Την προηγούμενη
βδομάδα, μία από τις ειδήσεις που δικαιολογημένα κυριάρχησαν ήταν η έναρξη της
δίκης των δολοφόνων της κοπέλας στη Ρόδο. Προτίμησα να μην ασχοληθώ άμεσα με το
συγκεκριμένο θέμα, διότι γενικότερα προτιμάω να αποφεύγω να σχολιάσω συμβάντα τα
οποία μπορούν να μου γεννήσουν ανεξέλεγκτη οργή, τόση που να με κάνει έστω και
λίγα δευτερόλεπτα να φανώ τέρας, αν και αναμφίβολα δεν θα πλησίαζα ούτε στο
ελάχιστο τα δύο αυτά τερατώδη τέρατα.
Εκτός όμως από αυτόν τον αυτοπεριορισμό μου, υπήρχε και ένας άλλος σημαντικότερος λόγος ο οποίος είναι και αυτός που με οδηγεί στο να αναφερθώ, με αφορμή αυτό το φρικτό έγκλημα, σε κάτι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτή την αδιανόητη, για έναν στοιχειωδώς υγιή άνθρωπο, πράξη. Και ο λόγος είναι ότι υπάρχει μία γενικότερη νοοτροπία που ευδοκιμεί στην κοινωνία μας και η οποία είναι αυτή που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος σε καθίκια σαν τους κατηγορούμενους. Μία νοοτροπία που όχι μόνο πρέπει να περιοριστεί, αλλά και τελικά να εκλείψει.
Ποια είναι αυτή η νοοτροπία; Είναι εκείνη που επιβάλλει στον άντρα, ότι για να είναι άντρας σωστός πρέπει να επιβάλλει με τη σειρά του τη θέληση του, κυρίως στις γυναίκες αλλά ακόμα και σε άλλους άντρες(οι βιαστές στη φυλακή δεν είναι ομοφυλόφιλοι, είναι βιαστές). Είναι αυτή που θέλει τον άντρα να κατακτάει τη γυναίκα και όχι να την κερδίζει με τις πράξεις του. Αυτή που τον κάνει να βλέπει τη γυναίκα σαν τρόπαιο. Αυτή που τον κάνει να θέλει απλά να υπερισχύει. Που τον θέλει να εκφράζει τον υποτιθέμενο ανδρισμό του, όχι προστατεύοντας τη γυναίκα σε περίπτωση που τον χρειαστεί αλλά κυνηγόντας την λες και είναι θήραμα. Είναι η νοοτροπία που θέλει τον άνδρα να είναι ματσό και να προβάλλει τα μούσκουλα του ως σύμβολα επιβολής και όχι ως ενδείξεις σωματικής ευεξίας και υγείας.
Εννοείται ότι αυτή η νοοτροπία είναι ένα κατάλειπο κατάχρησης των ανδρικών, κοινωνικών και βιολογικών χαρακτηριστικών που συμβαίνει σχεδόν από την αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Για αυτό είναι και πολύ δύσκολο να καμφθεί και να περιοριστεί. Διότι είναι ευρέως διαδεδομένη πέρα από τους ίδιους τους άνδρες αλλά και σε πολλές γυναίκες οι οποίες συμβιβάζονται με τον ρόλο του θηράματος-τρόπαιου που περιμένει να υποστεί τη μοίρα του. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένας παρα φύσιν βιασμός μίας από τις ωραιότερες έννοιες της ανθρώπινης υπόστασης, αυτής του έρωτα, οποίος παύει να είναι μία, υπερφυσική σχεδόν και υπερβατική κατάσταση μεταξύ δύο ατόμων και εκφυλίζεται, υποβαθμίζεται σε ένα παιχνίδι μεταξύ του μεγάλου και του μικρού ψαριου. Και είναι η ακραία εφαρμογή αυτής της άρρωστης νοοτροπίας η οποία βρίσκει χώρο σε ακόμα πιο αρρωστημένες ψυχές, όπως αυτές των καθαρμάτων και μετατρέπονται από απλούς μαλάκες σε βιαστές, δολοφόνους και γενικότερα βίαιους ανθρώπους.