Επιτέλους το παραδέχθηκες, λοιπόν. Ηττήθηκες. Απέτυχες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το υποπτευόσουν εδώ και χρόνια, μπορεί και παραπάνω από μία δεκαετία. Βασικά δεν το υποπτευόσουν, το ήξερες αλλά αρνιόσουν να το δεχτείς. Πίστευες ότι ήταν απλά μία σειρά από ατυχίες, ότι υπο φυσιολογικές συνθήκες όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους.
Οι φυσιολογικές συνθήκες όμως δεν ήρθαν ποτέ. Αντίθετα συνεχίστηκαν σαν ντόμινο οι αξιοπερίεργες κατάστασεις, αυτές που φαινομενικά σου στερούσαν κάθε ευθύνη και τις φόρτωναν στους άλλους γύρω σου. Και εσύ συνέχισες να το παλεύεις, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμής οι προσωπικές προσπάθειες θα υπερισχύουν ακόμα και των αξιοπερίεργων καταστάσεων.
Αλλά ποτέ δεν το κατάφερες. Προσπαθούσες να βρεις τι κάνεις λάθος, διότι κουράστηκες να ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους, ακόμα και αν αυτοί οι ίδιοι την έπαιρναν πάνω τους. Και κάπως έτσι δεν μπόρεσες να βρεις το λάθος ποτέ. Και αυτό διαιωνίστηκε, σαν μία νευροεκφυλιστική ασθένεια η οποία ξεκινάει από ένα νευρώνα και τελικά επεκτείνεται σε όλο το νευρικό σύστημα.
Υπήρξαν λίγες στιγμές που είχες τη βάσιμη ψευδαίσθηση ότι ξέφυγες. Ότι όλος αυτός ο πόνος που πέρασες αποζημιωνόταν τη στιγμή που ένιωθες ευτυχισμένος, ίσως και δικαιωμένος. Μόνο και μόνο για να επιστρέψει ο πόνος ισχυρότερος και βαθύτερος, με την εκδικητικότητα ενός βιαστή που επιστρέφει για το θύμα του, μετά την προηγούμενη αποτυχημένη του απόπειρα.
Και το έκρυβες. Καλά, υπέρ του δέοντως καλά. Τόσο καλά που αυτό το κρυφτό έγινε δεύτερη φύση σου, μία διαδικασία που γινόταν ασυναίσθητα, τόσο πολύ που κανένας δεν μπορούσε να δει τον κρυμμένο πόνο που καιροφυλακτούσε. Ούτε καν εσύ. Αλλά αυτός περίμενε τις κατάλληλες στιγμές, τις κατάλληλες εσοχές που δημιουργούνταν όταν αποτύχαινες ξανά.
Και τον κρατούσες απεγνωσμένα μέσα σου, προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει, ότι απλά ήταν μία επιφανειακή αντίδραση μίας drama queen. Παρ’ ότι το κατάφερνες και διατηρούσες την αφελή υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια σου, κατά βάθος μέσα σου ήξερες ότι δεν ήταν. Ήξερες ότι ήταν η κραυγή ενός τέρατος το οποίο αναπτυσσόταν φυλακισμένο μέσα στα μπουντρούμια της ψυχής σου. Και το οποίο το τάιζες στοργικά με τις άσχημες εμπειρίες σου.
Αλλά οι κραυγές του τέρατος γινόντουσαν όλο και πιο δυνατές, όπως σου είπα και πριν, κάθε φορά που άκουγε κάποιος να ανοίγει την πόρτα του διαδρόμου που οδηγούσε στο μπουντρούμι. Και εκεί άρχισες να τρομάζεις. Ότι μπορεί κάποια στιγμή να σπάσει τη σιδερόπορτα που το κρατάει εγκλεισμένο, θα τρέξει με δρασκελισμούς τον διάδρομο και θα βγει έξω. Και θα σε καταλάβει. Και μετά δεν θα υπήρχε γυρισμός. Διότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα γινόταν εκεί που δεν το περίμενες. Στην τελευταία σου ευκαιρία για να πετύχεις αυτό που τόσα χρόνια ποθείς. Και έτσι θα έχανες και αυτή την ύστατη πιθανότητα ευτυχίας.
Κάπου εκεί άρχισες να υποψιάζεσαι, ότι το να αρνείσαι την ύπαρξη του τέρατος του πόνου, δεν βοηθάει, από τη στιγμή που δεν εμφανίζεται συχνά το μοναδικό του αντίδοτο. Και έτσι αντιλήφθηκες ότι η λύση δεν είναι να το αγνοείς ή να του επιβάλλεις τη λήθη. Αλλά να το αντιμετωπίσεις στα ίσια. Όχι με βία. Όχι με οργή. Αρκετή οργή έχεις να αντιμετωπίσεις ήδη απέναντι σου από αυτό.
Να επικοινωνήσεις μαζί του, με ειλικρίνεια, με στοργή. Να το επιτρέψεις να σου πει ποια είναι η γενεσιουργός αιτία του. Τι είναι αυτό που το γέννησε; Τι είναι αυτό που το θήλασε; Τι είναι αυτό που το εκπαίδευσε να αντέχει όλο και περισσότερο, να γίνεται όλο και πιο ανθεκτικό απέναντι στην ωρίμανση σου, ως ύπαρξη.
Και αφού μιλήσεις μαζί του, ίσως μπορέσεις να καταλάβεις τι το προκαλεί και να σταματήσεις να το επαναλαμβάνεις. Και να πεθάνει από ασητεία. Ή τουλάχιστον να συμφιλιωθείς πραγματικά μαζί του, όχι αγνοώντας το, αλλά αποδέχοντας το, με αγάπη. Ίσως έτσι παύσει να σε τραυματίζει τόσο σκληρά. Ίσως έτσι συμφιλιωθείτε και συνεχίσετε να βαδίζετε μαζί, όπως κάνετε τόσο καιρό. Απλά η βόλτα πλέον θα είναι λιγότερο δυσάρεστη.
Διότι η αποτυχία σου, θα είναι λιγότερο σκληρή, όταν την αγκαλιάσεις.
Πηγή εικόνας: medium.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου