Ίσως είναι μία από τις πρώτες επιδιώξεις του ανθρώπινου είδους. Δημιουργήθηκε από τη στιγμή που η επιδιωκόμενη αργότερα αίσθηση απωλέστηκε. Η επιθυμία να αποτελεί μέρος κάτι μεγαλύτερου, του σύμπαντος και όχι μία ανεξάρτητη ύπαρξη. Ήταν το τίμημα που πλήρωσε το ζώο που αυτοαποκαλείται «άνθρωπος» για την απόκτηση της συνείδησης. Η αποστασιοποίηση από τον υπόλοιπο κόσμο, από το υπόλοιπο περιβάλλον που μπορεί να αισθάνεται, αλλά δεν μπορεί να αφομοιωθεί απόλυτα από αυτό.
Και μία πρόχειρη ματιά στην ιστορία του homo sapiens θα μας καταδείξει ότι ο άνθρωπος το κατάλαβε από νωρίς ότι ωραία και χρήσιμη η συνείδηση, αλλά η υπερβολική, συνεχόμενη και αδιάκοπη χρήση της μπορεί να αποτελέσει ένα βαρίδιο, ένα μπούμερανγκ που αντί να κάνει τη ζωή ευκολότερη, τελικά να τη δυσκολεύει.
Άπειρες φιλοσοφικές, με την ευρύτερη έννοια, τάσεις έχουν ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα του πως μπορεί ο άνθρωπος να εναρμονιστεί απόλυτα με τους ρυθμούς του σύμπαντος. Αν δεν υπήρχε αυτή η ανθρώπινη ανάγκη δεν θα ασχολούνταν και οι σχεδόν αποκλειστικοί, μέχρι πρόσφατα ιστορικά, εκφραστές των πνευματικών ανησυχιών της ανθρωπότητας, οι διάφορες θρησκείες. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε θρησκεία υπάρχουν αντίστοιχα παραδείγματα. Στον χριστιανισμό, λιγότερο με τους μοναχούς και περισσότερο με τους ασκητές, στους μουσουλμάνους με τους δερβίσηδες(και φαντάζομαι και με άλλους που εγώ δεν γνωρίζω) στις ανατολικές φιλοσοφίες με τους αντίστοιχους μοναχούς και φυσικά και με τον Ινδουισμό.
Φτάνοντας στον 20ο αιώνα, οι θρησκείες άρχισαν να περιθωριοποιούνται από αυτή την ιδιότυπη απόπειρα αυτοκτονίας της ίδιας μας της συνείδησης και νέοι τρόποι άρχισαν να εμφανίζονται πνευματικοί και... χημικοί. Οι πρώτοι μέσω της τέχνης-επιστήμης του διαλογισμού και οι δεύτεροι μέσω των ψυχοτρόπων ναρκωτικών. Με αμφίβολα αποτελέσματα αμφότεροι, μια και οι πρώτοι δύσκολα πετυχαίνουν κάποια απόλυτη, έστω και στιγμιαία, αφομοίωση με το περιβάλλον και οι δεύτεροι καθιστούν την υπόσταση του βιώμενου αισθήματους, τουλάχιστον όχι και τόσο αξιόπιστη. Με απλά λόγια, το ότι μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος ένα με το σύμπαν, δεν σημαίνει ότι είναι όντως και δεν ζει απλά μία χημική προσομοίωση.
Όπως αντιλαμβάνεται όποιος έχει διαβάσει μέχρι αυτή τη γραμμή, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις για την απόλυτη αποτελεσματικότητα των παραπάνω μεθόδων. Ίσως να φταίει ότι στην πραγματικότητα δεν έχω εντρυφήσει σε καμία από αυτές. Το γεγονός είναι ότι με το φτωχό μου το μυαλό και τις όσες εμπειρίες έχω αποκομίσει μέχρι τώρα στη ζωή, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να γίνει ο άνθρωπος απόλυτα ένα με το σύμπαν.
Ο πρώτος είναι οριστικός και αναπόφευκτος. Και φυσικά είναι ο θάνατος. Αν πάρουμε ως δεδομένα τα όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα, ακόμα και τα τελευταία απομεινάρια της συνείδησης μας ακυρώνονται όταν τινάξουμε τα πέταλα. Δεν νιώθουμε, δεν σκεπτόμαστε, δεν υπάρχουμε. Κάθε ανεξάρτητη λειτουργία του οργανισμού μας σταματάει και γινόμαστε μέρος κάτι μεγαλύτερου προσφέροντας σε αυτό όλα αυτά που δεν μας χρειάζονται πλέον. Την ενέργεια που δέσμευε ή αναπαρήγαγε μέχρι πρότινος το κορμί μας και την ίδια μας την ύλη η οποία καταναλώνεται από την υπόλοιπη φύση δίνοντας, έστω και έμμεσα, ζωή σε διαφορετικές μορφές αυτής. Ουσιαστικά παραδίδουμε τον εαυτό μας σε έναν μεγαλύτερο σκοπό. Η ζωή μας θυσιάζεται για να ανατροφοδοτηθεί η ζωή τριγύρω μας.
Και υπάρχει ο δεύτερος τρόπος. Είναι η στιγμή που το κορμί μας γίνεται ένα, με ένα άλλο κορμί. Η στιγμή που το βασικότερο συστατικό της συνείδησης, ο χρόνος, σταματά, δεν υπάρχει παρελθόν, δεν υπάρχει μέλλον, υπάρχει μόνο παρόν, δεν υπάρχει συνείδηση, υπάρχει μόνο συναίσθημα. Το συναίσθημα της ζωής, που η επιτομή του αποκαλύπτεται μόνο κατά τη διάρκεια του έρωτα. Της πράξης που όταν λαμβάνει χώρα σε όλο της το μεγαλείο, η έκσταση της στέλνει φαινομενικά στον αγύριστο όλα τα βάρη της συνείδησης. Και ο άνθρωπος γίνεται ένα με το σύμπαν, μέσω του θαύματος της ζωής της οποίας αποτελεί ένα απλό γρανάζι. Και στην απόλυτη μορφή του, δίνει συνέχεια στη ζωή.
Είναι ο έρωτας στην επιτομή του λοιπόν, ανάλογος και αντίστροφος του θανάτου. Ανάλογος διότι προσφέρει ζωή. Και αντίστροφος, διότι είναι η ίδια η ζωή. Το αποκορύφωμα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου