Ιστορίες σκύλων σε στρατόπεδα

Τις προηγούμενες μέρες, έλαβε χώρα το γνωστό περιστατικό με το βασανισμό του σκύλου από τους δύο στρατιώτες. Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ να μην εκφραστώ για αυτό το θέμα, μια και σαν άνθρωπος προσπαθώ, ακόμα και σε τέτοια φρικτά γεγονότα, να μην εκφράζω τον σκατόψυχο που κρύβω μέσα μου. Διότι οι σκέψεις και τα αισθήματα που γεννήθηκαν στο άκουσμα της είδησης, πιστέψτε με, μόνο φιλάνθρωπα δεν ήταν και μόνο από καλοσύνη δεν έβριθαν. Τα κατάφερα παρ’ όλα αυτά και συγκράτησα όλες τις κατάρες, μέσα μου.

Με αφορμή όμως αυτό το γεγονός, θυμήθηκα, τρεις ιστορίες με πρωταγωνιστές τα σκυλιά κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Και είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μπορεί να έρθει στη θέση μου, μια και είναι γνωστό , το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τα σκυλιά και κυρίως τα αδέσποτα σαν συντροφιά στους φαντάρους.

1^η Ιστορία: Η Μάνα

Βρισκόμουν τις πρώτες μέρες της θητείας μου, στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού στη Θήβα. Ψάρακας ακόμα. Από τη Μοίρα μας είχαν ανακοινώσει σε έντονο ύφος, να αποφεύγουμε τα σκυλιά του στρατοπέδου, μια και τα περισσότερα από αυτά ήταν άρρωστα. Στρατιωτικοί κτηνίατροι δεν υπήρχαν, εμείς ήμασταν εγκλωβισμένοι, με άλλα λόγια, δεν υπήρχαν πολλά πράγματα που μπορούσαμε να κάνουμε.
Σε έναν περίπατο μου ένα απόγευμα, είδα έναν συν-φάνταρο μου τον Παναγιώτη τον Κόρμπο, σημερινό ποδοσφαιριστή του Πανιωνίου, να κοιτάζει επίμονα προς ένα από τα πολλά δέντρα του στρατοπέδου. Μου έκανε εντύπωση και καθώς πλησίασα, κατάλαβα ότι κοιτούσε μία μητέρα σκυλίτσα, μία μαύρη λύκαινα, να κλαίει πάνω από το κουτάβι της. Ένας λυγμός, τραγικός. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν το σκυλάκι ήταν ήδη νεκρό, ή ψυχορραγούσε. Ήταν μία πολύ θλιβερή στιγμή. Αποφάσισα να απομακρυνθώ μην γνωρίζοντας ότι το χειρότερο δεν το είχα δει ακόμα.
Την επόμενη μέρα την ξαναείδα τη σκυλίτσα. Αυτή τη φορά συνοδευόταν από τρία ή τέσσερα κουτάβια της, δεν θυμάμαι ακριβώς. Παρατήρησα έναν λυγμό παρόμοιο με αυτόν που είδα την προηγούμενη μέρα. Και λίγο μετά έναν ακόμα λυγμό, πιο ψιλό αλλά όχι λιγότερο λυπητερό. Και έτσι αντιλήφθηκα ότι μερικά μέτρα μακρυά από την μητέρα και τα κουτάβια της, βρισκόταν ένα ακόμα κουτάβι, το οποίο προσπαθούσε μάταια να ακολουθήσει το βήμα των υπόλοιπων. Η μάνα προχωρούσε μπροστά και που και που έριχνε κλεφτές θλιμμένες ματιές πίσω της στο κουτάβι που εγκατέλειπε. Ήταν προφανές ότι το κουταβάκι που έμεινε πίσω ήταν άρρωτο και ότι αυτός ήταν και ο λόγος εγκατάλειψης του από την μητέρα του, για να μην κολλήσουν και τα υπόλοιπα. Από εκείνη την ημέρα και έπειτα δεν ξαναείδα ούτε τη σκυλίτσα ούτε τα κουτάβια της.

2^η Ιστορία: Το Δίχτυ

Πλέον είχα μετατεθεί, στο Λαγό Διδυμοτείχου, στον Βόρειο Έβρο. Είχα σκοπιά σε μία από τις πύλες του στρατοπέδου. Απόγευμα ήταν, η ώρα περνούσε πολύ αργά όπως σε κάθε σκοπιά και μάλιστα είχε τύχει να έχω και έναν από τους πιο αυστηρους θυροφύλακες, έναν πραγματικό στρατόκαβλο που ούτε κουβέντες πολλές-πολλές δεν επέτρεπε μεταξύ των σκοπών. Μερικά μέτρα μακρυά από την σκοπιά, υπήρχε ένα αυτοσχέδιο ανάχωμα καλύμμενο με στρατιωτικό δίχτυ. Για αρκετή ώρα μέσα από εκεί ακουγονταν θόρυβοι. Πλησίασα να δω τι συμβαίνει. Εκεί μέσα βρισκόταν μια σκυλίτσα η οποία ξαπλωμένη, θήλαζε τα κουτάβια της. Όμως στην κοιλιά της βρισκόταν μόνο τα τέσσερα από τα συνολικά εφτά. Τα τρία, μάλλον στη διάρκεια κάποιου παιχνιδιού, είχαν εγκλωβιστεί μέσα στο δίχτυ και είχαν μπερδευτεί σε τέτοιο βαθμό, που μόνο ένα ανθρώπινο χέρι θα μπορούσε να τα απεγκλωβίσει. Προσπαθώ να ξεμπερδέψω το ένα από αυτά. Εκείνη την ώρα ακούω τη αγριοφωνάρα του θυροφύλακα.

