Οι πραγματικά ελεύθεροι

Δεν τους παίρνεις χαμπάρι. Κυκλοφορούν εκεί έξω. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα μαγαζιά, στις στάσεις του λεωφορείου. Περνάν απαρατήρητοι διότι είναι φτιαγμένοι καθ’εικόνα και ομοίωση της μάζας. Αλλά όχι καθ’υπόσταση. Η υπόσταση τους είναι που τους κάνει να διαφέρουν. Για αυτό και δεν είναι ορατοί. Διότι όλα τα χαρακτηριστικά τους που επιβεβαιώνουν την υπόσταση τους, δεν φαίνονται εκ πρώτης όψεως αλλά πρέπει να τους γνωρίσεις για να το υποψιαστείς τουλάχιστον. Δεν τους νοιάζει πραγματικά. Διότι είναι ελεύθεροι. Είναι οι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι.

Ναι ξέρω, έχεις σιχαθεί να ακούς τους ανθρώπους που κάνουν υπερβολική χρήση της λέξης «ελευθερία». Τη διατυμπανίζουν όπου βρεθούν. Και μετά τους βλέπεις να υπερπροβάλλουν στην πρώτη ευκαιρία τα κοινωνικά αποδεκτά δεσμά τους. Όχι δεν αναφέρομαι σε αυτούς.

Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρομαι δεν θα σου βροντοφωνάξουν ποτέ ότι είναι ελεύθεροι. Ίσως γιατί το θεωρούν τόσο δεδομένο για αυτούς, ίσως γιατί οι ίδιοι απολαμβάνουν στο ακέραιο το δώρο που έκαναν οι ίδιοι στον εαυτό τους, την ελευθερία τους και έτσι γνωρίζουν ότι αυτή είναι πάνω από όλα μια εσωτερική κατάσταση. Είναι κάτι που αφορά το κάθε άτομα προσωπικά και ξεχωριστά. Δεν είναι κάτι  για να διαμοιράζεται μέσω εντυπωσιακών εκφράσεων από εδώ και από εκεί. Δεν το έχουν ανάγκη στην τελική.

Δεν θα ακολουθήσουν ποτέ μόδες, είτε αισθητικές είτε πνευματικές. Το σύστημα αξιών που έχουν στήσει απόλυτα συνειδητά μέσα τους δεν θα τους επιτρέψει καν να νιώσουν ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα από αυτά  που αγγίζουν όλους τους υπόλοιπους. Θα προσπαθείς μάταια να τους κατατάξεις σε μια κοινωνική ομάδα, να τους προσδιορίσεις. Τζάμπα ο κόπος. Πίστεψε με έχουν προσπαθήσει και οι ίδιοι κάποιες φορές ανεπιτυχώς. Δεν είναι στο DNA τους. Το έχουν αποδεχτεί.

Υπήρξαν στιγμές που τη φοβήθηκαν την ελευθερία τους. Αλλά εκεί βρισκόταν η δύναμη τους, η γενναιότητα τους. Διότι δυνατός και γενναίος δεν είναι αυτός που δεν πονάει και δεν φοβάται αλλά αυτός που ξεπερνάει και τους πόνους και τους φόβους του. Και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό τόσο πιο ελεύθεροι και τόσο πιο εξελιγμένοι σαν υπάρξεις νιώθουν.

Γνωρίζουν απόλυτα το τι έχουν να διαχειριστούν. Ξέρουν το τίμημα της ελευθερίας και δεν το φοβούνται. Είναι για σένα η μοναξιά. Για αυτούς είναι η μοναχικότητα. Βλέπεις μόνο όταν είναι μόνοι μπορούν να είναι ο εαυτός τους μπορούν να είναι πραγματικά ελεύθεροι στον απόλυτο βαθμό που επιθυμούν.

Όχι πως όταν είναι με άλλους  θα αρχίσουν να συμπεριφέρονται βάσει στερεοτύπων. Όχι σε καμία περίπτωση. Απλά αυτή ακριβώς η διακριτηκότητα τους είναι που θα τους στερεί την ανάγκη να επιβάλλουν την ελευθερία τους εις βάρος των άλλων. Διότι γνωρίζουν ότι δεν θα είναι ελεύθεροι αλλά απλοί ναρκισσιστές και εγωιστές.

Αγαπούν και αγαπούν πραγματικά. Δεν θέλουν να ερωτεύονται διότι ξέρουν ότι ο έρωτας είναι το μόνο συναίσθημα που μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη τους για την ελευθερία έστω και σε μεμονωμένες στιγμές. Και αν το κάνουν θα το κάνουν μόνο όταν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο. Και αυτή θα είναι η υπέρτατη θυσία τους. Αλλά θα είναι επιλογή τους. Και θα έχουν επιλέξει ελεύθερα την «αυτοκτονία» τους. Διότι η αυτοκτονία για αυτούς δεν είναι μία πράξη παραίτησης, δεν είναι μία πράξη δειλίας, αλλά θα είναι η πλέον ταιριαστή πράξη, το ιδανικό κλείσιμο μιας ελεύθερης ζωής.

Ακόμα απορείς πως θα τους αναγνωρίσεις; Είναι πολύ απλό. Από τις πράξεις τους. Θα τους δεις σε κάποιες στιγμές να βρίσκονται στο δίλλημα, να προσπαθούν να διαχειριστούν τη σύγκρουση που θα προκληθεί ανάμεσα στα όνειρα τους και στους ανθρώπους που νοιάζονται. Εκείνη η στιγμή είναι που όλα τα λόγια, όλες οι ενδείξεις πάνε περίπατο και έρχεται η ώρα των πράξεων.

Αν όλο αυτό θα τους βγει σε καλό ή σε κακό δεν το ξέρουν. Αλλά θα ξέρουν ότι δεν πρόδωσαν ποτέ τον εαυτό τους, το παιδί που βλέπουν στις φωτογραφίες. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι μπορούν να το περηφανεφτούν αυτό;

Ο Ζηλωτής...Ας γνωριστούμε...

Ας συστηθούμε. Επέλεξα το ψευδώνυμο «Ζηλωτής». Γιατί το επέλεξα; Ούτε έχω πρόβλημα με το επίσημο ονοματεπώνυμο μου, ούτε το κρύβω. Νομίζω είναι αυτό το καλλιτεχνικό απωθημένο που κρύβω όχι και τόσο τεχνηέντως, ίσως είναι και η αφελής ματαιοδοξία που υποβόσκει σε κάθε πλάσμα που αυτό-αποκαλείται άνθρωπος. Όμως ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός δεν χρησιμοποιείται πρώτη φορά πάνω στη γη.

Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει τους Εβραίους επαναστάτες, που δρούσαν ενάντια στην εξουσία της Ρώμης και των Φαρισαίων, την εποχή του Χριστού. Δεν αποδέχονταν καμιά ανθρώπινη εξουσία, μόνο αυτή του Θεού. Επίσης δεν άφησαν καλό όνομα στην παγκόσμια ιστορία, καθώς λόγω του φανατισμού τους πολλές φορές επιδίδονταν σε ακρότητες. Γνωστοί Ζηλωτές ήταν ο Βαραβάς και ο Ιούδας. Ο τελευταίος, σύμφωνα με τον Καζαντζάκη στον «Τελευταίο Πειρασμό», ήταν ο εκλεκτός του Χριστού για να τον προδώσει, καθώς πίστευε ότι μόνο αυτός θα άντεχε την ατίμωση που επιφέρει η στάμπα του προδότη. Πήγε κουβά, όπως αποδείχτηκε...

Η δεύτερη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «Ζηλωτής» ήταν στην Θεσσαλονίκη του 14^ου αιώνα μ.Χ. όταν το ομώνυμο πολιτικό κίνημα εγκατέστησε στην πόλη ένα καθεστώς αυτοδιαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας που άντεξε 8 χρόνια. Αρκετά αμφιλεγόμενη ιστορία, πολλοί ιστορικοί τους αποθεώνουν προσδίδοντας τους ένα πρώιμο σοσιαλιστικό χαρακτήρα, άλλοι παραμένουν αρκετά καχύποπτοι απέναντι τους. Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε τι ακριβώς συνέβη τότε, μια και οι ελάχιστες πληροφορίες που έχουμε για αυτούς, προέρχονται από τους εχθρούς τους. Περισσότερες λεπτόμερειες για την επανάσταση των Ζηλωτών μπορείτε να βρείτε σε αυτό το κείμενο μου.

Έχουν υπάρξει και άλλες περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «Ζηλωτής» αλλά οι δύο προαναφερόμενες είναι οι πιο χαρακτηριστικές. Προφανώς η πρώτη δεν με αντιπροσωπεύει ιδιαίτερα. Αντίθετα η δεύτερη, μπορώ να πω ότι με αντιπροσωπεύει αρκετά, κάθως υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία, όπως η καταγωγή και οι κοινωνικές πεποιθήσεις . Ίσως είναι και η προαναφερόμενη ματαιοδοξία μου, η οποία εκφράζεται μέσω της γνώσης της Ιστορίας της πόλης καταγωγής μου, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συμπατριωτών μου, οι οποίοι αγνοούν ολοκληρωτικά την ύπαρξη του συγκεκριμένου κινήματος. Είναι αυτή η αλαζονεία που συχνά πυκνά τιμωρείται, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Σοφοκλής στο έργο του «Οιδίπους Τύραννος»: Πόσο τρομερή είναι η γνώση όταν δεν προσφέρει κέρδος στον άνθρωπο που την κατέχει...

Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο στην λέξη «Ζηλωτής» που με έκανε να την υιοθετήσω σαν ψευδώνυμο, είναι η ίδια της η ετυμολογία. Προέρχεται από τη λέξη «Ζήλος» που σημαίνει πάθος, θέληση. Έτσι λοιπόν ο Ζηλωτής είναι αυτός που πορεύεται στη ζωή με όπλο, τον ζήλο του.

Έχοντας την τύχη με ή χωρίς εισαγωγικά, να γεννηθώ φτωχός, αν όχι άσχημος σίγουρα όχι όμορφος, ευαίσθητος έστω και επιλεκτικά, χωρίς την παραμικρή πειθώ και αύρα, ατάλαντος, και αρκετά έξυπνος για να αντιλαμβάνομαι απόλυτα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά μου και κυρίως το πότε συμπεριφέρομαι σαν χαζός, σύντομα αντιλήφθηκα ότι δεν είχα πολλές επιλογές. Βασικά η μόνη επιλογή μου για να μπορέσω να αξιοποιήσω τη συνειδησιακή ανεξαρτησία , που μου δάνεισε το σύμπαν προτού μου την πάρει πίσω και ψοφήσω, και να μην γευτώ την προδιαγεγραμμένη αποτυχία μου, ήταν να μπορέσω να αντισταθμήσω αυτά τα ελαττώματα με το μοναδικό χαρακτηριστικό που θα μπορούσα να εφαρμόσω στη ζωή μου. Ένα χαρακτηριστικό το οποίο είναι διαθέσιμο σε όλους τους ανθρώπους, αν και λίγοι το ενεργοποιούνε μια και τον παραπάνω συνδυασμό ελλείψεως χαρισμάτων λίγοι και εκλεκτοί τον έχουνε. Είναι η θέληση για αξιομνημόνευτες εμπειρίες. Είναι το πάθος για ζωή. Είναι ο ζήλος.

Ναι, ο ζήλος είναι η ευχή μου και η κατάρα μου. Ο ζήλος είναι αυτός που με έχει βοηθήσει να πετύχω τα λιγοστά που πέτυχα μέχρι τώρα. Ο ίδιος ο ζήλος είναι αυτός που με κάνει ανυπόφορο συνεργάτη και έτσι όλα τα όνειρα που έχω μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, έχουν πάει άπατα. Ο ίδιος ο ζήλος είναι αυτός που με ωθεί να παλεύω ασταμάτητα για τα προσωπικά μου όνειρα. Ο ζήλος είναι αυτός που με κάνει όποτε σπάνια ερωτεύομαι να το κάνω παράφορα, μια και ο έρωτας αν δεν είναι παράφορος  δεν είναι έρωτας. Ο ίδιος ο ζήλος είναι που με βοηθάει, να μαζεύω τα συντρίμια μου όταν αυτός ο έρωτας αποδεικνύεται ανεδαφικός. Ο ζήλος είναι αυτός που με κάνει να μην αποδέχομαι την ήττα και να μην απολαμβάνω το παιχνίδι. Ο ίδιος ο ζήλος είναι αυτός που με κάνει όμως να αναζητώ απεγνωσμένα το παιχνίδι αυτό. Ο ζήλος είναι που με έκανε να εγκαταλείψω τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις που είχα χτίσει στα πρώτα 27 χρόνια της ζωής μου. Ο ίδιος ο ζήλος είναι αυτός που μου έδωσε τη δύναμη να αντέξω την απόλυση σε ξένη χώρα, το να είμαι άστεγος ουσιαστικά για 2 μήνες, το να εργαστώ στην χειρότερη δουλειά για τα δεδομένα της Ολλανδίας όπου ζω τώρα και έπειτα να ανταποκριθώς επιτυχώς σε μία δίωρη συνέντευξη για να εργαστώ σε ένα από τα καλύτερα εργασιακά περιβάλλοντα παγκοσμίως, όπου εργάζομαι τώρα. Ο ζήλος αυτός είναι που υπερκαλύπτει, μέχρι τώρα επιτυχώς, την έλλειψη ταλέντου που έχω και στο επάγγελμα που διάλεξα. Ο ζήλος είναι που με ώθησε να χτίσω μία νέα ζωή η οποία ήδη μου έχει προσφέρει ένα ταξίδι σε έναν προορισμό που ονειρευόμουν από παιδί. Και κυρίως ο ζήλος είναι που μου πρόσφερε τη γνωριμία με τόσους όμορφους ανθρώπους που είχα την τύχη να τους έχω δίπλα μου στον χθεσινοβραδινό εορτασμό των 28^ων γενεθλίων μου. Ο ζήλος είναι που με έκανε να δώσω νέα και όμορφη διάσταση στη ζωή μου. Και με τον ίδιο ζήλο είναι που δεν ξεχνάω τους ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω πριν φύγω από την Ελλάδα και αξίζουν να τους συναντώ ακόμα και τώρα έστω και όχι τόσο συχνά. Τέλος αυτός ο ζήλος για ζωή, είναι που με έχει οδηγήσει πλέον στο να μπορώ να αγαπώ, χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν.

Πάντα θα είμαι ένας Ζηλωτής. Ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, θεωρώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να χρησιμοποιώ τον ζήλο μου για να πετύχω ότι ονειρεύομαι όσο θα ζω. Και θα ονειρεύομαι όσο θα ζώ. Και ελπίζω την ύστατη στιγμή ο Ζήλος μου να είναι και πάλι παρών. Να είναι παρών τη στιγμή που θα καταλάβω ότι πλέον δεν έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι.  Και τότε ελπίζω ο Ζήλος, εκκωφαντικός όσο ποτέ άλλοτε στην μέχρι τότε ζωή μου, σαν ένας επιθανάτιος βρόγχος, σαν ένα κύκνειο άσμα, να μου δώσει τη δύναμη να δώσω το τέλος που αρμόζει σε ένα Ζηλωτή...

Η φωνή της ψυχής...

Είχες ξεκολλήσει από το 0. Μηδέν. Έτσι πίστευες. Πίστευες ότι πλέον όλα θα είναι καλύτερα. Ότι το όνειρο σου έστω και στα σπάργανα του είχε μπει σε μια ροή. Ζόρικη. Ίσως αργή. Αλλά ανοδική. Η δουλειά που ήθελες τόσο πλέον φαινόταν πιο κοντά από ποτέ. Και μάλιστα σε διπλή επιλογή. Πίστευες ότι του πούστη μία ή άλλη θα έχεις αυτό που θέλεις. Και όντως πρακτικά πλησίασες πολύ. Και με τον άνθρωπο που είχες επιλέξει να έχεις στην καρδιά σου και το μυαλό σου, συνεχίζατε να προσφέρετε ανιδιοτελώς ομορφιά ο ένας στον άλλο. Είχες φτάσει σε σημείο να έχεις σχεδόν απορρίψει το δρόμο της φυγής που σκεφτόσουν πολύ σοβαρά όταν ήσουν ακόμα στο 0. Σκεφτόσουν ότι ποτέ μέχρι τότε δεν ένιωθες τόσο πλήρης παρά τις ελλείψεις και τα προβλήματα που υπήρχαν.

