Όταν γυρίζει ο διακόπτης

Όλοι οι άνθρωποι, έχουμε κάποιες συμπεριφορές, για τις εκάστοτε καταστάσεις που βιώνουμε. Ανάλογα με την παιδεία μας, τις εμπειρίες μας, τον χαρακτήρα μας, συμπεριφερόμαστε ανάλογα, όταν αντιμετωπίζουμε διάφορα σκηνικά. Αυτές οι συμπεριφορές, είναι στην τελική και αυτές οι οποίες καθορίζουν, το πως θα φαίνεται η προσωπικότητα μας στους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε, οποιουδήποτε είδους, στιγμές.

Παρ’όλα αυτά, κάπου καταχωνιασμένες στο μυαλό μας, υπάρχουν και άλλες συμπεριφορές, τις οποίες δεν τις χρησιμοποιούμε συχνά. Έρχονται όμως κάποιες στιγμές, που δεν έχουμε άλλη επιλογή, πέρα από αυτές. Είναι η στιγμή που γυρνάει μέσα μας αυτός ο διακόπτης. Και όλα αλλάζουν.

Τι προκαλεί όμως, αυτή την εναλλαγή στο διακόπτη; Τι είναι αυτό που μας κάνει να βγάλουμε από μέσα μας, το χειρότερο κτήνος ή τον άγγελο που κρύβουμε τόσο προσεκτικά για να μην χαρακτηριστούμε ευάλωτοι και αδύναμοι; Είναι ξεκάθαρα, η συμπεριφορά των άλλων και οι συνθήκες, οι οποίες καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε.

Και αν για τον άγγελο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, η αποκάλυψη του, είναι λίγο πιο απλή, η κακιά μας πλευρά, απαιτεί μία πολύ πιο σύνθετη και περίπλοκη διαδικασία. Συνήθως οι περισσότεροι από εμάς, θα κρατούν τη στοιχειώδη συμπεριφορά τους και θα αγωνίζονται για να την κρατήσουν όταν θα βλέπουν, ότι δεν εισπράττουν κάτι ανάλογο.

Είναι το σημείο που η υπομονη, εκφυλίζεται όλο και περισσοτερο σαν αρετή. Βήμα-βήμα. Κομματάκι-Κομματάκι. Και τα όρια της όλο και στενεύουν. Η αντίσταση μας σε αυτόν τον εκφυλισμό μπορεί να εξαρτάται από πολλά πράγματα. Είναι οι ανάγκες που έχουμε, το γεγονός ότι μπορεί να είμαστε, υλικά εξαρτημένοι από τους πομπούς των αρνητκών συμπεριφορών. Είναι όμως και τα συναισθήματα μας, απέναντι σε αυτούς. Αυτή είναι ίσως και η χειρότερη μορφή εξάρτησης. Αλλά και πάλι δεν είναι αρκετή, για να αντιστρέψει τον περιορισμό των ορίων της υπομονής μας. Όταν η αντίστροφή μέτρηση αρχίσει, τίποτα, δεν μπορεί να σταματήσει, ειδικά αν η συμπεριφορά που το προκάλεσε, συνεχίζεται, έστω και σπασμωδικά.

Και τελικά φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Εκεί που γυρνάει ο διακόπτης. Εκεί είναι που εξαπολύεται η κακιά πλευρά που όλοι, έχουμε και ας μην κρυβόμαστε για αυτό. Η αντίδραση μας, το πιθανότερο θα φανεί υπερβολική. Βλέπτε οι πομποί που τώρα γίνονται δέκτες, θα προσπαθούν να θυμηθούν μία παρόμοια συμπεριφορά τους, απέναντί μας. Και δεν θα μπορούν να βρουν κάτι. Δεν θα μπορούν καν να φανταστούν ότι αυτή η μεμονωμένη μας αντίδραση, είναι ένα ισόποσο άθροισμα της συνεχιζόμενης δικιάς τους δράσης.

Το πιθανότερο είναι ότι φαινομενικά θα έχουμε χάσει το δίκιο μας. Ίσως και να αμφιταλατευτούμε, λίγη ώρα αργότερα, σχετικά με το κατά πόσο δίκαιοι ή άδικοι, ήμασταν. Θα μας κατηγορήσουν, ότι έχουμε μίσος και πίκρα μέσα μας. Και ναι θα σκεφτούμε, μήπως τυχόν έχουν δίκιο. Όμως δεν θα είναι έτσι. Δεν θα είμαστε χειρότεροι άνθρωποι, από τους άλλους. Στην πραγματικότητα θα είναι η τιμωρία μας για την υπομονή μας και την καλή μας την προαίρεση απέναντι στους άλλους.

Ο διακόπτης γυρνάει πάντα την κατάλληλη στιγμή, πιστέψτε με. Είναι η στιγμή που πλέον διακυβεύεται κάτι πολύ περισσότερο, από τις εκάστοτε συναισθηματικές και υλικές ανάγκες. Είναι η στιγμή, που θα έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε αυτές και στην αυτοεκτίμηση μας. Δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή, ούτε χρυσή τομή. Θα είναι άσπρο ή μαύρο.

Θα έρθει αυτόματα η σκέψη, του πως θα ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί. Θα σηκωθούμε από το κρεβάτι, θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Και θα σκεφτούμε τις δύο πιθανές μας αντιδράσεις. Την μία στην περίπτωση αποδοχής, ακόμα μίας προσβολής, άμεσης ή έμμεσης και την άλλη στην περίπτωση που  διακόπτης θα κλείσει το κύκλωμα. Και όταν κλείνει το κύκλωμα έρχεται το φως. Και η διαύγεια μέσα στο μυαλό μας. Θα είναι γλυκόπικρο συναίσθημα. Αλλά θα είναι αρκετό, όταν μπροστά από αυτόν τον καθρέφτη, πούμε φωναχτά «Όλα καλά». Και ναι, θα το εννοούμε, αυτή τη φορά.