-Στρατιώτη γύρνα στη σκοπιά σου αμέσως!
-Είναι κάτι κουτάβια εδώ μπλεγμένα στο δίχτυ
-Στα αρχίδια μου!

Περνάνε πέντε λεπτά

-Θυροφύλακα, τα ακούς που κλαίνε;
-Τα ακούω, δεν είμαι κουφός
-Δύο λεπτά θα πάω, θα τα ξεμπλέξω και μετά...
-Σκασε γιατί θα πάω και θα τα πνίξω ο ίδιος

Περνάνε άλλα πέντε λεπτά

-Θυροφύλακα!
-Τι είναι πάλι;
-Η σκύλα θηλάζει τα κουτάβια της.
-Ε και;
-Και τα εγκλωβισμένα πεινάνε αλλά δεν μπορούν να φάνε, θα πεθάνουν από την πείνα
-Εντάξει ρε καριόλη νίκησες.

Και πήγε αμέσως ο ίδιος και τα απελευθέρωσε.

3^η Ιστορία Σχέδιο Διάσωσης

Βρίσκομαι στην αποθήκη πυρομαχικών στο Ευγενικό και πάλι στον Βόρειο Έβρο. Το έλεγες και δυσμενή μετάθεση. Εκεί εκτελώ χρέη σκοπού και ΚΨΜιτζή. Ο δεύτερος ρόλος μου, ήταν που με είχε κάνει μία από τις φίρμες του στρατοπέδου, κάτι που καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που έγινε. Την επόμενη μέρα είχαμε επιθεώρηση από τον Μέραρχο, κάτι που σήμαινε πως όλα στο στρατόπεδο έπρεπε να φαίνονται ότι λειτουργούν στην εντέλεια. Κοινώς, τα αδέσποτα έπρεπε να φύγουν.
Δεν είχε πολύ καιρό που είχα «υιοθετήσει» μία σκυλίτσα. Μικροκαμωμένη, και ασπρόμαυρη καθώς ήταν την ονόμασα «Πάολα», έχοντας, δεν θα το κρύψω, ως έμπνευση την γνωστή ΠΑΟΚτσού ομώνυμη αοιδό. Η Πάολα λοιπόν είχε γεννήσει λίγο καιρό πριν, 3 ΠΑΟΚτσάκια ασπρόμαυρα σαν αυτή.
Η διαταγή του Λοχαγού ήταν σαφής. Εξαφανίστε τα αδέσποτα, τουλάχιστον για τη μέρα της επιθεώρησης. Εκεί κάπου και αφού εκβίασα τους υπόλοιπους φαντάρους ότι θα τους ρίχνω αλάτι στο φραπέ σε ανύποπτες στιγμές, αν δεν σώσουμε την ασπρόμαυρη οικογένεια, βάλαμε σε εφαρμογή το σχέδιο διάσωσης και απόκρυψης. Αφού χτενίσαμε όλο τον χώρο του φυλακίου, αντιληφθήκαμε ότι το μόνο ασφαλές μέρος για τα κουτάβια και την μητέρα τους, ήταν ένα απομονωμένο εκκλησσάκι πίσω από το κτίριο του φυλακίου. Την προηγούμενη μέρα είχε κοτόπουλο ψητο το μενού, και αφού εκβίασα και τον μάγειρα ότι θα του σαμποτάρω τα φαγητά, μου έδωσε γύρω στα 10 μπούτια, τα οποία τα πήραμε και τα άφησαμε μέσα στο εκκλησσάκι. Ένα από αυτά τα χρησιμοποιήσαμε για δόλωμα και κάπως έτσι «φυλακίσαμε» την Πάολα και τα ΠΑΟΚτσάκια, κλείνοντας την είσοδο με ένα χοντρό χαρτόνι.
Η επιθεώρηση έγινε την επόμενη μέρα, ο Μέραρχος συνεχάρη το στράτευμα για την ετοιμότητα του και όλα ξαναμπήκαν στη ρουτίνα τους. Τα κουτάβια μεγάλωσαν και έμαθα αργότερα ότι υιοθετήκαν από λοχίες και ανθυπολοχαγούς, μόνιμους κατοίκους Έβρου.

Αυτές είναι οι σημαντικότερες ιστορίες που θυμήθηκα. Υπάρχουν και άλλες όπως αυτές με τα σκυλιά που αρνιόντουσαν να φάνε τα λουκάνικα που μόλις πριν μας είχαν σερβίρει εμάς ή τον Τσάβες ένα σκύλο που μας έκανε παρέα σε κάθε περίπολο και ήταν σε επιφυλακή και μας ξυπνούσε με το γάβγισμα του, όποτε ρίχναμε έναν σύντομο υπνάκο. 

Υ.Γ. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο, είναι ενός από τους μικρούς ΠΑΟΚτσήδες της τρίτης ιστορίας, οι άλλοι δύο είχαν αράξει μέσα στο κουτί και τη μάνα τους δεν την είχαμε βάλει ακόμα μέσα.