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να σταματήσει αυτή η παράνοια εν τη γένεση της, ακόμα και σε κάθε ατομική περίσταση, ακόμα και όταν εκφράζεται σε νεογνό στάδιο. Να μιλάμε! Να την κατακρίνουμε! Ανοιχτά, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και με απόλυτα επιθετικό τόνο, όποτε τη συναντάμε. Διότι ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή παρόντες στον κομπασμό ενός τύπου που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως απλούς δέκτες, ως νοητούς σάκους του μποξ της βεβαρυμένης ψυχικής του κατάστασης. Όλοι έχουμε βρεθεί μάρτυρες κάποιας γυναίκας, τόσο παραπληροφορημένης περί της ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων που έχει υιοθετήσει αυτή την τόσο στρεβλή άποψη περί του έρωτα και της αξιοπρέπειας της ίδιας της, της ύπαρξης. Και δυστυχώς, συνήθως, δεν αντιδράμε, το αφήνουμε να περάσει έτσι, αγνοώντας ότι έτσι αφήνουμε ένα υποψήφιο τέρας να θεριέψει και να προκαλέσει το κακό που κατά βάθος προσδοκά. Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις, μεγαλώνει το καρκίνωμα που έχει τις ρίζες του στις λανθάνουσες κοινωνικές επιταγές.
Πρέπει να τη σκοτώσουμε βίαια αυτή τη σιωπή με αντίστοιχη βία σαν αυτή που υποθάλπτει. Διότι δεν θέλουμε θύτες, δεν θέλουμε θύματα, δεν θέλουμε την επικράτηση, ούτε την υποταγή. Θέλουμε τον έρωτα, αγνό, ισότιμο, άγρια και καυλωμένα αρμονικό όπως τα ευγενέστερα των ανθρώπινων συναισθημάτων μας έχουν διδάξει στο πέρασμα των αιώνων. Διότι μόνο έτσι άνδρες και γυναίκες μπορούν να ζήσουν το «θαύμα» που έλεγε και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, σε όλο του το μεγαλείο.
Όλα τα άλλα είναι κακέκτυπα. Πολλές φορές, θανατηφόρα.
Εκτός όμως από αυτόν τον αυτοπεριορισμό μου, υπήρχε και ένας άλλος σημαντικότερος λόγος ο οποίος είναι και αυτός που με οδηγεί στο να αναφερθώ, με αφορμή αυτό το φρικτό έγκλημα, σε κάτι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτή την αδιανόητη, για έναν στοιχειωδώς υγιή άνθρωπο, πράξη. Και ο λόγος είναι ότι υπάρχει μία γενικότερη νοοτροπία που ευδοκιμεί στην κοινωνία μας και η οποία είναι αυτή που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος σε καθίκια σαν τους κατηγορούμενους. Μία νοοτροπία που όχι μόνο πρέπει να περιοριστεί, αλλά και τελικά να εκλείψει.
Ποια είναι αυτή η νοοτροπία; Είναι εκείνη που επιβάλλει στον άντρα, ότι για να είναι άντρας σωστός πρέπει να επιβάλλει με τη σειρά του τη θέληση του, κυρίως στις γυναίκες αλλά ακόμα και σε άλλους άντρες(οι βιαστές στη φυλακή δεν είναι ομοφυλόφιλοι, είναι βιαστές). Είναι αυτή που θέλει τον άντρα να κατακτάει τη γυναίκα και όχι να την κερδίζει με τις πράξεις του. Αυτή που τον κάνει να βλέπει τη γυναίκα σαν τρόπαιο. Αυτή που τον κάνει να θέλει απλά να υπερισχύει. Που τον θέλει να εκφράζει τον υποτιθέμενο ανδρισμό του, όχι προστατεύοντας τη γυναίκα σε περίπτωση που τον χρειαστεί αλλά κυνηγόντας την λες και είναι θήραμα. Είναι η νοοτροπία που θέλει τον άνδρα να είναι ματσό και να προβάλλει τα μούσκουλα του ως σύμβολα επιβολής και όχι ως ενδείξεις σωματικής ευεξίας και υγείας.
