Η αιώνια δευτερεύουσα

Καθόμουν προχθές στο μαγαζί που συχνάζουμε με τον κολλητό μου. Κάποια στιγμή με πλησιάζει ο σερβιτόρος και μου λέει ότι κάθεται λίγο πιο πέρα μία παρέα Ολλανδών, τους οποίους τους ανέφερε ότι η μόνιμη κατοικία μου είναι στη χώρα τους και αυτοί θέλουν να με γνωρίσουν. Ξεκινήσαμε την κουβέντα, μου είπαν ότι είναι η 4^η συνεχόμενη χρονιά που έρχονται Θεσσαλονίκη, ότι λατρεύουν την πόλη, το φαγητό, τους ανθρώπους της, την ιστορία της αν και την τελευταία είναι λίγο πιο δύσκολο να την ανακαλύψουν σε όλο της το μεγαλείο, λόγω της πυκνής κτιριακής δομής που κρύβει τη γοητεία της.

Αφού τους κέρασα και ένα τσίπουρο, τους καληνύχτισα και λίγο μετά ξεκίνησα για το σπίτι μου. Στη διαδρομή σκεφτόμουν, ότι ευτυχώς υπάρχουν τουρίστες πειραγμένοι σαν και εμένα που τους αρέσει να εξερευνούν ενδελεχώς τον τόπο που ταξιδεύουν. Αλλά είμαστε μειοψηφία. Με την πλειοψηφία τι γίνεται; Πότε θα μπορέσει η Θεσσαλονίκη να ελκύσει την πλειοψηφία των τουριστών και να έχει την επισκεψιμότητα και την αναγνώριση που αρμόζει στην ιστορία της και στον πολιτισμό της; Και έτσι αυτόματα το μυαλό μου πήγε στο έγκλημα που θα λάβει χώρα, κάτα πάσα πιθανότητα, αύριο στη συνεδρίαση του  ΚΑΣ, όπου θα εγκριθεί η απόσπαση των αρχαιοτήτων από την τοποθεσία που θα βρίσκεται ο μελλοντικός σταθμός του μετρό της Βενιζέλου.

Αρχικά θα ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι πολιτικός μηχανικός, δεν είμαι αρχαιολόγος και δεν έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια τα περίφημα αρχαία. Αλλά όταν διαβάζω ότι έχει υπάρξει εγκεκριμένη μελέτη, ότι η ίδια η ανάδοχη εταιρεία ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ήταν σύμφωνη με αυτή, όταν ακούω τον Paolo Odorico, διακεκριμένο βυζαντινολόγο να λέει ότι πρόκειται για μία νέα Πομπηία, όταν διαβάζω τους πολιτικούς μηχανικούς του ΑΠΘ να υποστηρίζουν ότι είναι απόλυτα εφικτή η κατασκευή του σταθμού και να μείνουν τα αρχαία στη θέση τους και τέλος όταν όλα τα προαναφερόμενα τα συνδυάζω με τη διεθνή άνοδο του ενδιαφέροντος για τη Βυζαντινή ιστορία (ένα μικρό παράδειγμα, έχω γνωρίσει προσωπικά μεταπτυχιακό Βυζαντινολόγο στο απόλυτα βιομηχανικό Αϊντχόφεν) τότε καταλαβαίνω ότι βρισκόμαστε μπροστά στην απώλεια μίας μεγάλης ευκαιρίας για το μέλλον της πόλης. Μία ευκαιρία που πηγάζει από το παρελθόν της και αν στο παρόν δεν την αρπάξουμε, τότε θα γίνει μία πολιτιστική αυτοκτονία. Ουσιαστικά, η Θεσσαλονίκη θα χάσει την ευκαιρία να ανακηρυχθεί στις διεθνείς συνειδήσεις, ως η πόλη-απόλυτο σύμβολο του Βυζαντινού πολιτισμού, ειδικά από τη στιγμή που η Κωνσταντινούπολη, για ευνόητους λόγους, δεν θα της επιτραπεί να διαφημιστεί ποτέ ως κάτι τέτοιο.

Διότι από την καινούρια κυβέρνηση, τον καινούριο Δήμαρχο(που ήμουν και αισιόδοξος ο μπούφος, όταν εκλέχθηκε), και τον καινούριο διορισθέντα πρόεδρο της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, που όλοι τους κατά σύμπτωση ανήκουν στην ίδια παράταξη, δεν έχει διασαφηνιστεί με λεπτομέρειες το πως η απόσπαση των αρχαίων, θα βοηθήσει στην γρηγορότερη ολοκλήρωση του κακόμοιρου του έργου, ούτε και προφανώς υπάρχει καμιά εγγύηση για την ασφαλή απόσπασή τους(λες και είναι LEGO, όπως είπε εύστοχα ο Odorico). Και φυσικά καμιά εγγύηση ότι δεν θα σαπίσουν στις αποθήκες που θα μεταφερθούν «προσωρινά»(όπως τα αρχαία της Αγίας Σοφίας που βρίσκονται στο Καλοχώρι) και θα επανατοποθετηθούν. Και γενικότερα η σύγχρονη Ελλάδα έχει αποδείξει ότι της αρέσει πολύ το ρητό «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», για αυτό και το εφαρμόζει.

Ουσιαστικά το μόνο που είναι σίγουρο και επιβεβαιωμένο, είναι ότι η αυριανή έγκριση από το ΚΑΣ(του οποίου τα μέλη άλλαξαν, φυσικά, μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης και τοποθετήθηκαν εκεί άτομα που έχουν εκκρεμή δικαστήρια) θα προκαλέσει ένα νέο ντόμινο εργολαβικών συμβάσεων, με ότι αυτό συνεπάγεται στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Και άντε, χέστε μας εμάς τους ιστοριολάγνους και ρομαντικούς τοπικιστές. Είναι τόσο δυσνόητο να καταλάβει κάποιος ότι τέτοια εκθέματα, με σωστή διαφήμιση, μόνο ευεργετικές συνέπειες θα έχουν για την πόλη και την οικονομία της με την αναμενόμενη αύξηση της τουριστικής της έλξης; Δηλαδή για λίγα χρήματα βραχυπρόθεσμα, καταστρέφουμε μία μακροπρόθεσμη αλλά πολύ πιο επικερδή προοπτική της πόλης που ζούμε. Από ότι φαίνεται είναι ευκολότερο να γλείφουμε τον κάθε Σαββίδη, μπας και μας σώσει από την ανυποληψία μας. Αποδεικνύεται ακόμα μία φορά, ότι μία είναι η αιτία που η Ελλάδα συνολικά, δεν θα πάει ΠΟΤΕ μπροστά. Ότι κατοικείται από κατσαπλιάδες. Από ανθρώπους που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Και οι Θεσσαλονικείς φυσικά δεν είναι εξαίρεση. Όλα τα υπόλοιπα κουσούρια μας, είναι παράγωγα αυτής της τάσης.

Και απορώ που είναι οι υπόλοιποι παράγοντες της πόλης. Είναι δυνατόν η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης να μην αντιδρά, στην καταστροφή ενός σημαντικού μέρους της βυζαντινής ιστορίας της πόλης, που είναι συνυφασμένη με τη χριστιανική παράδοση της; Αλλά μάλλον είναι απασχολημένη με το να ρίχνει κατάρες σε πρόσφυγες και ομοφυλόφιλους. Γιατί οι Μακεδονομάχοι; Που πήγαν τα συλλαλητήρια για την υπεράσπιση της ταυτότητας και της κληρονομιάς μας; Τι φταίει; Το ότι δεν έχουμε ΣΥΡΙΖΑ και έχουμε πλέον Νέα Δημοκρατία; Ή μήπως φταίει ότι το brand name «Θεσσαλονίκη» δεν έχει την παραμικρή σύνδεση με την κατάκτηση άλλων λαών; Ή μήπως και τα δύο; Για να μην αναφέρω και τους Θεσσαλονικείς βουλευτές, που παραδοσιακά είναι ανύπαρκτοι.

Καμιά λαοθάλασσα, δεν θα μαζευτεί σήμερα στην εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στην επερχόμενη, δυστυχώς σίγουρη, έγκριση του ΚΑΣ για το ξήλωμα των αρχαίων. Λίγοι "γραφικοί" θα είμαστε μαζεμένοι εκεί, οι οποίοι θα συνεχίσουμε τα επόμενα χρόνια να ανακουφιζόμαστε όταν κάποιοι ξένοι θα μας λένε ότι γνωρίζουν ότι υπάρχει πόλη Thessaloniki και θα εκνευριζόμαστε όταν θα μας αποκαλύπτουν ότι την αγνοούν, αλλά έχουν επισκευθεί την Chersonissos των 3000 κατοίκων. Με όλο το σεβασμό στο κρητικό χωριό, του οποίου οι κάτοικοι είναι μάλλον λιγότερο κατσαπλιάδες από εμάς.

Και θα γίνουμε μάρτυρες μίας επανάληψης της Ιστορίας, που η συντριπτική πλειοψηφία των Θεσσαλονικιών αγνοούν, γιατί αδιαφορούν για την ιστορία της πόλης τους. Θα δούμε ακόμα μία φορά η Θεσσαλονίκη να δολοφονείται από τα παιδιά της, όπως η ομώνυμη αρχαία Μακεδόνισσα Βασίλισσα (από την οποία η πόλη πήρε το όνομα της) η οποία δολοφονήθηκε από τον ίδιο της το γιο.

Και θα αποδεχθούμε ότι η Θεσσαλονίκη, ούτε Συμβασιλεύουσα είναι πλέον, ούτε ήταν ποτέ και ούτε θα’ναι, συμπρωτεύουσα. Θα είναι πάντα, μία αιώνια δευτερεύουσα. Και οι μόνοι υπεύθυνοι θα είναι οι παράγοντες και η πλειοψηφία των κατοίκων της.