Μία από τις έννοιες, ή τις καταστάσεις, που νοσταλγούν οι άνθρωποι οι οποίοι αποφάσισαν κάποια στιγμή στη νεότητα τους, να εγκαταλείψουν τον τόπο που μεγάλωσαν, είναι αυτή της «παρέας». Το να είναι μέλη δηλαδή ενός μικρού συνόλου, στο οποίο όλες οι πτυχές του εαυτού τους να χωράνε, να είναι αποδεκτές, όπως και οι ίδιοι, στην ολότητα τους, χωρίς να χρειάζεται ανάλογα με την περίσταση να εκφράζουν και να αποκαλύπτουν την εκάστοτε βολική πλευρά της προσωπικότητας τους.
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συντελούν στην νοσταλγία και άρα στην έλλειψη
αυτή. Αρχικά το γεγονός ότι μετά την πανεπιστημιακή ζωή, τα περιβάλλοντα
αλλάζουν πολύ και οι νέες συνθήκες δεν ευνοούν τη δημιουργία παρεών.
Αντικειμενικά, είναι πολύ πιο εύκολο έστω και σε μερικώς ιδρυματικές συνθήκες,
οι άνθρωποι να βρίσκουν την αφορμή για να δεθούν μεταξύ τους σε μικρά σύνολα.
Αντίθετα, όταν έρχεται η απόλυτα ενήλικη ζωή και μαζί της οι επαγγελματικές,
άρα και ανταγωνιστικές στον κόσμο που ζούμε, συνθήκες, εκεί η όποια αφορμή έχει
μόνο βραχυπρόθεσμες συνέπειες, να βγει η δουλειά που λέμε. Και τέλος.
Επίσης ένας άλλος παράγοντας είναι η έμφυτη και φυσιολογική τάση των ανθρώπων
να επιζητούν τη σύνδεση με έναν άλλο και να ξεκινήσουν τη συντροφική ζωή, τη
δέσμευση, με ότι καλό και κακό σημαίνει αυτό. Κάπως έτσι ο συνδυασμός
επαγγελματικής και ερωτικής ζωής στις σύγχρονες κοινωνίες αποτελούν ένα
σημαντικό εμπόδιο, όχι μόνο στο να δημιουργηθούν νέες παρέες, που είνα και το
πιο δύσκολο, αλλά ακόμα και να επιβιώσουν οι ήδη υπάρχουσες, ακόμα και αν
κάποιες από αυτές ξεκίνησαν από τα σχολικά χρόνια και μετράνε μέχρι και δύο
δεκαετίες ζωής.
Και αν ο πρώτος παράγοντας, η επαγγελματική ζωή, είναι ψιλοδεδομένο ότι θα
εμφανιστεί, ειδικά στη Δυτική Ευρώπη, ο δεύτερος, οι δεσμεύσεις, παρατηρούνται
να μην είναι τόσο διαδεδομένες όπως παλιότερα τουλάχιστον. Είναι ξεκάθαρο ότι
οι κοινωνικέις εξελίξες έσπρωξαν πολλούς ανθρώπους να βάλουν σε δεύτερη μοίρα
τη συντροφικότητα, είτε την ερωτική, είτε τη φιλική. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα
να έχει δημιουργηθεί μία νέα κοινωνική ομάδα, οι νεαροί επαγγελματίες. Αυτό. Οι
ζωές των ανθρώπων αυτών, δεν έχουν οποιαδήποτε άλλη πτυχή πέρα από την
αντίστοιχη επαγγελματική τους. Όλες οι υπόλοιπες που εμπεριέχουν ανθρώπικη
επικοινωνία, φυτοζωούν σε ένα ρηχό πλαίσιο.
Με αποτέλεσμα οι παρέες στις ηλικίες των τριάντα πάνω-κάτω να είναι είδος υπό
μερική εξαφάνιση. Και αυτό το φαινόμενο να επεκτείνεται σε μεγαλύτερα σύνολα,
στις ίδιες τις κοινωνίες, των οποίων η ουσία και η αλήθεια, είναι και αυτές
σπάνιο είδος. Δεν είμαστε παρέες, δεν είμαστε κοινωνίες, είμαστε μονάδες οι
οποίες συνυπάρχουν, για όση ώρα υπάρχουν κοινά συμφέροντα. Ένα project στη δουλειά, μία μπύρα στο μπαρ
μετά, ένα πήδημα αργότερα το βράδυ, άντε και ένας καφές στα γρήγορα το πρωί.
Από εκεί και πέρα, πίσω στον μικρόκοσμο μας, στον εαυτό μας, στο μοναδικό μέρος
πλέον πάνω στη Γη όπου όλες οι πτυχές μας είναι καλοδεχούμενες. Και κάποιες
φορές, ούτε και εκεί.
Τα παραπάνω, φυσικά και δεν θα μπορούσαν να περνάνε ανώδυνα. Οι άνθρωποι ως
φύσει κοινωνικά όντα, ακόμα και ασυναίσθητα, προσπαθούν να προσαρμοστούν στους
διάφορους κοινωνικούς κύκλους και προκειμένου να το πετύχουν αυτό, είναι
διατεθειμένοι να κάνουν γερές εκπτώσεις στην έκφραση των στοιχείων που τους
χαρακτηρίζουν, έχοντας τη μάταια ελπίδα ότι έτσι θα γίνουν αποδεκτοί από άλλους
που επίσης κρύβονται. Μάταια όμως, διότι όταν μία προσωπικότητα δεν είναι
επαρκώς συμφιλιωμένη με τις ιδιαιτερότητες της, όταν δεν θα ανοίγεται να τις
εκφράσει αυτές, τότε αυτόματα δεν θα ανοίγεται για να επικοινωνήσει με αυτές
των άλλων. Οπότε μένει σε ασφαλή, ρηχά ύδατα.
Και καθώς δεν γινόμαστε ολότελα αποδεκτοί από τους γύρω μας, αναπτύσσεται μέσα
μας η αίσθηση ότι είμαστε λειψοί, μια και ως λειψοί παρουσιαζόμαστε. Και το
χειρότερο είναι ότι έχουμε συνηθήσει τόσο πολύ στην υπαρξιακή καταστολή με
αποτέλεσμα όταν παρατηρούμε κάποιον να κάνει την υπέρβαση και να μας αγγίξει,
τότε είτε να τρομάζουμε είτε να μας προκαλεί καχυποψία, ή ακόμα και απέχθεια.
Ένας φαύλος κύκλος περιθωριοποίησης του είναι μας.
Σε όλη αυτή την αναδυόμενη μιζέρια, η μόνη λύση βρίσκεται μέσα σε μας τους
ίδιους, να σεβαστούμε όλες τις πτυχές μας και να τις εκφράζουμε χωρίς φόβο,
χωρίς δισταγμό. Έτσι θα είμαστε και πιο καλοπροαίρετοι απέναντι στην έκφραση των άλλων.
Αν η προσέγγιση αυτή διαδοθεί, τότε η νοσταλγία της παρέας και της
ολοκληρωτικής αποδοχής μας, θα παύσει να είναι πικρή και θα επανακτήσει την γλύκα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου