Μήπως ήρθε η ώρα να ζήσεις;

Είναι αντικειμενικό ότι ζούμε σε μία δύσκολη εποχή. Όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για τον κόσμο ολόκληρο. Η Ευρώπη έχει παύσει εδώ και καιρό να είναι η Γη της επαγγελίας, όχι μόνο για αυτούς που σκοπεύουν να εγκατασταθούν εκεί αλλά ακόμα και για τους κατοίκους της. Οι ρεαλιστικές προβλέψεις  είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία δυσοίωνες. Όποια διέξοδος και αν ακούγεται κατά καιρούς,ακολουθείται άμεσα από έναν ισχυρό αντίλογο.

Και μέσα σε αυτό το αρνητικό κλίμα βρίσκεσαι εσύ. Κάπου ανάμεσα στα 25-35, έχοντας ολοκληρώσει ήδη ένα σημαντικό μέρος της προβλεπόμενης ζωής σου. Βλέπεις τα όνειρα που έκανες από μικρό παιδί να διαψεύδονται ένα-ένα. Είσαι στη βιολογική σου ακμή, έχοντας ήδη κάνει μεγάλα βήματα στην καλλιέργεια σου σαν προσωπικότητα και όμως νιώθεις όλες τις δυνάμεις του σύμπαντος να επιδρούν πάνω σου και να σε κρατάνε αδρανή. Αδράνεια. Αυτή είναι η λέξη που συνοψίζει όλη την κατάσταση που έχει έρθει η ζωή σου. Νιώθεις όλη την ενέργεια, όλη την καύλα για ζωή, να είναι εγκλωβισμένη.

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά έχεις φτάσει στο σημείο καμπής. Ίσως να ακούς και εσύ την φωνή που σου λέει, ότι τώρα είναι η στιγμή που ή θα δώσεις μια κλωτσιά στην ζωή σου και θα πάρει μπρος ή θα καταδικαστείς να παραμείνεις αδρανής και έρμαιο των εξωτερικών συνθηκών που οι άλλοι έχουν δημιουργήσει. Αν σκοπεύεις να γίνεις συνένοχος σε αυτό, αν κατά βάθος έχεις βολευτεί με το να το παίζεις drama queen και να παραπονιέσαι για το κακό timing της γέννησης σου, τότε απλά κλείσε αυτό το κείμενο και συνέχισε τη ρουτίνα σου.

Αν όμως δεν αντέχεις άλλο, αν έχεις καταλάβει ότι το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα like και οι ψυχολόγοι δεν είναι η λύση, τότε είναι καλό να αρχίσεις να συνειδητοποιείς κάποια πράγματα. Το πρώτο, το σημαντικότερο και το πιο καθοριστικό είναι να συνειδητοποιήσεις την μοναδικότητα και τη μοναχικότητα της έννοιας ζωή. Όσο και να υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπάνε και αγαπάς, είτε είναι ο/η σύντροφος σου, είτε είναι οι φίλοι σου, είτε είναι οι γονείς σου, πρέπει να καταλάβεις ότι η ζωή σου είσαι εσύ. Εσύ αποφασίζεις το πως θα τη ζήσεις. Όταν η οποιαδήποτε είδους αγάπη καταλήγει να είναι περισσότερο βαρίδιο παρά κίνητρο, το καλύτερο που έχεις να κάνεις και για σένα αλλά και για αυτή είναι να τη κρατήσεις μέσα στην καρδιά σου αλλά από εκεί και πέρα να προχωρήσεις παραπέρα. Στην τελική δεν της αξίζει σε λίγα χρόνια να τη θυμάσαι αυτή την αγάπη για αυτά που σου στέρησε και όχι για αυτά που σου πρόσφερε.

Αν αυτά που έχεις κατακτήσει μέχρι τώρα δεν σου αρκούν και δεν βλέπεις προοπτικές για κάτι περισσότερο, τότε θα πρέπει να προετοιμαστείς να τα χάσεις. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να διεκδικήσεις περισσότερα. Ναι ξέρω κανένας δεν σου υπογράφει ότι δεν θα πας για τα πολλά και δεν θα χάσεις και τα λίγα. Σιγά μην ήταν τόσο εύκολο. Αλλά γιατί φοβάσαι; Ή μαλλον οκ καταλαβαίνω το να φοβάσαι, αλλά γιατί επιτρέπεις αυτό τον φόβο να σε καθηλώσει; Θα είναι η πρώτη αποτυχία στη ζωή σου; Σε αυτή την ηλικία θα είναι ανησυχητικά αφύσικο η απάντηση να είναι θετική.  Σκέψου τώρα τι έπαθες από τις προηγούμενες αποτυχίες σου. Τίποτα μάλλον. Αντίθετα έγινες πιο έμπειρος στη ζωή, κάτι το οποίο σίγουρα σε έχει κάνει αν όχι πιο όμορφο, τότε πιο δυνατό άνθρωπο.

Ναι είσαι πιο δυνατός από ότι νομίζεις. Είσαι νέος και υγιής. Πίστεψε με δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από αυτό. Έχεις χαρίσματα. Είτε εκ γενετής είτε τα ανέπτυξες με κόπο και προσπάθεια κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής σου. Έχεις και ελαττώματα. Και αυτά ακόμα μπορείς να τα εκμεταλλευτείς προς όφελος  σου.  Ψυχοσωματικά είσαι έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Μην περιμένεις άλλους να στο πούνε και αν στο πούνε καλοδεχούμενο αλλά μέχρι εκεί. Εσύ πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου. Το χρωστάς σε σένα. Ασχέτος τελικού αποτελέσματος, εσύ θα έχεις προσπαθήσει. Θα έχεις δώσει όλο σου το είναι για να πετύχεις τα όνειρα σου. Και αυτό θα είναι το πλέον καθοριστικό στοιχείο για την μελλοντική ψυχική σου υγεία. Κάπως έτσι θα τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Που είναι και το σημαντικότερο. Γιατί στην πραγματικότητα, μόνο αυτόν έχεις...

Το τέλος ενός βλάκα

Κάποτε υπήρχε ένας βλάκας. Όχι σαν τους βλάκες που νομίζετε. Λίγο διαφορετικός. Αλλά στο αποτέλεσμα πάντα βλάκας ήταν. Το ήξερε και το καταλάβαινε, ότι ήταν βλάκας αλλά δεν τον πείραζε. Διότι είχε επιλέξει να ζήσει σαν βλάκας τη ζωή του. Του άρεσε η βλακεία του. Και πίστευε ότι θα την αντέξει.

Μεγαλώνοντας λοιπόν ο βλάκας αντιλαμβανόταν ότι παρά τις δυσκολίες της, του άρεσε η ζωή. Του άρεσε να γνωρίζει κόσμο, να δένεται συναισθηματικά με άλλους ανθρώπους και να προσφέρει σε αυτούς όποτε το είχαν ανάγκη και του το ζητούσαν. Του άρεσε βλέπετε του βλάκα να αγαπάει και κυρίως να το δείχνει και να μην μένει μόνο στα λόγια. Θεωρούσε ο αφελής, ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα στη ζωή.

Αυτό όμως άρχισε να προκαλεί κάποια προβλήματα. Τα πρώτα προβλήματα άρχισαν να παρατηρούνται όταν κάποιοι στόχοι και επιθυμίες του βλάκα ερχόντουσαν σε αντίθεση με τις επιθυμίες των ανθρώπων που αγαπούσε. Ο βλάκας πιστεύοντας ότι η αγάπη περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και κάποιες απαραίτητες θυσίες, το δεχόταν σχεδόν αδιαμαρτύρητα το γεγονός ότι σχεδόν πάντα οι επιθυμίες των άλλων επικρατούσαν των δικών του.

Ένα άλλο πρόβλημα που συναντούσε συχνά ο βλάκας, ήταν ότι όταν, σπάνια, είχε την ανάγκη για υποστήριξη από κάποια από τα άτομα που νόμιζε ότι τον αγαπούσαν, τότε στην καλύτερη εισέπραττε αδιαφορία και στην χειρότερη σκληρή κριτική. Επίσης ο βλάκας ένιωθε ότι στεναχωρούσε τους ανθρώπους που αγαπούσε, έτσι αποφάσισε να μην μοιράζεται τα προβλήματα του και προσπαθούσε να τα λύσει μόνος του. Ή και αν τα μοιραζόταν, το έκανε με πολύ δόση χιούμορ και σαρκασμού έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν ανώδυνο όχι για τον ίδιο αλλά για τους ανθρώπους που ένιωθε δικούς του.