Εννοείται ότι αυτή η νοοτροπία είναι ένα κατάλειπο κατάχρησης των ανδρικών, κοινωνικών και βιολογικών χαρακτηριστικών που συμβαίνει σχεδόν από την αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Για αυτό είναι και πολύ δύσκολο να καμφθεί και να περιοριστεί. Διότι είναι ευρέως διαδεδομένη πέρα από τους ίδιους τους άνδρες αλλά και σε πολλές γυναίκες οι οποίες συμβιβάζονται με τον ρόλο του θηράματος-τρόπαιου που περιμένει να υποστεί τη μοίρα του. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένας παρα φύσιν βιασμός μίας από τις ωραιότερες έννοιες της ανθρώπινης υπόστασης, αυτής του έρωτα, οποίος παύει να είναι μία, υπερφυσική σχεδόν και υπερβατική κατάσταση μεταξύ δύο ατόμων και εκφυλίζεται, υποβαθμίζεται σε ένα παιχνίδι μεταξύ του μεγάλου και του μικρού ψαριου. Και είναι η ακραία εφαρμογή αυτής της άρρωστης νοοτροπίας η οποία βρίσκει χώρο σε ακόμα πιο αρρωστημένες ψυχές, όπως αυτές των καθαρμάτων και μετατρέπονται από απλούς μαλάκες σε βιαστές, δολοφόνους και γενικότερα βίαιους ανθρώπους.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να σταματήσει αυτή η παράνοια εν τη γένεση της, ακόμα και σε κάθε ατομική περίσταση, ακόμα και όταν εκφράζεται σε νεογνό στάδιο. Να μιλάμε! Να την κατακρίνουμε! Ανοιχτά, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και με απόλυτα επιθετικό τόνο, όποτε τη συναντάμε. Διότι ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή παρόντες στον κομπασμό ενός τύπου που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως απλούς δέκτες, ως νοητούς σάκους του μποξ της βεβαρυμένης ψυχικής του κατάστασης. Όλοι έχουμε βρεθεί μάρτυρες κάποιας γυναίκας, τόσο παραπληροφορημένης περί της ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων που έχει υιοθετήσει αυτή την τόσο στρεβλή άποψη περί του έρωτα και της αξιοπρέπειας της ίδιας της, της ύπαρξης. Και δυστυχώς, συνήθως, δεν αντιδράμε, το αφήνουμε να περάσει έτσι, αγνοώντας ότι έτσι αφήνουμε ένα υποψήφιο τέρας να θεριέψει και να προκαλέσει το κακό που κατά βάθος προσδοκά. Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις, μεγαλώνει το καρκίνωμα που έχει τις ρίζες του στις λανθάνουσες κοινωνικές επιταγές.
Πρέπει να τη σκοτώσουμε βίαια αυτή τη σιωπή με αντίστοιχη βία σαν αυτή που υποθάλπτει. Διότι δεν θέλουμε θύτες, δεν θέλουμε θύματα, δεν θέλουμε την επικράτηση, ούτε την υποταγή. Θέλουμε τον έρωτα, αγνό, ισότιμο, άγρια και καυλωμένα αρμονικό όπως τα ευγενέστερα των ανθρώπινων συναισθημάτων μας έχουν διδάξει στο πέρασμα των αιώνων. Διότι μόνο έτσι άνδρες και γυναίκες μπορούν να ζήσουν το «θαύμα» που έλεγε και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, σε όλο του το μεγαλείο.
Όλα τα άλλα είναι κακέκτυπα. Πολλές φορές, θανατηφόρα.
Πηγή εικόνας: https://www.customink.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου