με έχει πιάσει κάποιου είδους γεροντοκορισμός ή μπακουρισμός. Απλά θεωρώ τον έρωτα, μία αυστηρά προσωπική υπόθεση και δεν έχω καμιά όρεξη να ανακατεύομαι σε ιστορίες άλλων, ηθελημένα ή μη και όπως εγώ δεν γουστάρω να αναγκάζω άλλους να με παίρνουν μάτι έτσι και εγώ δεν γουστάρω να γίνομαι μπανιστιρτζής εξ’αμελείας. Και η κοπέλα είναι συμπαθέστατη και γουστάρω την παρέα της αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να την έχω πάνω από το κεφάλι μου 9 γαμημένες ώρες, χωρίς να την προσκαλέσω καν στο ίδιο μου το σπίτι στο οποίο θέλω να χαλαρώσω με την ησυχία μου στο ρεπό μου, μετά από ένα σαββατοκύριακο που ξυπνούσα στις 4μιση το πρωί για να πάω στη δουλειά μου.
Στην αρχή φαντάστηκα ότι ήταν κάποιο είδος Νόμου του Μέρφι. Ότι δηλαδή το σύμπαν ή ο Θεός αποτελούν ένα είδος σαδιστών που γουστάρουν να εμπαίζουν τους ανθρώπους και ιδιαίτερα αυτούς που προσπαθούν να διαπράξουν το καλό. Έτσι για την ισορροπία των δυνάμεων των κοσμικών διαστάσεων, για να μην ανατιναχθεί η γη από κάποια υπερβολική δόση καλοσύνης. Η πρόληψη σώζει.
Αλλά τελικά στην πορεία κατάλαβα ότι δεν είναι κάποια υπερφυσική δύναμη που προκαλεί αυτό το παράδοξο. Αντίθετα η αιτία βρίσκεται σε κάτι απολύτως γήινο και πραγματικό. Στην έμφυτη τάση των περισσότερων ανθρώπων να αντιλαμβάνονται τα διάφορα κακόμοιρα «καλά παιδιά» αυτού του κόσμου ως ΜΑΛΑΚΕΣ. Από την αρχαιότητα συνέβαινε αυτό, σήμερα όμως που κάθε αίσθηση αλληλεγγύης, συλλογικότητας και σεβασμού στον συνάνθρωπο έχει σχεδόν εκμηδενιστεί, το φαινόμενο αυτό έχει εξαπλωθεί και οι συνέπειες του έχουν μεγιστοποιηθεί.
Παραδείγματα έχουν υπαρξει πολλά μέχρι τώρα στη ζωή μου, αλλά ένα από τα χαρακτηριστικότερα και εντονότερα είναι αυτό που συμβαίνει ΤΩΡΑ! Όχι πραγματικά αυτή τη στιγμή νιώθω ξεκάθαρα ότι βιώνω την τιμωρία μίας καλής πράξης μου. Τι ακριβώς συμβαίνει; Θα τα γράψω παρακάτω διότι αν δεν το κάνω, τα νεύρα μου μπορεί να προκαλέσουν πράξεις και με τη σειρά τους ειδήσεις με επικεφαλίδες του τύπου, «παράφρων Έλληνας έσφαξε με το κουτάλι του γλυκού, ομοεθνή του και μία γυναίκα με καταγωγή από τη Βουλγαρία, αμετανόητος δηλώνει ο δράστης του στυγερού εγκλήματος». Παρεπιπτόντως αυτή τη στιγμή ακούω το “De Mysteriis Dom Sathanas” των Mayhem, Νορβηγικού Black Metal συγκροτήματος όπου ο τραγουδιστής τίναξε τα μυαλά του στον αέρα και ο κιθαρίστας που τον βρήκε κράτησε για σουβενίρ κομμάτια από το κρανίο του, έτσι για το γούρι. Πράγμα που δεν λειτούργησε καθώς λίγα χρόνια μετά δέχτηκε 21 μαχαιριές από έναν μουσικό συνεργάτη του και έτσι άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Ταιριάζει απόλυτα στη παρούσα συναισθηματική μου κατάσταση.