«Καλήσπερα σας, τηλεφωνώ από την ........ Α.Ε. Η θέση για την οποία εκδηλώσατε ενδιαφέρον καλύφθηκε. Ευχαριστούμε, καλή συνέχεια». Τουλάχιστον αυτοί σου απάντησαν λες. Οι άλλοι δεν ασχολήθηκαν καν παρ’ότι το ήξερες ότι ήσουν ο πλέον κατάλληλος. Λες δεν πειράζει. Δίσκος και πάλι δίσκος. Και ψεύτικα χαμόγελα. Έχεις διδακτορικό σε αυτό.

Με τους ανθρώπους που τα έφερε η ζωή να μοιράζεστε το ίδιο όνειρο, αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον η καθημερινότητα θα είναι τα προβλήματα και η μιζέρια. Με εξαίρεση τρία τέταρτα μια φορά το μήνα και αν. Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πιστεύετε όλοι στο ίδιο όνειρο, και ότι δεν είστε διατεθειμένοι όλοι να προσπαθήσετε το ίδιο. Το υποψιαζόσουν αλλά δεν έδινες σημασία στην προσπάθεια διατήρησης του όμορφου κλίματος. Πλέον έχεις καταλάβει ότι απλά δεν υπάρχει η απαραίτητη αυταπάρνηση για να συνεχιστεί η ανοδική πορεία.

Ο άνθρωπος που νοιάζεσαι τόσο, που σου πρόσφερε τόσα πολλά, περνάει μία από τις πιο δύσκολες φάσεις της ζωής της. Θέλεις να της δείξεις ότι δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό για σένα από το να την κάνεις να νιώθει όμορφα, να νιώθει προστατευμένη από την ασχήμια των ανθρώπων. Ότι στην τελική για αυτό είσαι εδώ. Ξέρεις ότι μπορείς. Κάθε σου προσπάθεια όμως πέφτει σε έναν στολισμένο με τυπικά γλυκόλογα τοίχο. Όμορφα στολισμένος. Αλλά δεν παύει να είναι τοίχος. Σκληρός και κρύος. Καίγεσαι ανάμεσα στο να της δείξεις το ενδιαφέρον σου, χωρίς όμως να πιέσεις την ελεύθερη φύση της. Προσπαθείς να βρεις αυτή τη γαμημένη χρυσή τομή. Ποιο το νόημα όμως; Πλέον δεν νιώθεις κανένα ενδιαφέρον κανένα πάθος από τη μεριά της. Νιώθεις ότι όσα λέει ακόμα είναι τιμής ένεκεν αυτού που ζήσατε. Και σιχαίνεσαι τις τιμές. Είναι η απόδειξη ότι πλέον είσαι άχρηστος, περιττός.

Θες να μιλήσεις, να πεις ότι σε τρώει. Προσπαθείς. Δεν σου δίνεται η ευκαιρία όμως.  Οι γονείς που μένεις μαζί τους, δώσαν μέχρι και τα βρακιά τους  για να σε μεγαλώσουν, που δεν είχαν, δεν σου δίνουν αυτό που έχουν σε αφθονία. Ανθρωπιά. Ο ρόλος τους τελειώνει στα υλικά αγαθά που μπορούν να σε προσφέρουν. Μετά θέλουν να δουν τηλεόραση. Στο έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν αντοχές για τίποτα περισσότερο. Έτσι και τώρα. Οι φίλοι είναι αφοσιωμένοι στις ζωές τους. Αλλού. Δικαιολογημένα. Τους καταλαβαίνεις. Ίσως είναι και αυτή χαζό-περηφάνια που έχεις να μην εκφράζεις αυτά που σε τρώνε όταν σε τρώνε, αλλά αργότερα όταν τα ξεπεράσεις.

Το αλκοόλ συνεχίζει να ρέει μέσα στο λαρύγγι σου. Ότι (δεν) έχεις ζήσει όλο το προηγούμενο διάστημα έρχεται επί δέκα στο μυαλό σου. Είναι το τίμημα του να κρατάς τον πυρήνα της καρδιάς σου σφραγισμένο. Αν ανοίξει τη γάμησες. Και είχε ανοίξει μετά από πολύ καιρό. Η κερκόπορτα είχε ανοίξει. Ήταν θέμα χρόνου να την πάρουνε χαμπάρι.

Και τότε εμφανίζεται εκείνη. Σου φαίνεται ταλαιπωρημένη. Είναι. Λογικά. Σε πλησιάζει. Θα παίξει τον ρόλο της όπως όλοι μας. Αλλά κάτι αλλάζει. Σου συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που σου δείχνει ότι ξεχωρίζεις από όλους εκεί μέσα. Το εννοεί; Δεν σε νοιάζει. Θες να το πιστέψεις. Το έχεις ανάγκη. Νιώθεις πάλι χρήσιμος. Επιθυμητός. Σου λέει ότι μιλάς πολύ όμορφα. Την κάνεις να σε κοιτάει και να χαμογελάει. Σου φαίνεται ειλικρινές. Ναι ρε πούστη μπορείς να κάνεις έναν απογοητευμένο άνθρωπο να νιώσει όμορφα. Η παρένθεση από τη μιζέρια που τόσο τελικά έψαχνες εμφανίζεται λίγα εκατοστά μπροστά σου. Σου ψιθυρίζει στο αυτί. Αφήνεσαι...Θέλει να σε ξαναδεί...

You were seeking strength, justice, splendour! You were seeking love. Here is the pit, Here is your pit. Its name is silence…έτσι λένε οι μοναδικοί στίχοι ενός τραγουδιού που ακούς συνέχεια τελευταία. Έτσι νιώθεις.  Αυτό είναι το χειρότερο. Σιωπηλός . Ένα σαρκαστικό γέλιο ακούγεται από την γωνία του δωματίου σου. Ειρωνικό. Κοιτάζεις. Και βλέπεις τη φωνή. Αυτή τη φωνή. Σκουριασμένη σε σημεία της. Με σημάδια κακοποίησης από τις κρίσεις που σε πιάνουν. Αλλά πάντα εκεί. Είναι εκεί ακόμα και όταν ένας άνθρωπος όπως εσύ που ίσως ο λόγος του είναι το μοναδικό του χάρισμα, δεν έχει τι να πει. Τότε ακούγεται αυτή η φωνή. Που γίνεται και κραυγή πολλές φορές. Που λέει ότι δεν έχεις βρει τρόπο να πεις. Το κάνει χρόνια τώρα. Είναι αυτή που σε σταμάτησε από το να ανοίξεις την πόρτα στην κατάθλιψη όταν τη χτυπούσε επίμονα , με ότι Θεέ μου μπορεί να φέρει αυτή. Είναι αυτή που την απέκτησες με αποκλειστικά δικό σου κόπο. Είναι αυτή που είναι πάντα δίπλα σου για να απελευθερώνεις τον υπερπληθυσμό σκέψεων και συναισθημάτων που έχεις την ευχή και κατάρα να παράγεις μέσα σου. Δεν είναι η ψυχή σου. Είναι η φωνή της. Είναι ο διαμεσολαβητής της ψυχής σου και του σύμπαντος όπου ανήκετε και οι δύο. Με αυτή την φωνή θα συνεχίσεις να πορεύεσαι σε αυτό το μονοπάτι. Εσύ και αυτή. Σε ένα μονοπάτι που στο βάθος του φαίνεται ο Ήλιος. Σπάνια καταλαβαίνεις αν τελικά ανατέλει ή δύει. Συνήθως είναι στο μεταίχμιο ανατολής και δύσης. Κοιτάς διστακτικά πίσω σου. Στην τελική δεν σε νοιάζει. Σου αρκεί ότι βλέπεις μπροστά σου. Το φως. Και ότι ακούς. Την φωνή της ψυχής

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Ένα τελευταίο Flashback

- Έλα Μπάμπη, φτάσαμε σπίτι επιτέλους, λέει ο κύριος Λευτέρης απευθυνόμενος στον σκύλο του καθώς κλείνει την πόρτα του διαμερίσματος του.

Είχαν βγει για τον καθιερωμένο απογευματινό τους περίπατο. Η διαδρομή ήταν συγκεκριμένη, τα τελευταία 12 χρόνια από όταν τον είχε μαζέψει από το δρόμο. Πρώτα μια βόλτα στο πάρκο ώστε να κάνει ο Μπάμπης την ανάγκη του και ύστερα στο καφενείο της γειτονιάς για να απολαύσει ο κύριος Λευτέρης το τσιπουράκι του παρέα με άλλους συνταξιούχους της περιοχής.

Όσο καλοστεκούμενος και αν ήταν για τα 81 του χρόνια, ο ηλικιωμένος άνδρας βγάζει με αργές κινήσεις το παλτό του και τα παπούτσια του και κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα μπροστά από την τηλεόραση. Ο επίσης πολύ ηλικιωμένος ημίαιμος σκύλος του τον ακολουθεί στο ίδιο αργό τέμπο και ξαπλώνει στο χαλάκι του ακριβώς δίπλα στο αφεντικό του.

Είναι 8μιση το βράδυ. Χειμώνας. Ο κύριος Λευτέρης χαζεύει τις ειδήσεις γνωρίζοντας ότι σε μια-δυο ώρες το πολύ θα τον πάρει ο ύπνος. Είναι μια διαδικασία επαναλαμβανόμενη εδώ και πολλά χρόνια. Όπως ακριβώς και οι ειδήσεις που βλέπει, το περιεχόμενο των οποίων ουσιαστικά λίγο αλλάζει από περίσταση σε περίσταση.

Και όντως ακόμα μια φορά το σκηνικό εξελίσσεται ακριβώς έτσι. Σκάνδαλα, δολοφονίες, φυσικές καταστροφές, αθλητικά και καιρός. Και διαφημίσεις. Αυτοκίνητα, απορρυπαντικά, τράπεζες. Κάποια στιγμή το βλέμμα του αποσπάται από την οθόνη της τηλεόρασης και σηκώνεται λίγο προς τα πάνω, που έχει κρεμασμένο ένα παλιό ρολόι τοίχου, κληρονομιά από την μητέρα του. Λίγα δευτερόλεπτα μένουν για τις 9. Το βλέμμα του μένει καρφωμένο στο ρολόι. Ίσως περιμένει να ακούσει τον χαρακτηριστικί ήχο που θα ακουστεί όταν θα είναι 9 ακριβώς. Ίσως συμβαίνει κάτι άλλο. Οι δείχτες δείχνουν 8:59:59

Νιώθει έναν φόβο. Γιατί τον πλησιάζει αυτός ο Γερμανός στρατιώτης; Δεν έκανε κάτι. Μήπως έμαθε για τον πατέρα του που ήταν στα βουνά; Θέλει να τρέξει να βρει τη μαμά του. Δεν μπορεί. Τα γόνατα του τρικλίζουν. Ο στρατιώτης τον πλησιάζει. Του χαμογελάει.
-Hallo kiddo! Sollst du een Schokolade? Λέει ο μετά βίας ενήλικος ναζί, και του προσφέρει μια σοκολάτα. Απίστευτο! Μόνο μια φορά είχε φάει στη ζωή του σοκολάτα και αυτό χρόνια πριν σε κάτι γενέθλια του. Την αρπάζει και καθώς τρέχει, ακούει τα γέλια του στρατιώτη. Βρίσκει μια απόμερη γωνιά και την απολαμβάνει.

Νιώθει όμορφα. Πολύ όμορφα. Της χαϊδεύει το μάγουλο. Τα καστανά της μαλλιά. Την κοιτάει στα πράσινα μάτια της. Την φιλάει. Τα αδιάκριτα μάτια των συνεπιβατών τους στο τρένο δεν τον ενδιαφέρουν. Ούτε το αρχικό σάστισμα της. Ίσως γιατί την είχε συναντήσει πρώτη φορά. Ίσως γιατί υποψιάζεται ότι δεν θα την φιλίσει ποτέ ξανά στη ζωή του.

Ένα συναίσθημα απόγνωσης τον κατακλύζει. Η υγρασία του τρυπάει τα κόκκαλα. Το πάτωμα που κάθεται είναι κρύο. Κάθεται δίπλα του ένας άντρας κοντά στην ηλικία του. Ταλαιπωρημένος. Βγάζει ένα τσιγάρο. Του το προσφέρει.
- Ένα έχω Λευτέρη όλο και όλο. Έλα να το καπνίσουμε μαζί.
Μοιράζονται το τσιγάρο. Ανοίγει η πόρτα του κελιού. Μπαίνουν οι δεσμοφύλακες. Αρχίζουν και τους χτυπάνε με τα γκλομπ τους. Παίρνουν τον συγκρατούμενο του. Τον ξαναείδε μετά από ένα δίμηνο. Είχε μάθει ότι νοσηλευόταν στην εντατική.

Πλέον αισθάνεται μία απαξίωση. Για τα πάντα. Οι δρόμοι της πόλης δεν του ταιριάζουν. Τα καυσαέρια, οι φωνές, οι βιτρίνες. Δεν ονειρευόταν έτσι το μέλλον που πλέον έγινε παρόν. Δεν ελπίζει. Δεν πιστεύει στους ανθρώπους. Πάει να πετάξει τα σκουπίδια του. Ακούει έναν λυγμό κάτω από τον κάδο των απορριμάτων. Είναι ένα κουταβάκι. Τον κοιτάζει με φόβο. Προσπαθεί να το χαϊδέψει. Τον αποφεύγει. Λίγο μετά πείθεται και τον πλησιάζει. Το παίρνει στην αγκαλιά του. Νιώθει όμορφος άνθρωπος και πάλι.

09:00:00. Το ρολόι χτυπά. Βγάζει τον χαρακτηριστικό ήχο των παλιών ρολογιών. Η τηλεόραση δείχνει διαφημίσεις. Ξεκινάει μια σειρά. Ακούγονται κάτι λυγμοί ασυνάρτητοι. Πάλι διαφημίσεις. Οι λυγμοί συνεχίζουν. Ξεκινάει μια ταινία. Οι λυγμοί δίνουν τη θέση σε αγωνιώδη γαυγίσματα. Διαφημίσεις. Λυγμοί και πάλι. Ροζ τηλέφωνα. Τελεμάρκετινγκ. Επανάληψη κάποιας παλιάς ελληνικής σειράς. Πρωινή ενημερωτική εκπομπή. Διαφημίσεις. Πρωινάδικο. Ειδήσεις. Διαφημίσεις. Επαναλήψεις. Ένα σκηνικό που χωρίς τους λυγμούς επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Την αλληλουχία των παραπάνω διακόπτει ένας ήχος στην κλειδαριά. Η πόρτα ανοίγει. Μπαίνουν κάποιοι άνδρες. Βλέπουν τον κύριο Λευτέρη καθιστό στην πολυθρόνα. Ο Μπάμπης είναι  στην αγκαλιά του ξαπλωμένος. Η τηλεόραση παίζει διαφημίσεις. Ένας από τους άντρες σκύβει απότομα και κάνει εμετό. Ένας άλλος κρατώντας την παλάμη του στο πρόσωπο του στέκεται δίπλα του. Παρατηρεί τον νεκρό Μπάμπτη και το παραμορφωμένο πρόσωπο του κυρίου Λευτέρη. Σχηματίζεται κάτι σαν χαμόγελο. Διακριτικό. Φαντάζεται ότι μάλλον είναι αποτέλεσμα της σήψης. 

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street