Ο βλάκας όποτε έκανε λάθος ζητούσε συγνώμη. Και προφορικά και πρακτικά. Τι και αν πολλές φορές ήταν αντικειμενικό ότι του οφειλόταν και αυτού μία συγνώμη, ο βλάκας σπάνια την εισέπραττε. Βλέπετε δεν τον ένοιαζαν οι συγνώμες όσο το να αποκατασταθούν με κάθε τρόπο, οι σχέσεις του με τους αγαπημένους ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι ότι ο βλάκας δεν γινόταν αποδέκτης αγάπης εύκολα ούτε καν στο μιλητό. Από τη μία έχοντας αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του σε ουσιαστικά πράγματα και όχι στο να γλείφει, είχε γίνει αντιδημοφιλής, από την άλλη τις όποιες αρετές του δεν ήθελε να τις διαφημίζει, μια και πίστευε ότι έτσι χάναν την αξία τους. Παρ’όλα αυτά επειδή όποτε ο ίδιος εξέφραζε την αγάπη του, την αποδείκνυε μετά και με πράξεις, κατάπινε αμάσητα τα έστω και λίγα «σ’αγαπώ» που άκουγε κατά καιρούς. Δεν απαιτούσε ο βλάκας να επιβεβαιώνονται, αλλά τουλάχιστον ζητούσε να μην διαψεύδονται. Μάταια όμως μια και κάθε φορά στα δύσκολα ο βλάκας έμενε μόνος του. Με εξαίρεση έναν δύο ανθρώπους ίσως.

Τα χρόνια περάσαν και ο βλάκας επέμενε σε αυτή τη φιλοσοφία ζωής παρά το γεγονός ότι πονούσε πολύ κάποιες φορές. Είχε δυναμώσει κιόλας κάπως σαν άνθρωπος και δεν πληγωνόταν πλέον τόσο εύκολα. Έτσι έφτασε ένα σημείο της ζωής του που νόμισε ότι επιτέλους δικαιώνεται. Βλέπετε έγινε αποδέκτης τόσης αγάπης, που μέχρι και ο ίδιος είπε «ε του πούστη δεν γίνεται να μην είναι πραγματική αγάπη». Ήταν όμως μία δύσκολη αγάπη που όπως όλες, απαιτούσε θυσίες. Σε μία κρίσιμη στιγμή ο βλάκας απευθύνθηκε σε ένα άλλο αγαπημένο του πρόσωπο, έτσι ώστε να μπορέσει να υποστηρίξει την προαναφερόμενη αγάπη. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε. Ο βλάκας εισέπραξε μία άρνηση, και σαν βλάκας που ήταν δεν είπε τίποτα για να μην στεναχωρέσει αυτό το άλλο πρόσωπο. Η προαναφερόμενη όμως αγάπη σύντομα διαψεύστηκε. Ο βλάκας όμως συνέχισε να δείχνει την αγάπη του. Μάταια. Μετά από λίγο βρέθηκε και κατηγορούμενος. Λίγο πιο ώριμος πια μπορεί να μην δεχόταν τις κατηγορίες αλλά ποτέ δεν παιρνούσε στην αντεπίθεση όπως συνηθίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις της εποχής μας. Ήταν ακόμα προσκολλημένος στην ουσία και όχι στον εγωισμό.

Αλλά όλα αυτά δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Ο βλάκας συνέχισε να κρύβει τα συναισθήματα του για να μην πληγώνει τους αγαπημένους του. Και ο οργανισμός του βλάκα αποφάσισε να πάρει θέση. Το ίδιο το σώμα του άρχισε να του επιτίθεται. Άγρια και σφοδρά. Ο βλάκας κατάλαβε ότι δεν πήγαινε άλλο. Προσπάθησε το πάλεψε να είναι ένας σωστός βλάκας αλλά πλέον δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτό. Έτσι ο βλάκας αποφάσισε ότι πρέπει να έρθει η αλλαγή. Ότι πρέπει επιτέλους να ελευθερωθεί από την βλακεία του συναισθηματικά, εγκεφαλικά και πρακτικά. Αλλά η μοίρα δεν θα του την πρόσφερε τόσο εύκολα. Του την πρόσφερε δηλαδή αλλά παρέα με ένα ρίσκο. Ο βλάκας γνώριζε ότι θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στα όσα είχε ζήσει μέχρι τώρα και στην αλλαγή η οποία ή θα του πρόσφερε ελευθερία ή θάνατο. Ήταν τέτοια η επιλογή που για την κλονισμένη υγεία του βλάκα ήταν ότι το χειρότερο. Όμως τον βλάκα δεν τον ένοιαζε. Δεν άντεχε άλλο. Οπότε αποφάσισε να διεκδικήσει την αλλαγή μέσω της ριψοκίνδυνης επιλογής.

Ο βλάκας επιβίωσε. Και έφτασε στην αλλαγή που ονειρευόταν. Πλέον ο βλάκας δεν είναι βλάκας. Πλέον είναι ελεύθερος. Δεν τον νοιάζει αν τα όνειρα του και οι στόχοι του πληγώσουν τον οποιοδήποτε. Είναι ελεύθερος από κάθε συναίσθημα και από κάθε δεσμό. Πλέον μόνο ο εαυτός του και τα όνειρα του επηρεάζουν το μυαλό, την καρδιά και τη ζωή του. Και κυρίως δεν τον νοιάζει αν κάποιοι από τους αγαπημένους του ανθρώπους αρχίσουν πλέον να τον βλέπουν σαν τέρας. Ας πρόσεχαν.

Ο σεξισμός είναι unisex

Προτού προχωρήσω στο κυρίως μέρος του κειμένου, προς αποφυγή καταγγελιών και χαρακτηρισμών τύπου «μισογύνης», θα ήθελα να υπερτονίσω ότι με τις παρακάτω σκέψεις μου δεν στοχεύω να υποτιμήσω το σεξισμό που δέχονται οι γυναίκες σε όλες τις πτυχές της ζωής τους, είτε να τις αποθαρρύνω από τον αγώνα τους για μια πραγματικά ισότιμη κοινωνία για τα δύο βιολογικά φύλα. Το αντίθετο μάλιστα πιστεύω, πως ο κόσμος μας χρειάζεται πολύ περισσότερο φεμινισμό από αυτό που ήδη έχει, έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει λίγο πιο όμορφος. Δυστυχώς στην εποχή που το politically correct έχει προσπεράσει προ πολλού την κόκκινη γραμμή μεταξύ της ουσίας του και του φανατισμού, είναι ανάγκη προς αποφυγή παρεξηγήσεων να εξηγούμε τα αυτονόητα.

Καταρχάς θα πρέπει να ξεκινήσω, με την πεποίθηση μου ότι ο σεξισμός στον δυτικό κόσμο, στην πραγματικότητα είναι ένα unisex φαινόμενο. Με άλλα λόγια οι θύτες και τα θύματα του μπορούν να ανήκουν σε οποιοδήποτε από τα δύο φύλα. Είναι ένα ξαδερφάκι του ρατσισμού, διότι μας κάνει να κρίνουμε ανθρώπους, όχι βάσει των πράξεων τους, των σκέψεων και των συναισθημάτων τους, αλλά βάσει των γενετήσιων χαρακτηριστικών τους. Προφανώς είναι μία ξεκάθαρη ένδειξη για τον κάθε θύτη του, ότι έχει πολύ σοβαρές ελλείψεις  στην καλλιέργεια της προσωπικότητας του. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι περισσότερες πράξεις σεξισμού ενάντια στο γυναικείο φύλο, κρύβουν και έναν άλλο σεξισμό απέναντι στο ανδρικό. Θα προχωρήσω με κάποια παραδείγματα.

Νομίζω ότι όλοι αποδεχόμαστε ότι στη σύγχρονη κοινωνία, που οι υγιείς ετερόφυλες οικογένειες(εννοείται ότι υπάρχουν και υγιείς ομόφυλες, απλά δεν είναι της παρούσης) μοιράζονται ισότιμα δικαιώματα και υποχρεώσεις μεταξύ των δύο φύλων, είναι απόλυτα σεξιστική η άποψη ότι η γυναίκα πρέπει να μένει σπίτι και να αφοσιώνεται εξ’ολοκλήρου στην ανατροφή των παιδιών. Η ίδια αυτή άποψη όμως έχει και άλλη όψη. Αν σε μία οικογένεια ο άντρας μείνει άνεργος, κάτι δυστυχώς πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας, τότε αυτόματα από το περιβάλλον του θα αρχίσει να πολιορκείται με την αίσθηση ότι είναι ένας άχρηστος. Ακόμα και από την ίδια του τη σύντροφο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανδρών οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν σε μία τόσο δύσκολη στιγμή της ζωής του από τη σύντροφο τους, γνωρίζοντας την πλήρη απαξίωση συναισθηματική και μη. Με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στην αυτοεκτίμηση τους.

Ένα άλλο παράδειγμα σεξισμού έχει να κάνει με τις εργασίες που «ταιριάζουν» στα δύο φύλα. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο κανόνας που θέλει τους υπαλλήλους των μπαρ και δη στο σέρβις να είναι γυναίκες εμφανίσιμες βάσει των συμβατικών κοινών προτύπων, είναι απόλυτα σεξιστικός όχι μόνο απέναντι στις γυναίκες είτε  «πληρούν» είτε όχι τα προαναφερόμενα στερεότυπα, αλλά και απέναντι στους άνδρες που έχουν την ατυχία να κάνουν αυτή τη δουλειά. Μία ματιά στις αγγελίες για εργασία σε αυτόν τον κλάδο θα σας πείσει. Τα αποτελέσματα στους δείκτες της ανεργίας των νέων ανδρών είναι εύκολα προφανή.

Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα όμως όταν φτάνουμε στο θέμα των προτύπων της «ομορφιάς». Η ίδια αρρωστημένη προπαγάνδα που «επιβάλλει» τις γυναίκες φτάνουν σε σημεία νευρικής ανορεξίας, είναι ακριβώς η ίδια που «επιβάλλει» τους άντρες να πέρνουν στεροειδή και να υπογράφουν συμβόλαιο με την καρδιακή ανεπάρκεια ή τον καρκίνο του ήπατος. Η ίδια αρρωστημένη προπαγάνδα που «επιβάλλει» τις γυναίκες να κάνουν προσθετική στήθους, είναι ακριβώς η ίδια με αυτή που κάνει τους άντρες να νιώθουν ένοχοι για το μέγεθος του πέους τους, αν αυτό δεν καλύπτει τα αυθαίρετα πρότυπα που έχουν τεθεί από την βιομηχανία του σεξισμού. Το αποτέλεσμα; Οι ευάλωτοι άνθρωποι είτε γυναίκες είτε άνδρες νιώθουν ανικανοποίητοι με τον εαυτό τους, πολλές φορές δυστυχισμένοι, για κάτι για το οποίο δεν ευθύνονται και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αισθάνονται μειονεκτικά. 

Μακάρι τα παραπάνω «πρότυπα» να περιορίζονταν στα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς όμως πολλές φορές  επιβάλλονται και στη ψυχοσύνθεση μας  και κατά συνέπεια και στο ίδιο το κρεβάτι μας. Όχι, όπως η γυναίκα δεν έχει καμιά υποχρέωση να είναι η παρθένα στη συμπεριφορά της και η πουτάνα στο κρεβάτι έτσι και ο άντρας δεν έχει καμιά υποχρέωση να είναι ο δυνάστης της σχέσης και  ο βιαστής στο κρεβάτι. Διότι ειδικά όσον αφορά το πρώτο, δυστυχώς έχω ακούσει πολλές φορές και κυρίως από γυναίκες, ότι ο άνδρας που δεν σηκώνει το χέρι του δεν είναι άνδρας. Πραγματικά το αφήνω ασχολίαστο μια και είναι πολύ θλιβερό για να πω το οτιδήποτε. Και στο θέμα του σεξ δε χωράνε πρότυπα. Το πως τη βρίσκει ένα ζευγάρι μεταξύ του είναι ΑΥΣΤΗΡΑ δικό του θέμα και κανένα κοινωνικό στερεότυπο δεν πρέπει να επιβάλλει οποιαδήποτε συμπεριφορά . Όπως επίσης και κανένα κοινωνικό στερεότυπο δεν πρέπει να επιβάλλει οποιοδήποτε από τους δύο εραστές να πηδηχθεί χωρίς να το θέλει πραγματικά εκείνη τη στιγμή. Και αν γίνει αυτό δεν θα είναι ένδειξη ούτε έλλειψης θηλυκότητας ούτε αντίστοιχα έλλειψη ανδρισμού.

Όπως γίνεται κατανοητό από τα παραπάνω, ο σεξισμός είναι ένα άρρωστο φαινόμενο το οποίο θίγει και τα δύο φύλα. Είναι υποχρέωση όλων μας να το καταπολεμήσουμε. Διότι αυτή η αμφιφυλική φύση του είναι που θίγει την αντίστοιχη μας ανθρώπινη. Και ίσως τελικά η λύση βρίσκεται στο να συνειδητοποιήσουμε ότι είτε άντρες είτε γύναικες, είμαστε πάνω από όλα ανθρωποι. Και έτσι πρέπει να κρίνουμε και να κρινόμαστε.

Υ.Γ. Ο σεξισμός είναι κατακριτέος, ο αισθησιασμός είναι επιθυμητός. Γιατί πολλοί/ες μπερδεύουν το ένα με το άλλο...

Η Μόνα Λίζα χαμογελάει...

1.Όταν έρχονται τα σύννεφα

Ακόμα ένα απόγευμα. Όπως όλα τα άλλα. Κοιτάζω μέσα από τα παράθυρο μου. Πότε ψηλά τον ουρανό, πότε κάτω το δρόμο και τους περαστικούς, πολύ σπάνια, ευθεία τα απέναντι παράθυρα και μπαλκόνια των γειτόνων. Συννεφιάζει. Νιώθω μέσα στο διαμέρισμα μου οι 4 τοίχοι να με πνίγουν, σε μία ατμόσφαιρα που βρωμοκοπάει κάπνα και αλκοόλ. Χρειάζομαι καθαρό αέρα...

2.Κοντέσα Εστερχάζυ

Περπατάω στο πεζοδρόμιο αποφεύγοντας λακούβες και περιττώματα. Ακούω ένα «καλησπέρα». Μία ηλικιωμένη κυρία,φανταχτερά ντυμένη και μακιγιαρισμένη, κάθε άλλο παρά ατημέλητη, με χαιρετάει.  Τι και αν οι ρυτίδες έχουν καταλάβει ολόκληρη την επιφάνεια του κορμιού και του προσώπου της; Το χαμόγελο της και το βλέμμα της είναι τα ίδια με εκείνης της νεαρής κοπέλας, που μάζευε εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς, χρόνια πριν, και μας έπαιζε στο πιάνο Μότσαρτ. Άραγε αντιλήφθηκε ποτέ ότι η πραγματική ομορφιά της ήταν μέσα της; Της το είπε ποτέ κανείς;

3.Η παρθένα της γειτονιάς μου

Συνεχίζοντας τον μοναχικό μου περίπατο, παρατηρώ στο απέναντι πεζοδρόμιο να περπατάει το κεντρικό πρόσωπο στα κοτσομπολιά της γειτονιάς. Είναι νέα και όμορφη, ο ορισμός του μεγαλείου, του θαύματος που αποκαλούμε ζωή. Στα μάτια των καθωσπρεπιστών της γειτονιάς μου όμως παρατηρώ διαφορετικά συναισθήματα. Χυδαία λαγνεία αν είναι ανδρικά, μίσος και φθόνο αν είναι γυναικεία. Νομίζουν οι αφελείς ότι καταστρέφοντας κάτι όμορφο θα νικήσουν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα τη δικιά τους την ασχήμια...

4.Βροχή

Τα σύννεφα για ακόμα μία φορά δεν είπαν ψέμματα. Οι σταγόνες που ενοχλούσαν το μέτωπο μου λίγο πριν, έχουν πλέον γίνει βροχή κανονική.  Οι περαστικοί μπαίνουν κάτω από τα υπόστεγα ή ανοίγουν τις ομπρέλες τους για να προστατευτούν. Γιατί; Γιατί φοβούνται τόσο μην βραχούν; Δεν υπήρξα ποτέ λάτρης της βροχής, αλλά εφόσον συμβαίνει δεν θα τρέξω να «σωθώ» από αυτή. Δεν το έκανα με τον έρωτα και τη ζωή γενικά, γιατί να το κάνω με τη βροχή; Ας βραχώ. Θα στεγνώσω κάποτε...

5.Προσωπογραφία της μητέρας μου

Μου έρχεται στο μυαλό. Δεν ξέρω γιατί τώρα. Σπάνια τη θυμάμαι. Δεν θέλω να θυμάμαι ούτε αυτή, ούτε την απώλεια της. Ποτέ δεν ήμουν προσκολλημένος πάνω της. Αλλά όταν χάθηκε...Δεν θέλω να το σκέφτομαι...Δεν θέλω να θυμάμαι πόσο την είχα μισήσει σε μεμονωμένες στιγμές, όσο ζούσε, για το γεγονός ότι υπήρξε μητέρα, από τη στιγμή εκείνη που με συνέλαβε και ύστερα που με ώθησε έξω από τη μήτρα της. Μου λείπει...

  

6.Το κονσέρτο

Σταμάτησε η βροχή. Δύο μουσικοί του δρόμου ξαναπαίρνουν τα πόστα τους. Χαρίζουν μελωδίες στους διαβάτες. Με ανταμοιβή στην καλύτερη περίπτωση ένα χαμόγελο και λίγα κέρματα. Στη χειρότερη αδιαφορία. Αγνοώντας την ιστορία τους, αγνοώντας την πηγή του χαμόγελου τους, μια και για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται ο στοιχειώδης ανθρώπινος σεβασμός. Ένα είδος υπό εξαφάνιση ακόμα και για τους αποκαλούμενους «αγαπημένους» μας. Πόσο μάλλον για κάποιους που απλά προσπαθούν να ομορφαίνουν τις διαδρομές μας.  Μα πως τολμάνε;

7.Ο κ. Νολλ

 Λίγο μετά τη διασταύρωση στη γωνία πετυχαίνω το μαγαζί του πλέον επιτυχημένου επιχειρηματία-εμπόρου της γειτονιάς. Αξιοσέβαστος από όλους τους κατοίκους της περιοχής. Από τους περισσότερους δηλαδή. Όχι από μένα. Τελευταία φορά που ανέχθηκα τις χαιρετούρες του διαπίστωσα ένα κενό στα μάτια του. Δεν μπορώ να γνωρίζω το γιατί. Κατάλαβα όμως ότι η βιτρίνα της ζωής του είναι πιο φροντισμένη και από τη βιτρίνα του καταστήματος του. Και άντε με το δεύτερο κερδίζει ένα σημαντικό εισόδημα. Με το πρώτο τι κερδίζει;

8.Οι δολοφόνοι

Έχει βραδιάσει. Τα φώτα της κεντρικής οδού δεν μου αρέσουν. Προτιμάω τα σκοτεινά τα στενά γύρω από αυτή.  Αρχίζω και περιφέρομαι μέσα σε αυτά. Προσπερνάω πρόσωπα με απειλητικά βλέμματα. Οι υπόλοιποι γείτονες και δη οι οικογενειάρχες σπάνια περνάνε από εδώ. Φοβούνται. Δεν νιώθουν ασφαλείς σε αυτά τα σοκάκια ειδικά τέτοιες ώρες. Μα καλά δεν γνωρίζουν ότι σε αυτή τη ζωή και σε αυτόν τον κόσμο δεν είσαι ποτέ ασφαλής; Αυτοί οι άνθρωποι που περνάν τις νύχτες τους εδώ το γνωρίζουν. Για αυτό τους εκτιμάω ανεξάρτητα από τις πράξεις τους. Ίσως γιατί και εγώ θα μπορούσα να είμαι ενας από αυτούς. Ίσως γιατί σε κάποιες μεμονωμένες στιγμές έχω υπάρξει ένας από αυτούς. Ίσως και για αυτό και η βόλτα μου εκεί δεν είχε δυσάρεστες εκπλήξεις. Με αναγνωρίζουν και ας μη με ξέρουν.

9.Βραδινή επιστροφή

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Επιστρέφοντας σκέφτομαι πόσο μου αρέσουν αυτές οι αυθόρμητες βόλτες. Μέσα σε λίγα μέτρα περιπάτου ίσως ουτε καν χιλιόμετρο και όλη η ζωή παρουσιάζεται μπροστά μου. Με τα καλά της και τα κακά της. Ϊσως αν ήταν μόνο όμορφη να μην μου άρεσε τόσο. Τι και αν πολλές φορές με έχω πιάσει να προσπαθώ μάταια να τη βελτιώσω; Αυτή στέκει πάντα έτσι σαν ένας πολύχρωμος κανβάς, ο οποίος δεν θα απομονώσει κανένα χρώμα, ούτε το μαύρο ούτε το γκρι. Μόνο όταν κατορθώνω να σεβαστώ αυτή την πολυχρωμία της, μόνο τότε νιώθω ζωντανός. Όπως τώρα που τρέχω όχι λόγω βιασύνης, αλλά λόγω του συναισθήματος της ελευθερίας που με ΄χει κατακλύσει ακόμα και αν τα ρούχα μου είναι βρεγμένα και λογικά πιο βαριά...

10. Χορός με τη σκιά μου

Ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος μου. Ανάβω το φως στο χωλ. Στον τοίχο έχω ένα φτηνό αντίγραφο του πίνακα «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Την παρατηρώ να χαμογελάει τόσο όσο χρειάζεται για να μην μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει ευτυχισμένη, να αντιλαμβάνεται όμως ότι αν και ζωγραφιά, είναι ζωντανή. Μπαίνω στο σαλόνι. Το φως από τη λάμπα του χωλ πέφτει πάνω μου και δημιουργεί τη σκιά μου στον απέναντι τοίχο. Καθώς σκαλώνει το βλέμμα μου εκεί, αντιλαμβάνομαι, ότι σιγά σιγά απελευθερώνεται από το δυνάστη της, το κορμί μου, και όντας τελείως ανεξάρτητη οντότητα πλέον, με πλησιάζει. Μου απλώνει το χέρι της. Νομίζω μου προτείνει να χορέψουμε. Τι και αν δεν ξέρω να χορεύω; Ποτέ δεν λέω όχι σε μία πρόταση για χορό. Αφήνομαι στην αγκαλιά της...

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω είναι ένα σύνολο τελείως αυθαίρετων σκέψεων, συναισθημάτων και εικόνων που μου δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της ακρόασης του δίσκου «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» του Μάνου Χατζιδάκι.

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος...

Διάβασα σήμερα με αφορμή την επέτειο του θανάτου της Κατερίνας Γώγου διάφορα αφιερώματα σχετικά με την ζωή της, τα ποιήματα της κ.τ.λ. Πολλές πληροφορίες από αυτές που περιέχονταν σε αυτά τα αφιερώματα τις ήξερα ήδη. Από προηγούμενες επετείους...

Έχει δημιουργηθεί εδώ και αρκετό καιρό ο «θρύλος» των Αγίων των Εξαρχείων. Άσιμος, Σιδηρόπουλος, Γώγου. Και προφανώς και για τους άλλους δύο υπάρχουν οι ανάλογες επέτειοι. Καθόμαστε και ακούμε δίσκους τους, κοινοποιούμε βιντεάκια σχετικά με αυτούς από το youtube στο Facebook και γενικότερα ακολουθούμε κάποιες συγκεκριμένες διαδικασίες με ελάχιστες μεταξύ τους παραλλαγές.

Κάποια στιγμή ενώ διάβαζα μου ήρθε η εξής σκέψη. Πως θα ήταν αν ζούσαν σήμερα; Ή για να γίνω σαφής...Πως θα τους αντιμετωπίζαμε αν ζούσαν γύρω μας τώρα; Αν δημιουργούσαν γύρω μας;
Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος... Ήδη «ακούω» τους χαρακτηρισμούς των περαστικών καθώς βλέπουν τον Άσιμο να παρομοιάζει την Γη με ταψί. Και πιστέψτε με δεν είναι διόλου κολακευτικοί. Ούτε πιστεύω θα είχαμε κάποια ιδιαίτερη καούρα να έρθουμε σε επαφή με το έργο τους. Οι ταμπέλες που θα τους έχουμε ήδη κολλήσει θα μας αποτρέψουν από οποιαδήποτε τέτοια κίνηση. Ναι μιλάω και για εμάς που το παίζουμε «εναλλακτικοί» «ψαγμένοι» και διάφορα άλλα χαριτωμένα κοσμητικά επίθετα.

Γιατί θα ήμασταν τόσο καχύποπτοι και απόμακροι; Γιατί κατά βάθος ίσως και υποσυνείδητα θα ψυλλιαζόμασταν με τι προσωπικότητες έχουμε να κάνουμε και θα τρομάζαμε. Θα τρομάζαμε που θα βλέπαμε στην συμπεριφορά τους κάτι δικό μας. Και θα βαριόμασταν ταυτόχρονα. Διότι δεν θα  μπορούσαμε και αυτούς να τους βάλουμε σε κάποιον κουβά-ταμπέλα, όπως βάζουμε τόσους άλλους γύρω μας.Και έτσι θα προτιμούσαμε να μην ασχοληθούμε καν. Θα τους αφήναμε να συνεχίσουν στην (για πολλούς) προδιαγεγραμμένη τους πορεία. Θα τους έπαιρνε η μπάλα και αυτούς διότι οτιδήποτε πιο περίπλοκο από το μονότονο είναι κουραστικό για το μυαλό μας. Έτσι έχουμε μάθει. Και λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της πορείας θα αρχίζαμε να «γιορτάζουμε» τις επετείους τους, που τόσο πολύ ειδικά εδώ στην Ελλάδα γουστάρουμε.

Ίσως βέβαια και με αυτόν τον «φόρο τιμής» να αποσκοπούμε και αλλού. Ίσως έτσι να θέλουμε να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας που ακολουθούμε σπάνια  κάποια από αυτά που μας «μάθανε». Ίσως να θέλουμε να τιμήσουμε την χαμένη μας διαφορετικότητα, προσφέροντας της, σαν δώρα την τέχνη «διαφορετικών» ανθρώπων. Και τους ίδιους σαν εξιλαστήρια θύματα, αποδιοπομπαίους τράγους των επιλογών όλων εμάς των υπολοίπων.

Φυσικά όλα αυτά θα ήταν μάταια και ανούσια και πέρα από προσωρινά συναισθήματα νοσταλγίας και τεχνητής συγκίνησης(που τόσο την έχουμε ανάγκη κάποιες στιγμές)  δεν θα πρόσφεραν τίποτα άλλο.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλά μία σουρεαλιστική απαξίωση της έννοιας του χρόνου. Υπάρχουν και σήμερα Κατερίνες, Παύλοι και Νικόλες. Τους έχω γνωρίσει. Τους έχεις γνωρίσει. Έστω για λίγα λεπτά. Σε κάποια μεθυσμένη συζήτηση, σε κάποιο πήδημα, σε κάποιο κοίταγμα στον καθρέφτη, σε ένα χάδι στο κεφάλι ενός αδέσποτου σκύλου, σε οποιαδήποτε στιγμή έτυχε απλά να αφεθούμε. Που παύσαμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι σκεφτόμαστε συνειδητά...

Σε όλες και όλους λοιπόν τις Κατερίνες, τους Παύλους και τους Νικόλες που υπήρξαν, υπάρχουν γύρω μας και κυρίως ΜΕΣΑ μας πιστεύω ότι τους αξίζει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από μία επέτειο θάνατου, κάτι πολύ περισσότερο από μια παρένθεση που διακόπτει την ροή της επιβίωσης μας. Αρκεί να θυμόμαστε ακόμα τι είναι αυτό.

 «...Να παραμένεις άνθρωπος»...

Πρώτη Δημοσίευση Balaoritou Street