Έχει εδώ και κάποιες μέρες και φιλοξενώ τον αδερφό του συγκατοίκου μου και φίλο μου, ώστε να μπορέσει να τελειώσει τη διπλωματική του. Όταν ερωτήθηκα για το ενδεχόμενο αυτό, απάντησα με όλη μου την ψυχή, θετικά, διότι και εγώ έλαβα βοήθεια στο ξεκίνημα της ζωής μου εδώ, έτσι θα ήταν μέγιστη αγνωμοσύνη να την αρνηθώ τώρα. Είχαμε συμφωνήσει, ότι μπορεί να φέρνει γυναίκες και να κάνει ότι γουστάρει μαζί τους, όταν εγώ θα λείπω ή έστω όταν θα κοιμάμαι στο δωμάτιο μου, αρκεί φυσικά να μην συμβαίνει αυτό στο κρεβάτι μου και να καθαρίζει μετά οτιδήποτε χρειαστεί να καθαριστεί. Μέχρι τώρα την ψιλοπαλεύαμε, μια και είχα κάνει κάποιες απαραίτητες υποχωρήσεις όπως για παράδειγμα να μην βάζω μουσική το πρωί για να μην τον ξυπνήσω μια και κοιμάται στο σαλόνι.
Μέχρι που σήμερα στις 3 το μεσημέρι άκουσα το θυροτηλέφωνο. Όταν αναρωτήθηκα φωναχτά «ποιος να είναι;» η απάντηση που πήρα ήταν ότι ήρθε μία γκόμενα που τραβιέται αυτόν τον καιρό στο σπίτι. Χωρίς να ξέρω τίποτα, χωρίς να ενημερωθώ νωρίτερα χωρίς να ερωτηθώ εννοείται για το αν δέχομαι επισκέψεις. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τώρα 12 το βράδυ και 26 πρώτα λεπτά, κάθομαι και κρατάω το φανάρι για ένα ζευγάρι που συχνά-πυκνά γλωσσοφιλιούνται και ακούω τα σπλατς-σπλουτς των φιλιών τους και ΟΛΕΣ τις συζητήσεις τους. Με ένα μικρό διάλλειμα όταν πήγα γυμναστήριο και όταν γύρισε ο συγκάτοικος μου και έτσι μοιραστήκαμε κάπως το βάρος του φαναριού.
Θα πει κανείς, «γιατί δεν τους λες κάτι;». Αφενός έχω αυτή τη μαλακία το να θεωρώ τελείως αντιανθρώπινο, να διακόπτω τρυφερές στιγμές και αφετέρου θέλω να δω μέχρι που θα φτάσει η αδιαφορία τους, σε ποιο βαθμό κακουργήματος θα τερματιστεί. Άλλος θα αναρωτηθεί, γιατί δεν πάω στο δωμάτιο μου; Διότι είναι πολύ μικρό για να περάσω όλη την μέρα μου εκεί, διότι δεν έχει γραφείο για να βάλω τους υπολογιστές μου και ΚΥΡΙΩΣ διότι στα 822,5 γαμημένα ευρώ που δίνω τον μήνα για ενοίκιο, περιλαμβάνεται και η απόλαυση του ευρύχωρου, μοντέρνου και ευήλιου σαλονιού μου.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν με έχει πιάσει κάποιου είδους γεροντοκορισμός ή μπακουρισμός. Απλά θεωρώ τον έρωτα, μία αυστηρά προσωπική υπόθεση και δεν έχω καμιά όρεξη να ανακατεύομαι σε ιστορίες άλλων, ηθελημένα ή μη και όπως εγώ δεν γουστάρω να αναγκάζω άλλους να με παίρνουν μάτι έτσι και εγώ δεν γουστάρω να γίνομαι μπανιστιρτζής εξ’αμελείας. Και η κοπέλα είναι συμπαθέστατη και γουστάρω την παρέα της αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να την έχω πάνω από το κεφάλι μου 9 γαμημένες ώρες, χωρίς να την προσκαλέσω καν στο ίδιο μου το σπίτι στο οποίο θέλω να χαλαρώσω με την ησυχία μου στο ρεπό μου, μετά από ένα σαββατοκύριακο που ξυπνούσα στις 4μιση το πρωί για να πάω στη δουλειά μου.
Αυτά. Τα έγραψα
και ξεθύμανα. Προς το παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου