Το πολυεπίπεδο υπερθέαμα του Ελληνικού Ποδοσφαίρου

Άπειρα κείμενα, άρθρα και απόψεις έχουν γραφτεί για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν όχι όλα, η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών, του αποδίδει όχι και τόσο θετικούς χαρακτηρισμούς. Πολλά ακούγονται για την ποιότητα του θεάματος, τη διαφθορά, την οικονομική κατάσταση των ομάδων, τα επεισόδια μεταξύ των οπαδών και οτιδήποτε άλλο. Και αν όλη αυτή η αρνητική κριτική φαίνεται φυσιολογική, υπό την οπτική ενός υγιούς φιλάθλου, υπό την αντίστοιχη ενός πειραγμένου όπως έγω, μπορεί να του φανεί κάπως αυστηρή και κακοπροαίρετη. Δηλαδή πραγματικά, πολλές φορές σκέφτομαι ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο, αν το κρίνει κανείς αποκλειστικά σαν ένα θέαμα, σαν ένα έργο επί σκηνής είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Βασικά είναι το πιο ενδιαφέρον συγκριτικά με οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο θέαμα στον κόσμο. Όχι δεν έχω πάρει ναρκωτικά, για αυτό και θα επιχειρηματολογήσω στην άποψη μου.

Αρχικά η Superleague είναι το πιο δύσκολο πρωτάθλημα στον κόσμο για να κατακτηθεί. Διότι δεν αρκεί να έχεις καλή ομάδα. Τι νομίζατε, θα ήμασταν σαν τις λουλούδες τους Άγγλους, πετάς μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, προσλαμβάνεις γνώστες του αθλήματος και διεκδικείς την πρωτιά; Όχι αλάνια μου. Για να κατακτήσεις την κορυφή στο Ελληνικό ποδόσφαιρό πρέπει εκτός απο τα προαναφερόμενα να εξασφαλίσεις και με άλλους τρόπους την πρωτιά. Διότι το πιο μαγικό πράγμα σχετικά με το Ελληνικό ποδόσφαιρό, είναι ότι είναι πολυεπίπεδο. Αν δεν έχεις την μεγαλύτερη επιρροή στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία και στους αθλητικούς δικαστές, τότε σύντομα θα βρεθεί η αφορμή για να φας μία αφαίρεση βαθμών και άντε γεια το πρωτάθλημα. Ενώ αν έχεις εσύ τη δύναμη, μπορείς να σαμποτάρεις τους αντιπάλους σου αν τυχόν και τόλμησαν και σε ανταγωνίστηκαν σε αγωνιστικό επίπεδο.

Αυτή η επιρροή εννοείται δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στο εξωαγωνιστικό περιβάλλον αλλά πρέπει να μεταφέρεται και στον αμιγώς αγωνιστικό χώρο. Διότι όπως έλεγε και ο Οσιμ η μπάλα είναι πόρνη. Και εκεί δηλαδή που τα έχεις οργανώσει όλα τέλεια, γίνεται μια στραβοκλωτσιά, μία κόντρα και βρίσκεσαι στο καναβάτσο. Εκεί λοιπόν είναι που θα σε σώσει ο διαιτητής, θα σφυρίξει οφσάιντ, επιθετικό φάουλ και τελείωσε. Εννοείται ότι σε ένα άθλημα ανταγωνιστικό όπως αυτό, πάντοτε φροντίζεις έτσι ώστε ο ανταγωνιστής σου να μην κερδίσει, ακόμα και αν δεν παίζει εναντίον σου στο επερχόμενο παιχνίδι. Η πρόληψη σώζει.

Φυσικά όπως είπα το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πολυεπίπεδο. Που σημαίνει ότι όταν ο πολυπόθητος τίτλος κατακτηθεί, τότε τα συγχαρητήρια δεν θα ανήκουν μόνο στους ποδοσφαιριστές αλλά σε όλους όσους ασχολούνται με την ομάδα. Αρχικά από τους προέδρους, οι οποίοι στην Ελλάδα προβάλλονται περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, δικαίως, διότι είναι αυτοί που συνέβαλλαν περισσότερο από τον καθένα στην επιτυχία και αυτοί που φροντίζουν για ότι αναφέρθηκε στην προηγούμενη παράγραφο. Και ο κόσμος το αναγνωρίζει αυτό, για αυτό και τους ακολουθεί στο Instagram και προωθεί κάθε σκέψη τους. Θέλουν να έχουν τον κόσμο στο πλευρό τους διότι γνωρίζουν ότι σε δημοκρατίες όπως η Ελλάδα, δεν υπάρχει ισχυρότερη υπερασπιστική γραμμή από να σε υποστηρίζει ένας σεβαστός αριθμός ψηφοφόρων. Διότι με τους τρόπους που γίνεται κάποιος πολύ πλούσιος σε αυτή τη χώρα, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον ένας δικηγόρος να μην είναι αρκετός. Επίσης βοηθάνε και στην ενίσχυση των διακρατικών σχέσεων, επενδύοντας λεφτά σε εταιρείες του εξωτερικού που ασχολούνται με το Ελληνικό πρωτάθλημα. Το αν τους τα πέρνουν πίσω μετά, έχει να κάνει με το αναμφισβήτητο Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο.

 Πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι υπάλληλοι του ποδοσφαιρικού τμήματος. Είναι αυτοί που θα κάνουν υπενθυμίσεις στο διαιτητή, αυτοί που θα κόψουν τον τσαμπουκά των αντιπάλων, με ποιο τρόπο δεν έχει σημασία και είναι και αυτοί που θα φανατίσουν τους ποδοσφαιριστές για τη μάχη που θα δώσουν. Εννοείται ότι και αυτοί θα είναι δραστήριοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου είναι ακόμα ένα γήπεδο, όπου μάχονται με τους ομολόγους τους, των άλλων ομάδων. Συνήθως είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για την φιλοξενία της αντίπαλης ομάδας, ακόμα και για την προσέλευση τους στο χώρο του σταδίου, μακριά από την ενοχλητική παρουσία της αστυνομίας και με θερμή υποδοχή των οπαδών μέσα στα στενά που θα περάσει το πούλμαν του αντιπάλου. Ο Ξένιος Ζευς υπάρχει ακόμα σε αυτή τη χώρα.

Δεν γίνεται να ξεχάσω τους οπαδούς, τους πιστούς φίλους κάθε ομάδας οι οποίοι και αυτοί είναι πολυεπίπεδοι και δεν είναι μονότονοι όπως οι αντίστοιχοι Ευρωπαίοι. Ενώ στην Ευρώπη λοιπόν οι οπαδοί το μόνο που κάνουν είναι να ενθαρρύνουν την ομάδα τους, άντε και να γιουχάρουν τους αντιπάλους, στην Ελλάδα, έχουν πολύ περισσότερες ευθύνες. Πρώτο και σημαντικότερο να μειώσουν την απόδοση των αντιπάλων ποδοσφαιριστών και προπονητών, αποσπώντας την προσοχή τους από την μπάλα, βρίσκοντας άλλα θεαματικά ερεθίσματα, όπως ιπτάμενα μπουκάλια, κροτίδες, κουτάκια μπύρας(άδεια ή γεμάτα), ρολό ταμειακής μηχανής(τυλιγμένα ή όχι), κότες, μπουγάτσες και πολλά άλλα. Όπως όμως και οι προηγούμενες κατηγορίες έχουν και αυτοί τον εξωαγωνιστικό τους ρόλο. Πέρα από διπλωματικές επισκέψεις σε άλλους οπαδούς τις βραδινές ώρες, στις οποίες πολλές φορές προσπαθούν απεγνωσμένα να τους πείσουν για το δίκιο των επιχειρημάτων τους (έως ότου αυτοί για να γλιτώσουν τρέχουν στο δρόμο και σκοτώνονται από διερχόμενο αυτοκίνητο) υπάρχουν και οι αντίστοιχες επισκέψεις σε παίκτες αντίπαλης ομάδας (κατά προτίμηση αυτής που παίζουν τις επόμενες μέρες) για να τους εκφράσουν την εκτίμηση τους και την καλόπιστη ζήλεια τους. Και επειδή πολλές φορές είναι και ντροπαλοί, δηλώνουν, οπαδοί άλλης ομάδας. Πάντα περισσότεροι, από τους άλλους, διότι δεν θα γινόταν διαφορετικά στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, να μην προβαλλόταν το δίκαιο της πλειοψηφίας. Τέλος οι οπαδοί της κάθε ελληνικής ομάδας είναι πάρα πολύ μορφωμένοι σε επιστήμες όπως η ιστορία, η γεωγραφία και η εθνολογία, έτσι σε κάθε συνάντηση τους με άλλους δεν αμελούν να τους μεταδόσουν την γνώση τους σχετικά με την καταγωγή τους και την ταυτότητα τους. Για να μην αναφέρω και τις γνώσεις τους πάνω στη νομική και στα οικονομικά, όταν η ομάδα τους αντιμετωπίζει αντίστοιχα ζητήματα.

Για το τέλος άφησα τους πρωταγωνιστές του αθλήματος, τους ποδοσφαιριστές. Πολλά ακούγονται για την ποιότητα τους και για τις αθλητικές ικανότητες. Εν μέρει δικαίως, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε ένα πολυεπίπεδο έργο, ειδικά ο πρωταγωνιστής πρέπει να είναι επίσης πολυτάλαντος. Οι ποδοσφαιριστές του Ελληνικού πρωταθλήματος λοιπόν, πρέπει να γνωρίζουν καλά την τέχνη της υποκριτικής, είτε για να μπερδέψουν το διαιτητή, είτε για να τον βοηθήσουν να εφαρμόσει τις παραινέσεις του προέδρου και εργοδότη τους. Επίσης, όπως και οι προπονητές, πρέπει να ξέρουν να ξεχωρίζουν αν τα αντικείμενα που θα προσγειωθούν τριγύρω τους, είναι από οπαδούς της ομάδας που αγωνίζονται ή από αντιπάλους. Στην πρώτη περίπτωση θα κάνουν τα παλικάρια σαν να μην συμβαίνει τίποτα και θα αποθεώνουν τους οπαδούς, που τους στηρίζουν. Στη δεύτερη περίπτωση θα θυμηθούν ότι είναι πολιτισμένοι άνθρωποι και ότι αυτά τα πράγματα καλό είναι να μην γίνονται, αλλά αν γίνουν τότε, ας αναλάβουν τα δικαστήρια το αποτέλεσμα του αγώνα, μια και στη ζωή το να πετυχαίνεις τον στόχο σου χωρίς κόπο είναι ιδιαίτερα ευχάριστο.

Για κερασάκι στην τούρτα, θέλω να αναφέρω, ίσως όχι την πιο σημαντική αλλά την, σίγουρα, μαγική ιδιότητα που έχει το Ελληνικό ποδόσφαιρο, να δίνει τη δυνατότητα σε κάθε ομάδα, να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Έτσι μπορεί μία ΠΑΕ να έχει πέσει σε οικονομική δυσμένεια, αλλά πάντοτε της δίνεται η δυνατότητα να προσπαθήσει ξανά, ξεκινώντας από το μηδέν(στα χρέη). Οι τρόποι είναι πολλοί και διάφοροι. Παγωμένα χρέη, ειδικά άρθρα, αγορά ΑΦΜ άλλων ομάδων, λύτρωση με πτώση 1-2 κατηγοριών και επιστροφή μετά. Με άλλα λόγια το Ελληνικό ποδόσφαιρο έχει και μεταφυσικές ιδιότητες.

Συγχωρέστε με αν έχω ξεχάσει πτυχές που εκπροσωπούν την ομάδα σας είτε θετικά είτε αρνητικά, αλλά όπως αντιλαμβάνεστε ένα τέτοιου μεγέθους υπερθέαμα δεν μπορεί να αναλυθεί διεξοδικά σε μόνο δύο σελίδες Word…