Σε αυτόν τον
πλανήτη που πάνω του κατοικούν εφτάμισι δισεκατομμύρια ψυχές, υπάρχουν πολλά
είδη χαρακτήρων και προσωπικοτήτων, τόσα που ξεπερνάνε και την πιο ακραία φαντασίωση του πλέον διάσημου ψυχιάτρου που
έχει περάσει, του Φρόυντ. Αλτρουιστές και εγωιστές, τσιγκούνηδες και σπάταλοι,
ευαίσθητοι και αναίσθητοι, ανοιχτόμυαλοι και ξεροκέφαλοι και ένα σωρό
παραδείγματα δίπτυχων και όχι μόνο.
Υπάρχει όμως και μία όχι τόσο συνηθισμένη, ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων τουλάχιστον σε ερασιτεχνικό επίπεδο, που καλούνται να υποστηρίξουν τους υπόλοιπους όταν αυτοί βρίσκονται σε μία δυσχερη κατάσταση.
Είναι αυτοί που βρίσκονται στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Οι ερασιτέχνες πάροχοι ψυχολογικής υποστήριξης. Δεν έχουν αυτό τον άψογο συγχρονισμό διότι έχουν κάποιο υπερφυσικό χάρισμα, απλά αυτό συμβαίνει διότι όταν τους καλούν, έχουν την αφελή τάση να βρίσκονται πάντα εκεί. Και αν όχι απολύτως δωρεάν, προσφέρουν τις υπηρεσίες του με αντάλαγμα λίγες μπύρες και ακόμα λιγότερα χαμόγελα.
Περίεργοι τύποι. Μπορεί να είναι εξαφανισμένοι για πολλούς μήνες, ίσως και χρόνια ολόκληρα από τη ζωή μας, μια και δεν κάναμε τον κόπο να επικοινωνήσουμε μαζί τους, ίσως δεν απαντήσαμε καν στις δικές τους διακριτικές προσπάθειες, για μία στοιχειώδη επικοινωνία και μόλις τους ψάξουμε, διότι οι δαίμονες στο κεφάλι μας αρχίζουν να παρουσιάζουν δημογραφική έκρηξη, αυτοί βρίσκονται εκεί έτοιμοι να τους δεχτούν και ίσως να τους φιλοξενήσουν.
Σίγουρα αν έκανε ποτέ κάποιος από εμάς τον κόπο να αναρωτηθεί, που δεν θα το κάνει, τον λόγο που συμπεριφέρονται έτσι, θα έβρισκε αρκετές δυσκολίες ώστε να δώσει μία επαρκή απάντηση στον εαυτό του. Είναι απλά θέμα καλοσύνης; Αφέλειας; Ευγενούς αλτρουισμού; Ζητιανιάς ενδιαφέροντος; Ή είναι λίγο από όλα αυτά μαζί και τίποτα; Τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο δοτικούς και να μην απαιτούν τίποτα, ή σχεδόν τίποτα ως αντάλλαγμα;
Η αλήθεια όπως συμβαίνει συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση, όχι συγκεντρωμένη όμως, μια και έχει την τάση να είναι ένας μέσος όρος του αθροίσματος όλων των παραπάνω, διαιρώντας τη με τη συνολική ποσότητα τους. Όχι, αυτοί οι ερασιτέχνες ψυχολόγοι δεν είναι οι άγιοι της διπλανής πόρτας, ούτε το μόνο πράγμα που τους κάνει ευτυχισμένους είναι να ξελαφρώνουν τους πλησίους τους από τους δαίμονες που τους τρώνε.
Συνήθως είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι μοναχικοί, οι οποίοι μπορεί σε φανερό επίπεδο να είναι κοινωνικότατοι, στην πραγματικότητα όμως όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους, δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να τους ακούσει. Και αυτό τους πειράζει. Τους τρώει. Και κάπως έτσι όταν έρχεται η πολυπόθητη εκδήλωση ενδιαφέροντος, η οποία στην πραγματικότητα είναι αίτηση για ακρόαση και τίποτα άλλο, θέλουν να τρέξουν και να την ικανοποιήσουν, αφενός διότι γνωρίζουν πόσο άσχημο είναι να μην έχει κάποιος κανέναν να μοιραστεί τον πόνο του, αφεταίρου διότι ελπίζουν έστω και ενδόμυχα, έστω ακόμα και αν οι στατιστικές τους έχουν αποδείξει το αντίθετο, ότι η προσφορά τους αυτή τη φορά θα αποτελέσει θεμέλιο για μία μελλοντική επικοινωνία και πρόθυμη παρέα και για τους ίδιους.
Και θα είμαστε αφελείς αν νομίζουμε ότι όταν αυτή τους η προσδοκία δεν ευδοκιμεί, αυτοί δεν δίνουν σημασία. Ακόμα και αν η τάση τους, να μην μαθαίνουν από τα λάθη τους, αποτελεί βάσιμη ένδειξη ότι έχουν εκμηδενίσει κάθε στοιχείο εγωισμού και περηφάνειας, στην πραγματικότητα το μόνο που συμβαίνει είναι ότι έχουν κουραστεί να νιώθουν απομονωμένοι και άχρηστοι στην κοινωνία και έτσι στην παραμικρή περίπτωση να φανούν ωφέλιμοι, αρπάζουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Και ίσως να έχουν ακόμα κάποια ερείπια της ελπίδας, ότι αυτή τους η προσωρινή χρησιμότητα θα γίνει πιο μόνιμη. Και άρα και αμοιβαία.
Αλλά επειδή στην πραγματικότητα αυτή η ιδιόρρυθμη λύτρωση δεν έρχεται ποτέ, οι άνθρωποι αυτοί κάποια στιγμή στη ζωή τους αντιλαμβάνονται ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Στο χειρότερο σενάριο, ίσως θα έρθει λίγο αργότερα η μόνη φορά που θα καταφέρουν να μας κάνουν να αναρωτηθούμε τι ένιωσαν και να θέλουμε να τους δείξουμε ότι μας λείπουν, αλλά πλέον θα είναι τεχνικά αδύνατο να τους τα εκφράσουμε. Και το καλύτερο σενάριο είναι λίγο καιρό μετά να τους δούμε παρέα με ένα σκύλο ή γενικά με ένα κατοικίδιο.
Υπάρχει όμως και μία όχι τόσο συνηθισμένη, ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων τουλάχιστον σε ερασιτεχνικό επίπεδο, που καλούνται να υποστηρίξουν τους υπόλοιπους όταν αυτοί βρίσκονται σε μία δυσχερη κατάσταση.
Είναι αυτοί που βρίσκονται στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Οι ερασιτέχνες πάροχοι ψυχολογικής υποστήριξης. Δεν έχουν αυτό τον άψογο συγχρονισμό διότι έχουν κάποιο υπερφυσικό χάρισμα, απλά αυτό συμβαίνει διότι όταν τους καλούν, έχουν την αφελή τάση να βρίσκονται πάντα εκεί. Και αν όχι απολύτως δωρεάν, προσφέρουν τις υπηρεσίες του με αντάλαγμα λίγες μπύρες και ακόμα λιγότερα χαμόγελα.
Περίεργοι τύποι. Μπορεί να είναι εξαφανισμένοι για πολλούς μήνες, ίσως και χρόνια ολόκληρα από τη ζωή μας, μια και δεν κάναμε τον κόπο να επικοινωνήσουμε μαζί τους, ίσως δεν απαντήσαμε καν στις δικές τους διακριτικές προσπάθειες, για μία στοιχειώδη επικοινωνία και μόλις τους ψάξουμε, διότι οι δαίμονες στο κεφάλι μας αρχίζουν να παρουσιάζουν δημογραφική έκρηξη, αυτοί βρίσκονται εκεί έτοιμοι να τους δεχτούν και ίσως να τους φιλοξενήσουν.
Σίγουρα αν έκανε ποτέ κάποιος από εμάς τον κόπο να αναρωτηθεί, που δεν θα το κάνει, τον λόγο που συμπεριφέρονται έτσι, θα έβρισκε αρκετές δυσκολίες ώστε να δώσει μία επαρκή απάντηση στον εαυτό του. Είναι απλά θέμα καλοσύνης; Αφέλειας; Ευγενούς αλτρουισμού; Ζητιανιάς ενδιαφέροντος; Ή είναι λίγο από όλα αυτά μαζί και τίποτα; Τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο δοτικούς και να μην απαιτούν τίποτα, ή σχεδόν τίποτα ως αντάλλαγμα;
Η αλήθεια όπως συμβαίνει συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση, όχι συγκεντρωμένη όμως, μια και έχει την τάση να είναι ένας μέσος όρος του αθροίσματος όλων των παραπάνω, διαιρώντας τη με τη συνολική ποσότητα τους. Όχι, αυτοί οι ερασιτέχνες ψυχολόγοι δεν είναι οι άγιοι της διπλανής πόρτας, ούτε το μόνο πράγμα που τους κάνει ευτυχισμένους είναι να ξελαφρώνουν τους πλησίους τους από τους δαίμονες που τους τρώνε.
Συνήθως είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι μοναχικοί, οι οποίοι μπορεί σε φανερό επίπεδο να είναι κοινωνικότατοι, στην πραγματικότητα όμως όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους, δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να τους ακούσει. Και αυτό τους πειράζει. Τους τρώει. Και κάπως έτσι όταν έρχεται η πολυπόθητη εκδήλωση ενδιαφέροντος, η οποία στην πραγματικότητα είναι αίτηση για ακρόαση και τίποτα άλλο, θέλουν να τρέξουν και να την ικανοποιήσουν, αφενός διότι γνωρίζουν πόσο άσχημο είναι να μην έχει κάποιος κανέναν να μοιραστεί τον πόνο του, αφεταίρου διότι ελπίζουν έστω και ενδόμυχα, έστω ακόμα και αν οι στατιστικές τους έχουν αποδείξει το αντίθετο, ότι η προσφορά τους αυτή τη φορά θα αποτελέσει θεμέλιο για μία μελλοντική επικοινωνία και πρόθυμη παρέα και για τους ίδιους.
Και θα είμαστε αφελείς αν νομίζουμε ότι όταν αυτή τους η προσδοκία δεν ευδοκιμεί, αυτοί δεν δίνουν σημασία. Ακόμα και αν η τάση τους, να μην μαθαίνουν από τα λάθη τους, αποτελεί βάσιμη ένδειξη ότι έχουν εκμηδενίσει κάθε στοιχείο εγωισμού και περηφάνειας, στην πραγματικότητα το μόνο που συμβαίνει είναι ότι έχουν κουραστεί να νιώθουν απομονωμένοι και άχρηστοι στην κοινωνία και έτσι στην παραμικρή περίπτωση να φανούν ωφέλιμοι, αρπάζουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Και ίσως να έχουν ακόμα κάποια ερείπια της ελπίδας, ότι αυτή τους η προσωρινή χρησιμότητα θα γίνει πιο μόνιμη. Και άρα και αμοιβαία.
Αλλά επειδή στην πραγματικότητα αυτή η ιδιόρρυθμη λύτρωση δεν έρχεται ποτέ, οι άνθρωποι αυτοί κάποια στιγμή στη ζωή τους αντιλαμβάνονται ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Στο χειρότερο σενάριο, ίσως θα έρθει λίγο αργότερα η μόνη φορά που θα καταφέρουν να μας κάνουν να αναρωτηθούμε τι ένιωσαν και να θέλουμε να τους δείξουμε ότι μας λείπουν, αλλά πλέον θα είναι τεχνικά αδύνατο να τους τα εκφράσουμε. Και το καλύτερο σενάριο είναι λίγο καιρό μετά να τους δούμε παρέα με ένα σκύλο ή γενικά με ένα κατοικίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου