Θα ξεκινήσω με μία σύντομη και περιεκτική ιστορική αναδρομή. Βρισκόμαστε γύρω στο 1920. Η Οθωμανική αυτοκρατορία(η οποία επίσημα αποτελείται από εδάφη της σημερινής Τουρκίας, Συρίας, Ιρακ, Λίβανου και Ισραήλ) τελεί υπό κατάρρευση. Η Αγγλία έχει ήδη απλώσει τα δίχτυα της στο σημερινό Ιράκ και η Γαλλία στη Συρία. Η Ιταλία έχει ήδη καταλάβει τα νοτιοδυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, ενώ η Ελλάδα προευλάνει στην αντίστοιχη Βορειοδυτική. Στα εδάφη της σημερινής Τουρκίας θεριεύει ένα εθνικιστικό κίνημα υπό τον Μουσταφά Κεμάλ το οποίο διακηρύττει το απροσδιόριστο μέχρι τότε, Τουρκικό έθνος.
Σιγά-σιγά η ισορροπία δυνάμεων αρχίζει να αλλάζει. Όσο η Γαλλία και η Αγγλία στερεοποιούν την επιρροή τους σε Συρία και Ιράκ, η υποστήριξη τους στην Ελλάδα μετατρέπεται σε βολική ουδετερότητα υπέρ της επερχόμενης Τουρκίας. Αυτό, ακολουθεί μία ήττα της Ελλάδας στον πόλεμο, μία γενοκτονία εναντίον των Ρωμιών της Ανατολίας από τους Τούρκους εθνικιστές υπό την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων και μία άνευ όρων παραδοχή της νεότευκτης Τουρκίας ότι η Συρία είναι Γαλλική αποικία και το Ιράκ επίσημα Βρετανικό έδαφος. Σε αυτά προστίθονται οι προηγούμενες επιτυχίες της Αγγλίας ενάντια της Οθωμανικής, με απόκτηση επιρροής στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο. Όλα αυτά δημιουργούν μία διακρατική επικοινωνία με τις ήδη υπάρχουσες αποικίες της στις σημερινές χώρες της Ινδίας και του Πακιστάν. Πρέπει να είναι κανείς πολύ αθώος για να θεωρεί όλα τα παραπάνω γεγονότα συμπτωματικά.
Όλη αυτή η φασαρία ξεκινάει μία ιστορία που κρατάει έναν αιώνα τώρα. Την ιστορία της άμεσης επιρροής των ισχυρών αυτού του κόσμου, σε αυτή τη γωνία της Γης(και όχι μόνο). Θα ακολουθήσουν τεχνητές δημιουργίες κρατών(Ισραήλ και Λίβανος) και δημιουργίες τεχνητών κρατών(Ιράκ και Συρία). Προφανώς όλες αυτές οι πατέντες δεν συμφωνούσαν με τις πολιτισμικές-εθνολογικές ιδιαιτερότητες των ντόπιων πληθυσμών. Αλλά συμφωνούσαν απόλυτα με τις ανάγκες των πολυεθνικών που τα γραφεία τους βρίσκονταν στην Ευρώπη, αλλά δραστηριοποιούνταν στα εδάφη αυτά. Και όχι μόνο αυτά αλλά και σε άλλα, γειτονικά.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα σε βάθος ενός αιώνα, αυτές οι περιοχές να μην μπορέσουν να απολαύσουν ποτέ μακροχρόνιες περιόδους ειρήνης. Είναι γνωστό το τι έγινε με τους πολέμους των Αραβο-Ισραηλινών, με τον πόλεμο του Κολπου, με την Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν, με τη Σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, με την Αμερικανική επέμβαση ξανά στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ πρόσφατα, στην Αραβική Άνοιξη, τον ISIS και τέλος με τον πόλεμο στη Συρία που συμβαίνει την τελευταία δεκαετία. Ο αιώνας αυτός έκανε όλη την ευρύτερη περιοχή ένα πολύ δύσκολο μέρος να διαβιώνει κάποιος, μία επίγεια κόλαση που μπορεί να ανατιναχθείς ενώ πας στο μανάβικο να αγοράσεις φασολάκια για τα παιδιά σου. Ως εκ τούτου, ειδικά σε περιόδους ενεργού πολέμου, οι κάτοικοι της θέλανε να φύγουν από εκεί. Έτσι γίνεται και σήμερα, όπου με τον πόλεμο στη Συρία οι ντόπιοι φεύγουν για να σώσουν τις ζωές τους και τις οικογένειες τους, ενώ αντίστοιχα και άλλοι(λιγότεροι) αναλογικά κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής προσπαθούν να αποδράσουν από την φτώχεια που τους έχουν επιβάλλει οι παλιότεροι πόλεμοι, που τους επέβαλλαν με τη σειρά τους τα μεγάλα συμφέροντα.
Και κάπως έτσι δημιουργείται το προσφυγικό ζήτημα, τουλάχιστον αυτό που αγγίζει και την Ελλάδα. Ένα ζήτημα διαχρονικό, που έχει ενταθεί την τελευταία δεκαετία. Και όπως τα συμφέροντα το δημιούργησαν, έτσι και τα ίδια ή άλλα, διατηρούν το ζήτημα αυτό. Διότι μπορεί να αποβεί επικερδές. Ουσιαστικά πρόκειται για μία βιομηχανία με πρώτη ύλη τους ανθρώπους που καταστρέφονται οι ζωές τους, ή οι όποιες προοπτικές τους για ζωή. Μία βιομηχανία με πολιτικά εκτός από οικονομικά κέρδη.
Τα κέρδη ξεκινάνε από το κράτος που συνορεύει με την περιοχή αυτή, τη Μέση Ανατολή. Η Τουρκία που με ευθύνη μεγάλου μέρους του λαού της κυβερνάται από έναν φασίστα, τον Ερντογάν, ο οποίος θέλει να επεκτείνει τη διεθνή του επιρροή, εισβάλλοντας στη Συρία, το επίσημο καθεστώς της οποίας υποστηρίζεται από τη Ρωσία. Άρα μιλάμε για μία κόντρα στην πραγματικότητα Ρωσίας-Τουρκίας. Επειδή δεν έχει την ισχύ να κοντράρει μόνος του τον τωρινό(και μέχρι πρόσφατα σύμμαχο) εχθρό, θέλει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, δηλαδή της ΕΕ και των ΗΠΑ. Και επειδή δεν του την προσφέρουν, τουλάχιστον όχι ακόμα, εκβιάζει με τα 2-3 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν βρεθεί στα εδάφη του, μια και γνωρίζει ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να πάνε στη Βόρεια Ευρώπη που έχουν συγγενείς και μπορούν να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής.
Ο πρώτος δέκτης του εκβιασμού του στην ΕΕ, είναι το κράτος της Ελλάδας. Ένα κράτος οικονομικά εξαρτημένο από την ΕΕ. Και που άρχισε να νιώθει λιγότερες πιέσεις για το χρέος της, παρότι αυτό συνεχίζει να αυξάνεται, μετά το ξεπούλημα αεροδρομίων,σιδηροδρόμων, λιμανιών και μετά την υπογραφή της συμφωνία του Δουβλίνου του 2016, επί «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μία συμφωνία που λέει, μεταξύ άλλων, ότι η πρώτη χώρα που θα βρεθεί κάποιος που αιτείται άσυλο, είναι και αυτή που πρέπει να το αποδεχτεί ή να το απορρίψει. Σε απλά Ελληνικά, η Ελλάδα αποδέχτηκε να γίνει ο υποδοχέας και η αποθήκη ψυχών, έτσι ώστε οι κυβερνήσεις της βόρειας Ευρώπης να γλιτώσουν το πολιτικό και μη, κόστος μίας ανεξέλεγκτης εισροής μεταναστών, με αντάλλαγμα την πιο επιεική οικονομική επιτήρηση.
Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο κέρδος της Ελληνικής κυβέρνησης, της πρώην και της νυν. Η υποχρεωτική παρουσία των μεταναστών στον Ελλαδικό χώρο αποτελεί πρώτη ύλη, για απόσπαση της προσοχής από τους πραγματικούς υπαίτιους της δυστυχίας των ντόπιων, για κατασπατάληση ευρωπαϊκών πόρων από διάφορα κομματόσκυλα, μέχρι και για εμπόριο οργάνων(όπως έχει έρθει μαρτυρία εργαζόμενης σε ΜΚΟ στο inbox της παρούσας σελίδας). Κοινώς, μια χαρά βόλευε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας και τους κόλακες της, καταστάσεις σαν τη Μόρια. Τελευταία πράξη του δράματος είναι η κατασκευή των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης, η οποία ανατέθηκε σε γνωστούς και μη εξαιρεταίους μεγαλοεργολάβους(Μπόμπολας, Μυτιληναίος), με ότι υπερκοστολόγηση εννοείται θα σημαίνει αυτό. Και ΟΛΑ αυτά εις βάρος των μεταναστών-προσφύγων και των ντόπιων, μια και αμφότεροι μηδαμινή σημασία έχουν μπροστά στα κέρδη τους.
Και φθάνουμε στο σήμερα. Η Τουρκική κυβέρνηση κάνει πράξη τον εκβιασμό της και προωθεί τους βασανισμένους στην Ελλάδα, άμεσα ή έμμεσα. Η Ελληνική κυβέρνηση περιμένει το πόρισμα της ΕΕ και μέχρι τότε πουλάει πατριωτιλίκι για να καλύψει τα σκάνδαλα και προβλήματα που όχι απλά δεν έχει λύσει αλλά έχει δημιουργήσει, όπως η αστυνομοκρατία. Πολύ πετυχημένα, θα σχολίαζα. Ενώ χιλιάδες μεταναστών βρίσκονται εγκλωβισμένοι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ΜΑΤ και στρατός εμποδίζουν την είσοδο τους, με τον τελευταίο μάλιστα να κάνει ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Ήδη υπάρχουν φήμες για δύο νεκρούς πρόσφυγες.
Όπως και να έχει, σε μία τέτοια κατάσταση είναι πάρα πολύ εύκολο να προκληθεί μακελειό. Αυτό συμβαίνει συνήθως μεταξύ ενόπλων και άοπλων, όπως είχε αναφερθεί και στο V for Vendetta. Και πέρα από τα πραγματικά θύματα, θα υπάρξουν και κάποια άλλα, δευτερεύοντα μεν, θύματα δε. Αυτά θα είναι οι Έλληνες φαντάροι, τους οποίους ξαφνικά θυμήθηκαν οι «πατριώτες», και οι οποίοι άθελα τους θα φορτωθούν με το ψυχικό βάρος μίας δολοφονίας. Έχω μία ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτή την κοινωνική ομάδα, τους φαντάρους που υπηρετούν στον Έβρο, μια και εγώ ο ανθέλληνας, υπήρξα ένας από αυτούς, 8 μήνες σε μονάδα στο Λαγό Διδυμοτείχου, χωρίς ούτε μία μέρα φυλακή και ελευθερίας υπηρεσιών λόγω ασθενείας.
