Το τέλος ενός βλάκα

Κάποτε υπήρχε ένας βλάκας. Όχι σαν τους βλάκες που νομίζετε. Λίγο διαφορετικός. Αλλά στο αποτέλεσμα πάντα βλάκας ήταν. Το ήξερε και το καταλάβαινε, ότι ήταν βλάκας αλλά δεν τον πείραζε. Διότι είχε επιλέξει να ζήσει σαν βλάκας τη ζωή του. Του άρεσε η βλακεία του. Και πίστευε ότι θα την αντέξει.

Μεγαλώνοντας λοιπόν ο βλάκας αντιλαμβανόταν ότι παρά τις δυσκολίες της, του άρεσε η ζωή. Του άρεσε να γνωρίζει κόσμο, να δένεται συναισθηματικά με άλλους ανθρώπους και να προσφέρει σε αυτούς όποτε το είχαν ανάγκη και του το ζητούσαν. Του άρεσε βλέπετε του βλάκα να αγαπάει και κυρίως να το δείχνει και να μην μένει μόνο στα λόγια. Θεωρούσε ο αφελής, ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα στη ζωή.

Αυτό όμως άρχισε να προκαλεί κάποια προβλήματα. Τα πρώτα προβλήματα άρχισαν να παρατηρούνται όταν κάποιοι στόχοι και επιθυμίες του βλάκα ερχόντουσαν σε αντίθεση με τις επιθυμίες των ανθρώπων που αγαπούσε. Ο βλάκας πιστεύοντας ότι η αγάπη περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και κάποιες απαραίτητες θυσίες, το δεχόταν σχεδόν αδιαμαρτύρητα το γεγονός ότι σχεδόν πάντα οι επιθυμίες των άλλων επικρατούσαν των δικών του.

Ένα άλλο πρόβλημα που συναντούσε συχνά ο βλάκας, ήταν ότι όταν, σπάνια, είχε την ανάγκη για υποστήριξη από κάποια από τα άτομα που νόμιζε ότι τον αγαπούσαν, τότε στην καλύτερη εισέπραττε αδιαφορία και στην χειρότερη σκληρή κριτική. Επίσης ο βλάκας ένιωθε ότι στεναχωρούσε τους ανθρώπους που αγαπούσε, έτσι αποφάσισε να μην μοιράζεται τα προβλήματα του και προσπαθούσε να τα λύσει μόνος του. Ή και αν τα μοιραζόταν, το έκανε με πολύ δόση χιούμορ και σαρκασμού έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν ανώδυνο όχι για τον ίδιο αλλά για τους ανθρώπους που ένιωθε δικούς του.

Ο βλάκας όποτε έκανε λάθος ζητούσε συγνώμη. Και προφορικά και πρακτικά. Τι και αν πολλές φορές ήταν αντικειμενικό ότι του οφειλόταν και αυτού μία συγνώμη, ο βλάκας σπάνια την εισέπραττε. Βλέπετε δεν τον ένοιαζαν οι συγνώμες όσο το να αποκατασταθούν με κάθε τρόπο, οι σχέσεις του με τους αγαπημένους ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι ότι ο βλάκας δεν γινόταν αποδέκτης αγάπης εύκολα ούτε καν στο μιλητό. Από τη μία έχοντας αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του σε ουσιαστικά πράγματα και όχι στο να γλείφει, είχε γίνει αντιδημοφιλής, από την άλλη τις όποιες αρετές του δεν ήθελε να τις διαφημίζει, μια και πίστευε ότι έτσι χάναν την αξία τους. Παρ’όλα αυτά επειδή όποτε ο ίδιος εξέφραζε την αγάπη του, την αποδείκνυε μετά και με πράξεις, κατάπινε αμάσητα τα έστω και λίγα «σ’αγαπώ» που άκουγε κατά καιρούς. Δεν απαιτούσε ο βλάκας να επιβεβαιώνονται, αλλά τουλάχιστον ζητούσε να μην διαψεύδονται. Μάταια όμως μια και κάθε φορά στα δύσκολα ο βλάκας έμενε μόνος του. Με εξαίρεση έναν δύο ανθρώπους ίσως.

Τα χρόνια περάσαν και ο βλάκας επέμενε σε αυτή τη φιλοσοφία ζωής παρά το γεγονός ότι πονούσε πολύ κάποιες φορές. Είχε δυναμώσει κιόλας κάπως σαν άνθρωπος και δεν πληγωνόταν πλέον τόσο εύκολα. Έτσι έφτασε ένα σημείο της ζωής του που νόμισε ότι επιτέλους δικαιώνεται. Βλέπετε έγινε αποδέκτης τόσης αγάπης, που μέχρι και ο ίδιος είπε «ε του πούστη δεν γίνεται να μην είναι πραγματική αγάπη». Ήταν όμως μία δύσκολη αγάπη που όπως όλες, απαιτούσε θυσίες. Σε μία κρίσιμη στιγμή ο βλάκας απευθύνθηκε σε ένα άλλο αγαπημένο του πρόσωπο, έτσι ώστε να μπορέσει να υποστηρίξει την προαναφερόμενη αγάπη. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε. Ο βλάκας εισέπραξε μία άρνηση, και σαν βλάκας που ήταν δεν είπε τίποτα για να μην στεναχωρέσει αυτό το άλλο πρόσωπο. Η προαναφερόμενη όμως αγάπη σύντομα διαψεύστηκε. Ο βλάκας όμως συνέχισε να δείχνει την αγάπη του. Μάταια. Μετά από λίγο βρέθηκε και κατηγορούμενος. Λίγο πιο ώριμος πια μπορεί να μην δεχόταν τις κατηγορίες αλλά ποτέ δεν παιρνούσε στην αντεπίθεση όπως συνηθίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις της εποχής μας. Ήταν ακόμα προσκολλημένος στην ουσία και όχι στον εγωισμό.

Αλλά όλα αυτά δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Ο βλάκας συνέχισε να κρύβει τα συναισθήματα του για να μην πληγώνει τους αγαπημένους του. Και ο οργανισμός του βλάκα αποφάσισε να πάρει θέση. Το ίδιο το σώμα του άρχισε να του επιτίθεται. Άγρια και σφοδρά. Ο βλάκας κατάλαβε ότι δεν πήγαινε άλλο. Προσπάθησε το πάλεψε να είναι ένας σωστός βλάκας αλλά πλέον δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτό. Έτσι ο βλάκας αποφάσισε ότι πρέπει να έρθει η αλλαγή. Ότι πρέπει επιτέλους να ελευθερωθεί από την βλακεία του συναισθηματικά, εγκεφαλικά και πρακτικά. Αλλά η μοίρα δεν θα του την πρόσφερε τόσο εύκολα. Του την πρόσφερε δηλαδή αλλά παρέα με ένα ρίσκο. Ο βλάκας γνώριζε ότι θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στα όσα είχε ζήσει μέχρι τώρα και στην αλλαγή η οποία ή θα του πρόσφερε ελευθερία ή θάνατο. Ήταν τέτοια η επιλογή που για την κλονισμένη υγεία του βλάκα ήταν ότι το χειρότερο. Όμως τον βλάκα δεν τον ένοιαζε. Δεν άντεχε άλλο. Οπότε αποφάσισε να διεκδικήσει την αλλαγή μέσω της ριψοκίνδυνης επιλογής.

Ο βλάκας επιβίωσε. Και έφτασε στην αλλαγή που ονειρευόταν. Πλέον ο βλάκας δεν είναι βλάκας. Πλέον είναι ελεύθερος. Δεν τον νοιάζει αν τα όνειρα του και οι στόχοι του πληγώσουν τον οποιοδήποτε. Είναι ελεύθερος από κάθε συναίσθημα και από κάθε δεσμό. Πλέον μόνο ο εαυτός του και τα όνειρα του επηρεάζουν το μυαλό, την καρδιά και τη ζωή του. Και κυρίως δεν τον νοιάζει αν κάποιοι από τους αγαπημένους του ανθρώπους αρχίσουν πλέον να τον βλέπουν σαν τέρας. Ας πρόσεχαν.