Η γοητεία των μικρών στιγμών

Τις προάλλες συνάντησα έναν φίλο μου Ολλανδό, σε ένα μπαρ. Γνωριζόμαστε αρκετό καιρό και αν και δεν βρισκόμαστε συχνά, καταφέρνουμε κάθε φορά που συναντιόμαστε η επικοινωνία μας να είναι πολύ ουσιαστική. Γουστάρει και αυτός τις αμπελοφιλοσοφίες συνδυασμένες με αλκοόλ και κάπως έτσι, μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια που μένω στο Αϊντχόφεν, χτίσαμε μια καλή φιλία.

Μόνο που στην τελευταία μας συνάντηση, παρότι φαινόταν μεθυσμένος και χαρούμενος, στην πραγματικότητα δεν ήταν. Μου εξομολογήθηκε ότι λίγες μέρες πριν είχε παραιτηθεί από την δουλειά του, η οποία δεν ήταν όπως περίμενε. Ότι δεν ξέρει πως θα πληρώσει το νοίκι αυτού του μήνα. Και για το τέλος άφησε το χειρότερο, ότι μόλις την προηγούμενη μέρα είχε βρεθεί σε ένα εγκατελελειμένο κτίριο της πόλης, σε κάποιο ψηλό πάτωμα, κοιτούσε το κενό μπροστά του και σκεφτόταν να κάνει ένα βήμα προς αυτό.

Δεν μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο το εννοούσε, είτε την ώρα που μου το έλεγε, είτε τη στιγμή που βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση, ή αν απλά ήταν ο μελοδραματισμός που χαρακτηρίζει άτομα με καλλιτεχνικές και όχι μόνο, ανησυχίες, το σίγουρο είναι όμως ότι εγώ ψάρωσα. Ένιωσα ότι εκείνη την στιγμή έπρεπε να τον πω κάτι παραπάνω από ένα «όλα θα πάνε καλά» ή ένα «κόψε τις μαλακίες».

Ασυναίσθητα, το μυαλό μου πήγε σε δικές μου, προσωπικές στιγμές ή ακόμα και περιόδους, απόγνωσης. Αν και προσωπικά, όντας ένα εγωιστικό καθήκι, ποτέ δεν βρέθηκα στο σημείο να απέχω λίγα εκατοστά από το κενό, από τη θηλιά, από το ξυράφι κ.τ.λ. παρ’ όλα αυτά έπρεπε να θυμηθώ τι ήταν αυτό που με έκανε να μην πλησιάσω καν σε κάποιο γκρεμό.

Ναι, μπορεί να μιλήσει κάποιος για στόχους, για όνειρα, για ελπίδες, τα οποία είναι χρήσιμα, μας δίνουν το πολύ σημαντικό κίνητρο, αλλά δεν είναι πραγματικά αυτά που επαναφορτίζουν καθημερινά, τη δίψα μας για τη ζωή. Διότι καλές οι σκέψεις και ότι όμορφο δημιουργείται μέσα στο κεφάλι μας, αλλά χρειάζονται και ενέσεις πραγματικότητας για να ανταπεξέλθουμε σε αυτήν. Και είναι αυτές οι ενέσεις, αυτές οι μικρές δόσεις, χαράς που μας αναγεννούν στην καθημερινότητα μας. Είναι οι μικρές χαρές της ζωής. Οι στιγμές τους.

Αυτό ακριβώς ήρθε ασυναίσθητα και εξέφρασα στο φίλο μου εκείνη την ώρα. Το ότι στις δικές μου περιόδους απόγνωσης, καθημερινά με έσωζαν έστω και για λίγο, το τόσο λίγο όσο και τα δευτερόλεπτα που χρειάζεται κάποιος για να κάνει το βήμα στο κενό, καταστάσεις και απολαύσεις τις οποίες σίγουρα δεν τις συγκαταλέγουμε στα στοιχεία που κάνουν τη ζωή μας αξιομνημόνευτη.

Πολύ απλές και καθημερινές στιγμές. Η απόλαυση του συνδυασμού του καφέ και του τσιγάρου το πρωί. Το μαγείρεμα ενός νόστιμου φαγητού που θα γευόμουν λίγο μετά. Η ακρόαση ενός όμορφου τραγουδιού. Η θέαση μίας ενδιαφέρουσας ταινίας. Το χάδι σε έναν αδέσποτο σκύλο. Τα τσίπουρα με τους φίλους. Η διαστάυρωση των βλεμμάτων με μία άγνωστη κοπέλα στο δρόμο. Η γλυκιά αίσθηση του να ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και να ξέρεις ότι δεν έχεις να ξυπνήσεις νωρίς το πρωί.

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί στον οποιοδήποτε ότι ένα βήμα στο κενό, όχι μόνο δεν θα βοηθήσει, αλλά δεν θα στερήσει και όλα τα παραπάνω. Μπορούμε να φανταστούμε να αποτυγχάνουν τα όνειρα μας και οι φιλοδοξίες μας, αλλά γίνεται να διανοηθούμε ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορούμε ούτε να βιώσουμε ούτε καν αυτά τα μικρά ψήγματα προσωρινής ευτυχίας;

Όχι. Είναι δικαίωμα μας και αυτά. Τουλάχισταν αυτά. Όπως είναι άτυπη υποχρέωση μας να ζήσουμε κάποιες φορές την απόγνωση, είναι και άτυπο δικαίωμα μας να παγώσουμε ασυνείδητα για λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα τον χρόνο και να αφεθούμε στην ψυχαγωγία του να είμαστε ζωντανοί. Διότι αν αυτές οι μικρές, μεμονωμένες στιγμές μας αποδεικνύουν κάτι είναι, ότι η ζωή είναι προτιμότερη από τον θάνατο. Διότι ακόμα και οι μικρές στιγμές είναι καλύτερες από την ανυπαρξία.