Και γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι η μετάθεση στον Έβρο είναι η πρώτη περιθωριοποίηση που λαμβάνει ένας φτωχός και ασήμαντος γόνος στη σύγχρονη Ελλάδα. Περιθωριοποίηση, όχι γιατί φυλάνε τα σύνορα, αλλά διότι βλέπουν ότι μια και οι γονείς τους δεν είναι ενταγμένοι στο ελληνικό σύστημα, δεν είναι καλοί γλείφτες δηλαδή, τους στέλνουν σε μία στρατιωτική περιοχή επιτηδευμένα υποστελεχωμένη, με κακής ποιότητας φαγητό που βρωμάει προπάνιο μια και είναι μαγειρεμένο στο γκάζι, χωρίς θέρμανση στους θαλάμους τους τον χειμώνα, χωρίς ζεστό νερό για το μπάνιο τους, με εξόδους 20 μέσα-μία έξω, με πολύ αυστηρούς κανόνες μια και οι καριερίστες μέραρχοι και στρατηγοί τα θέλουν όλα στην εντέλεια, με ελάχιστες άδειες, με διπλές ή και με τριπλές υπηρεσίες, με περιπολίες σε τοποθεσίες που πολλές ύποπτες κινήσεις ναρκεμπόρων/σωματεμπόρων μέχρι και κατασκόπων λαμβάνουν χώρα, με σκοπιές με τρύπια ταβάνια αποτέλεσμα αυτοκτονιών προηγούμενων σκοπών, με το να ξεσπάνε πάνω τους τα νεύρα τους οι αξιωματικοί, απόρροια της δυσμενής τους μετάθεσης και όλα αυτά ενώ οι γόνοι των «πατριωτών» κάνουν τη ζωάρα τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη σε στρατόπεδα-ξενοδοχεία πολυτελείας. Των ίδιων των «πατριωτών» που τώρα ξαφνικά τους θυμήθηκαν, διότι τώρα νομίζουν ότι τους έχουν ανάγκη. Αυτά τα παιδιά λοιπόν που τόσο επιτηδευμένα τα αγνοούνε οι Έλληνες «πατριώτες», που δεν δίνουν δεκάρα για τη ζωή τους, για τους 8 μήνες εγκλεισμού που βιώνουν, τώρα ετοιμάζονται να τα φορτώσουν και δολοφονίες αθώων. Δεν φθάνουν 8 κατεστραμμένοι μήνες, θέλουν να τους καταστρέψουν και τη ζωή με καταθλίψεις και μετατραυματικά άγχη. Τόσο ξεφτίλες είναι αυτοί που διατυμπανίζουν τον «πατριωτισμό» τους. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους φαντάρους, γνωρίζουν που πρέπει να στρέψουν την κάνη του G3 τους.
Όπως αντιλαμβάνεται κάποιος από όλα τα παραπάνω, το προσφυγικό ζήτημα είναι πολύ σύνθετο και πολύπλευρο. Και για να αντιμετωπιστεί, όχι για να λυθεί, απαιτούνται σύνθετες κινήσεις. Οργανωμένο σχέδιο ισόποσης και ισορροπημένης ενσωμάτωσης στην Ελλάδα, αν χρειαστεί καταπάτηση της συμφωνίας του Δουβλίνου και απαίτηση(ακόμα και εκβιασμό) από την Ελλάδα για αναλογικη κατανομή των προσφύγων σε όλα τα κράτη της ΕΕ και αντίστοιχη συμπεριφορά της ΕΕ απέναντι στον Ερντογάν. Φυσικά όλα αυτά θα είναι μόνο προσωρινά, αν δεν επιλυθούν οι βασικότερες αιτίες δημιουργίας του προσφυγικού, οι οποίες είναι οι αρπακτικές διαθέσεις των μεγαλοσυμφερόντων και των κρατών που τα εκπροσωπούν, ενάντια στις χώρες που κατάγονται οι άνθρωποι αυτοί. Η οριστική λύση ενός προβλήματος, υπάρχει μόνο στη ρίζα του, όχι στους καρπούς του.
Βέβαια, όσο εμείς, οι Έλληνες και Ευρωπαίοι πολίτες δεν στρέφουμε τα βέλη μας και την οργή μας σε αυτούς που δημιουργούν και κερδίζουν από το προσφυγικό ζήτημα, όσο θρασύδειλα εκπέμπουμε την οργή μας στα θύματα του, τότε τίποτα δεν θα λύνεται, τίποτα στην πραγματικότητα δεν θα αντιμετωπίζεται. Και αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε το μόνο που απομένει για να μας προστατέψει από την πιθανή ατυχία να είμαστε εμείς στο μέλλον η πρώτη ύλη μίας άλλης βιομηχανίας προσφυγικού ζητήματος, είναι η προσευχή. Μία πράξη που αν κρίνουμε από την ιστορία των Ελλήνων, πρόσφατη και μη, την οποία ξεχνάμε ή και δεν μαθαίνουμε ποτέ, δεν μας έχει βοηθήσει ιδιαίτερα, όταν χρειάστηκε. Και ναι, εννοείται πως ειρωνεύομαι.
Πηγή εικόνας: helprefugees.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου