Και εγένετο "Ο Φύλακας Δαίμονας Μου"

Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Ήταν Παρασκευή βράδυ, κάπου ανάμεσα στις 10 και στις 11. Είχα ήδη ξαπλώσει χωρίς να νυστάζω ιδιαίτερα, διότι έπρεπε να ξυπνήσω στις τεσσεράμιση το ερχόμενο πρωί. Για να πάω στη δουλειά. Και ξαφνικά, από το πουθενά, εκεί που είχα κλειστά τα μάτια μου άρχισαν να έρχονται γράμματα. Τα οποία σχημάτιζαν λέξεις. Αυτές με τη σειρά τους σχημάτιζαν φράσεις και αυτές μετά πλοκή.

Ήταν λες και πάνω από το κρεβάτι μου σχηματίζονταν μία ασταμάτηση προβολή εικόνων και αποσπασμάτων, μία διαδικασία που ήμουν ανήμπορος να σταματήσω καθώς συνειδητά προσπαθούσα, μάταια, να κοιμηθώ. Ένα μείγμα πραγματικών και φανταστικών περιστατικών άρχισε να ομογενοποιείται μπροστά μου, αποκαλύπτοντας μου κάποιες κοινές ρίζες, γνώριμες σε μένα. Αυτές οι ρίζες ήταν ο μύθος του Φάουστ και το «Αλίμονο στους νέους», το Fight Club και το Angel Heart και τέλος ο «Κήπος του Προφήτη», το αριστουργηματικό κόμικ του Gordon Blacksmith. Και αυτές κατέληγαν σε μία μεγαλύτερη. Τη ρίζα των ριζών. Την ατέρμονη μάχη με τον εαυτό μας.

Κάπως έτσι κατέληξα να πάω τελείως άυπνος και καταβεβλημένος στη δουλειά. Παρ’όλα αυτά ένιωθα ένα έντονο αίσθημα ικανοποίησης, διότι πλέον είχε χαραχθεί στο μυαλό μου μία ιστορία η οποία ήταν ξεκάθαρο ότι της άρμοζε κάτι περισσότερο από ένα απλό κειμενάκι στο Ζηλώτη, όπως εκφραζόμουν μέχρι τότε και μέχρι και σήμερα. Αυτή η ιδέα ήταν κομμένη και ραμμένη για να γίνει μυθιστόρημα.

«Μυθιστόρημα». Ένα γέλιο, τέκνο του φόβου, ακούστηκε μέσα στο κεφάλι μου. Αναρωτιόμουν, από που και ως που, ένας μηχανικός, προερχόμενος από οικογένεια βιοπαλαιστών, με ένα κύκλο αποτελούμενο από μηχανικούς και βιοπαλαιστές, ένας τύπος που η μόνη του λογοτεχνική τριβή γινόταν μέσω των blog, θα έκανε την απόπειρα να γράψει ένα μυθιστόρημα; Οι δισταγμοί μου κάμφθηκαν από την ίδια την απαίτηση της ιδέας που εγκυμονούσε στο μυαλό μου, να γεννηθεί. Αποφάσισα να στηθώ απέναντι σε μία οθόνη και να αρχίσω να γράφω ότι και όπως μου κατέβει.

Με χαλαρούς ρυθμούς και με τη συντροφιά ελληνόφωνου ποιητικού χιπ-χοπ για να μου δίνει ροή(και κάπου εδώ να ευχαριστήσω δημόσια τον Ανδρέα από τους Jolly Roger που μου επέτρεψε να συμπεριλάβω στίχους του), μέσα σε ένα χρόνο χοντρικά, η πρόχειρη εκδοχή του «Ο Φύλακας Δαίμονας Μου» είχε ολοκληρωθεί. Παρ’όλα αυτά οι δισταγμοί που προέρχονταν από το ανύπαρκτο λογοτεχνικό μου υπόβαθρο παρέμεναν και κάπου εδώ είχα την τύχη να γνωρίσω έναν Έλληνα συγγραφέα στο Αϊντχόφεν(ποιος να το ‘λεγε!) που είχε ήδη εκδόσει ένα βιβλίο και μία ποιητική συλλογή, τον Στράτο Ποντή(τσεκάρετε τον «Σκοτεινό Παράδεισο», είναι υπέροχο μυθιστόρημα), και να αρχίσει με την εμπειρία του να μου δίνει συμβουλές για τη συνέχεια.

Μία από αυτές ήταν ότι θα έπρεπε να το δώσω για επιμέλεια περιεχομένου. Ήρθα σε επαφή με μία επιμελήτρια, της παρέδωσα το έγγραφο και μετά από πραγματικά πολύ καιρό -είχε ήδη αρχίσει η πανδημία- μου το επέστρεψε με τις παρατηρήσεις της. Από αυτές κάποιες με βοήθησαν πολύ για να δομήσω καλύτερα το κείμενο, αλλά κάποιες άλλες ήταν από άστοχες μέχρι και ύποπτες ότι στην πραγματικότητα αποτελούσαν δολώματα για το εργαστήρι δημιουργικής γραφής που η ίδια έτρεχε. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τις χρήσιμες ενστάσεις της και να αγνοήσω τις ανεδαφικές, που δεν ήταν και λίγες.

Και ύστερα από την όποια αναπροσαρμογή κειμένου, ήρθε η ώρα της αναζήτησης του οίκου που θα αναλάμβανε την έκδοση του. Εδώ με τη βοήθεια ενός άλλου συγγραφέα, του Γιώργου Φραγκάκη(τσεκάρετε το «Φ» είναι ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα) τα πράγματα ήταν πιο απλά, μια και πληροφορήθηκα εγκαίρως ώστε να μην χάνεται χρόνος, ποιοι εκδοτικοί οίκοι δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθούν με έναν επίδοξο συγγραφέα που δεν τον ξέρει ούτε η μανούλα του. Αυτό βοήθησε στο να περιορίσω τις επιλογές μου, να επικοινωνήσω με αυτές και τελικά να προκύψουν κάποιες προτάσεις. Όντας αρκετά άγουρος στο πως λειτουργεί η εκδοτική αγορά, αποφάσισα να συνεργαστώ με τον εκδοτικό οίκο που θα είχε την πιο ανθρώπινη και ταυτόχρονα επαγγελματική προσέγγιση απέναντι σε μένα και στο γραπτό. Και έτσι, ύστερα από επιμέλειες επί επιμελειών και φρεσκαρίσματα, το βιβλίο εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Ελκυστής και έχω τη χαρά να λέω ότι μέχρι τώρα, έχω δικαιωθεί απόλυτα για την επιλογή μου να συνεργαστώ μαζί τους.

Και έτσι φτάσαμε τελικά στο τέλος της πρώτης φάσης της ζωής του πρώτου μου βιβλίου, του πρώτου μου μυθιστορήματος. Αισθάνομαι σαν ένας γονιός που βλέπει το παιδί του να ενηλικιώνεται. Δεν θα παύσω, εννοείται, να το στηρίζω, να είμαι νοητά δίπλα του, αλλά πλέον αποκτά τη δική του υπόσταση και τη δική του πορεία, τις οποίες εγώ έχω πλέον την πολυτέλεια να παρατηρώ και να απολαμβάνω.

Και εύχομαι η εμπειρία της ανάγνωσης του «Ο Φύλακας Δαίμονας μου» να αφήσει στον αναγνώστη το ίδιο λυτρωτικό συναίσθημα που άφησε και σε μένα η συγγραφή του.