Έχω μόλις πάρει τη μπύρα στα χέρια μου. Δροσερή, αλλά όχι παγωμένη. Βγαίνω στην ταράτσα της καφετέριας και βλέπω μπροστά μου να απλώνεται ένα ακόμα από τα πολλά και πανέμορφα πάρκα του Άμστερνταμ. Κάθομαι σε μία γωνία. Αγναντεύω τα δέντρα και το καναλάκι του πάρκου που λούζονται από τις ακτίνες ενός λαμπερού ήλιου, κάτι όχι πολύ συνηθισμένο για τις Κάτω Χώρες. Οι Ολλανδέζες φοράνε λουλουδάτα καλοκαιρινά φορέματα και αράζουν στο γρασίδι, αφήνοντας εκτεθειμένα τα λευκά καλλίγραμμα πόδια τους. Κάποιες από αυτές, φοράνε μόνο τα μαγιώ τους.
Αισθάνομαι μία έντονη γαλήνη, μία ευφορία. Ίσως κάποτε αυτό να δικαιολογούταν απλά από το όμορφο θέμα που εκτυλίσσεται μπροστά μου. Ίσως και να ήταν απόρροια των αναμνήσεων μου από τη μοναδική ψυχεδελική εμπειρία που έζησα στο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, DGTL, το οποίο παρακολούθησα την προηγούμενη μέρα, στο λιμάνι του Άμστερνταμ. Ίσως να ήταν και συνέπεια της συνάντησης μετά από πολύ καιρό με έναν καλό μου φίλο. Άλλες φορές, το καθένα από μόνο του θα αρκούσε για την γλυκιά συναισθηματική μου παρούσα κατάσταση.
Αλλά αυτή τη φορά δεν είναι μόνο αυτά. Ο βασικότερος λόγος της ψυχικής μου ευφορίας, είναι ότι στην πραγματικότητα, το πνεύμα μου βρίσκεται από το χθεσινό απόγευμα, στη Θεσσαλονίκη, στο γήπεδο της Τούμπας, στον ΠΑΟΚ. Στον πρωταθλητή Ελλάδας 2018-2019. Όχι δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται. Δεν είναι απλά ένα πρωτάθλημα. Δεν είναι απλά το τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία μίας ομάδας. Ούτως ή άλλως ΠΑΟΚ δεν γίναμε για τους τίτλους, αν το κάναμε αυτό, θα γινόμασταν άλλη ομάδα, έτσι ώστε να έχουμε το δικαίωμα να τη λέμε σε άλλους και να νιώθουμε πιο άξιοι σαν άνθρωποι.
Αλλά, αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί, ο ΠΑΟΚτσής συνήθως είναι πολύ περίπλοκο πλάσμα. Δεν το διάλεξε αυτός. Αυτό τον διάλεξε. Θέτοντας τον, το κυρίως θύμα αθλητικού και μη. ρατσισμού διαχρονικά. Από την εποχή ακόμα που αποκαλούσαν τους παπούδες του, «Τουρκόσπορους» έως και τη σημερινή μέρα που αποκαλείται «Βούλγαρος» από πολλούς νοτιο-Ελλαδίτες, ή το μοντέρνο «Νοτιομακεδόνας», και από πολλούς βόρειους ως «Τούρκος». Ίσως κάποια μέρα πρέπει να γίνει ένα συνέδριο και να αποφασίσουν το τι είμαστε. Εμάς λίγο μας ενδιαφέρει. Έχουμε συνηθίσει να είμαστε ο στόχος της απελευθέρωσης της σκατοψυχίλας των άλλων. Και έχουμε ανοσία σε αυτό.
Αλλά όπως προανέφερα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι πιο περίπλοκη από ότι φαίνεται η ιστορία. Ξεκίνησε από πέρυσι, με τους δύο μηδενισμούς, στους οποίους τα σίγουρα άδικα θύματα ήταν το αγωνιστικό τμήμα του ΠΑΟΚ και το 99,99999999999999% των οπαδών του. Και τι δεν ακούσαμε οι ΠΑΟΚτσήδες πέρυσι. Πραγματικά κάποιος που δεν είχε παρακολουθήσει Ελληνικό πρωτάθλημα, θα νόμιζε ότι ήταν μέχρι τότε κάτι σαν την Premier League και ήρθαν οι λεπροί οι ΠΑΟΚτσήδες και το μόλυναν. Είπαμε, η ύπαρξη του ΠΑΟΚ, είναι σωτήρια για τα υπαρξιακά πολλών ανθρώπων και ειδικά μη ΠΑΟΚτσήδων.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η φετινή χρονιά. Ο στόχος δεν ήταν το πρωτάθλημα αυτό-καθεαυτό. Ο στόχος ήταν να κάνουμε φανερό, το μέγεθος της αδικίας που ζήσαμε πέρυσι, οι οπαδοί και το αγωνιστικό τμήμα, επιβάλλοντας αγωνιστικά το δίκαιο το δικό μας. Όχι την αδικία, της απώλειας του πρωταθλήματος. Αλλά του ακραίου ρατσισμού, που βιώσαμε. Ήταν δύσκολη εποχή να είσαι ΠΑΟΚτσής. Λίγο ακόμα και θα είχαμε έναν αθλητικό Μακαρθισμό και είμαι σίγουρος ότι πολλοί το θέλανε.
Ξεκινήσαμε με δύο πολύ δυνατές προκρίσεις επί δύο ισχυρών ευρωπαϊκών αντιπάλων, την πατήσαμε από τον ενθουσιασμό μας, με τη Μπενφίκα και κάπου εκεί ξεκίνησε το πρωτάθλημα και μετά τα θαλασσώσαμε στο Europa League.
Φαινόταν από την αρχή ότι δεν υπήρχε θέμα ψυχαγωγίας, αίσθηση διασκέδασης του παιχνιδιού. Η ομάδα έκανε απλά αυτό που έπρεπε να γίνει. Σχεδόν κάθε παιχνίδι, τρεις βαθμοί και πάμε στο επόμενο. Η αμφισβήτηση τεράστια. Αλλά η ομάδα, εκεί. Προσηλωμένη στους τρεις βαθμούς. Έτσι έπρεπε να γίνει. Το πρώτο μεγάλο τεστ ήταν η απώλεια του πρώτου σκόρερ. Και εκεί δόθηκε η πρώτη μεγάλη απάντηση με την απόδοση της ομάδας η οποία απλά εκτοξεύθηκε.
Το δεύτερο μεγάλο τεστ ήταν η υποδοχή της καλύτερης, όπως ευρέως διαδιδόταν, ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ όμως ακόμα μία φορά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Και εκεί ίσως και να είχαμε και μία βοήθεια από το σύμπαν, το οποίο έχει την τάση να μην ξεχνά, κάποιες φορές. Το αναφέρω για όσους δεν παρατήρησαν ότι η πορεία της μπάλας στο γκολ του Βιερίνια, μετά την κόντρα στο πόδι ενός αντιπάλου, ήταν παρόμοια με την πορεία του χάρτινου ρολό που διαμέλισε τον προπονητή της αντίπαλης ομάδας την προηγούμενη χρονιά, στον πρώτο μηδενισμό. Οι πουτανιές της ζωής. Μετά άλλα δύο γκολ. Από εκεί και πέρα, όλα πήραν τον δρόμο τους. Παρά τους ξυλοδαρμούς διαιτητών.
Τώρα που έγραψα Βιερίνια, θυμάμαι τότε που τον πρωτοείδα το 2008. Ένας μπουλούκος που φαινόταν ότι ήξερε καλά το τόπι. Ο μπουλούκος εξελίχθηκε, έφυγε, έγινε πρωταθλητής Ευρώπης, γύρισε και με την προσωπικότητα του κυρίως, με τις φωτοβολίδες-σουτ του δευτερευόντως, έγινε ο ηγέτης που χρειαζόταν ο ΠΑΟΚ, ο μπροστάρης αυτής της επιβολής της δικαιοσύνης. Ο ποδοσφαιριστής που με διαλυμένους χιαστούς, μπήκε για να αποδώσει και να παραλάβει έναν φόρο τιμής που τόσο άξιζε. Έχει δικαίως κερδίσει μία θέση, στις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία του συλλόγου, σε όλα τα τμήματα.Τον αγαπάμε, λίγο παραπάνω. Το κέρδισε με το σπαθί του και τελικά με την αυτοθυσία του. Έτσι συμβαίνει συνήθως με τους ηγέτες.
Όσο για τον Ιβάν Σαββίδη, δεν θα αρχίσω τις ευχαριστίες κτλ. Είναι αντικειμενικά, μαζί με τον Παντελάκη, ο πιο πετυχημένος πρόεδρος του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ. Είτε αυτό συμβαίνει διότι εξυπηρετεί τα επιχειρηματικά του συμφέροντα, είτε διότι έχει αρχίσει να δένεται με τον σύλλογο, είτε και για τα δύο, δεν αρμόζουν οι προσωπολατρείες και δεν νομίζω ότι τις επιδιώκει και τόσο. Αλλά το γεγονός ότι όσο βρίσκεται στη διοίκηση της ομάδας, έχει πετύχει την αγωνιστική της μεγένθυση, κάνει απαραίτητη, την ανοιχτή αναγνώριση του έργου του σαν διοικητικός ηγέτης του ΠΑΟΚ. Το δικαιούται.
Αμφιταλαντευόμουν αν έπρεπε να γράψω για τη φετινή πορεία της ομάδας, προτού λήξει το πρωτάθλημα, για να δούμε αν ο ΠΑΟΚ θα το πάρει αήττητος και προτού ολοκληρωθεί και η διοργάνωση του κυπέλλου. Σίχαινομαι να πανηγυρίζω προκαταβολικά. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αν το κάνω αυτό θα παραβώ τον σημαντικότερο, ίσως, κανόνα του ΠΑΟΚτσή. ΠΑΟΚ δεν γίναμε για τους τίτλους, τους διθυράμβους και τα ρεκόρ. Αν έρθουν στο μέλλον όλα αυτά, είναι καλοδεχούμενα. Και αν δεν έρθουν όμως δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν είναι προτεραιότητα. Και ας μην φτάσουμε ποτέ τους 30-40-50 τίτλους που έχουν οι άλλοι και τους χαίρονται και μαγκιά τους. Δεν έχει για μας σημασία, όχι περισσότερη από τον ίδιο τον ΠΑΟΚ, την ομάδα της προσφυγιάς, την ομάδα που φιλοξενεί όλους αυτούς που βολεύει τους άλλους να τους κατηγορούνε. Ξέρω ότι δεν γίνομαι κατανοητός από κάποιον μη ΠΑΟΚτσή. Αν με καταλάβαινε, τότε θα ήταν ΠΑΟΚτσης.
Υ.Γ. Επίτηδες έβαλα στη φωτογραφία το Γιαννάκη να χτυπάει το τύμπανο. Μπορεί να μην υπάρχει ΠΑΟΚόμετρο, αλλά στην περίπτωση του, όλοι αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο ΠΑΟΚτσή. Η δικαίωση αυτή, είναι και δικιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου